" Πέταξες για πάνω στα ουράνια..." Ύμνος στον Χριστό, μουσική - στίχοι Παναγιωτης Καρουσος, Πνευματικό κέντρο Ι.Ναου Αγ. Παρασκευής Νέας Πεντέλης.

 " Πέταξες για πάνω στα ουράνια..." Ύμνος στον Χριστό, μουσική - στίχοι Παναγιωτης Καρουσος , 17-12-2023, Πνευματικό κέντρο Ι.Ναου Αγ. Παρασκευής Νέας Πεντέλης.

Ευχαριστούμε από καρδιάς τον πρωτοπρεσβύτερο του Οικουμενικού Θρόνου π. Ιωάννη Σαββάκη, προϊστάμενο του Ι. Ναού Αγίας Παρασκευής Ν. Πεντέλης για την τιμή που μας έκανε να μας προσκαλέσει χθες στο φιλόξενο πνευματικό κέντρο του όμορφου αυτού ναού μας και να παρουσιάσουμε εκεί κάποια από τα έργα του πολυβραβευμένου, διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτη κου. Παναγιώτη Καρούσου Παναγιωτης Καρουσος, που τιμά την Ελλάδα μας με το έργο του, ένα έργο εμπνευσμένο από τη διαχρονικότητα του ελληνικού πολιτισμού, έτσι όπως ξεκίνησε από την Αρχαία Ελλάδα και μεταρσιώθηκε μέσα από το Φως της Χριστιανοσύνης στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας . Ανάμεσα σε άλλα έργα, ακούστηκε και ο υπέροχος "΄Υμνος στον Χριστό" από το εξαιρετικό ορατόριο του συνθέτη "Το Άγιο Φως της Χριστιανοσύνης", αλλά και η συγκινητική άρια της ωραίας Ελένης από την όπερα που έγραψε ο συνθέτης το 2020 με θέμα την Ιλιάδα του Ομήρου, ερμηνευμένη από την υπέροχη Ειρήνη Κώνστα ... Ευχαριστούμε και τον Όμιλο για την Unesco Πειραιώς και Νήσων, που πάντα στηρίζει τον πολιτισμό σε όλες τις εκφάνσεις του και υπό την αιγίδα του οποίου πραγματοποιήθηκε η χθεσινή εκδήλωση, καθώς και τον αξιότιμο κ. Γεώργιο Τσούκαλη που τον εκπροσώπησε και απένειμε τιμητικούς επαίνους. Η τέχνη, και ιδιαίτερα η μουσική, το θείο αυτό δώρο, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αδήριτη ανάγκη σε μια εποχή που τείνει να ισοπεδώσει, μπροστά στο οικονομικό όφελος, κάθε αξία και αρετή. Ας τη στηρίξουμε, όπως μπορούμε, και ας τη βάλουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

Θερινό Cinemarian: Cat People // Ζακ Τουρνέρ

 Αυτή την εβδομάδα στην ταράτσα μας, το αριστούργημα του Ζακ Τουρνέρ, που αποτέλεσε ταινία- σταθμό για το σινεμά τρόμου. Μία ατμοσφαιρική ταινία, που επηρέασε το συγκεκριμένο είδος βαθύτατα και εντοπίζει κανείς σε αυτήν κινηματογραφικές τεχνικές, που τις συναντάμε μέχρι και σήμερα.

Πρόγραμμα προβολών:

- Τετάρτη 26/6 στις 21.15
- Πέμπτη 27/6 στις 21.15
- Κυριακή 30/6 στις 21.15

λίγα λόγια για την ταινία..

CAT PEOPLE (ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ)

ΗΠΑ, 1942
73’

Σκηνοθεσία: Ζακ Τουρνέρ
Σενάριο: Nτέγουιττ Μπόντιν
Πρωταγωνιστούν: Σιμόν Σιμόν, Κεντ Σμιθ, Τζακ Χολτ

Η Irena είναι μια σαγηνευτική μετανάστρια από τη Σερβία που εργάζεται ως σχεδιάστρια μόδας. Ο Oliver, ένας συνηθισμένος Αμερικανός που ασχολείται επαγγελματικά με τον σχεδιασμό πλοίων. Οι δύο άνθρωποι ερωτεύονται αστραπιαία και σύντομα τυλίγονται με τα δεσμά του γάμου. Όμως η Irena δεν είναι τόσο φυσιολογική όσο αρχικά φαινόταν. Διακατέχεται από αλλόκοτες φοβίες για κάποια πλάσματα γνωστά ως «άνθρωποι-γάτες» των λαϊκών θρύλων της χώρας της.. η συνέχεια επί της οθόνης.

*the film is in Εnglish with Greek subtitles*

Δεν κάνουμε κρατήσεις, τα εισιτήρια μπορείτε να τα προμηθευτείτε από το ταμείο μας πριν την προβολή. Τηρείται η σειρά προτεραιότητας. Είσοδος: 3,5 ευρώ

Cinemarian

https://www.facebook.com/events/1136932984232120/1136932990898786/

Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι #13

 Το ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ επιστρέφει για δέκατη τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Για επτά μέρες, η διοργάνωση του FREE CINEMA που αγαπά το σινεμά ρεπερτορίου, νοσταλγώντας έως και τις celluloid κόπιες, δίνει το ραντεβού της με το κοινό της Αθήνας για να παρουσιάσει κλασικά αριστουργήματα και παραγνωρισμένα φιλμ χολιγουντιανών studios από το παρελθόν, μαζί με μία πανελλήνια πρεμιέρα που θα συζητηθεί.

Το πρόγραμμα των προβολών θα πραγματοποιηθεί το διάστημα 27 Ιουνίου - 3 Ιουλίου, πίνοντας Βίκος Cola στο υπέροχο θερινό σινέ ΡΙΒΙΕΡΑ (Βαλτετσίου 46, Εξάρχεια), με δεκατρείς κινηματογραφικές ταινίες που αξίζει να ανακαλύψετε ή να έχετε παρακολουθήσει σε μεγάλη οθόνη… εκεί έξω. Πραγματικά, θα τις ζήσετε αλλιώς!

Ριβιέρα

https://www.facebook.com/events/491838826515839/

Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣΤΕΡΗ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΟΛΗ ΣΤΗ «LiFO»

 Ο Καζαντζίδης δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στη διαδρομή μου, ούτε στην ανέλιξή μου. Απεναντίας, με βοήθησε πάρα πολύ. Απ' αυτόν έμαθα πάρα πολλά στα δέκα χρόνια που ήμασταν μαζί. Μεγάλο σχολείο ο άνθρωπος αυτός. Όταν πρωτομιλήσαμε, μου ζήτησε να κατέβω στην Αθήνα μαζί του για να του κάνω σεγκόντο. «Θα γίνουμε ντουέτο», τον θυμάμαι να μου λέει, και φυσικά δέχθηκα αμέσως. Είχε χωρίσει από την Καίτη Γκρέυ και πήγαμε να μείνουμε στο σπίτι του, στη Νέα Ιωνία, μαζί με τη μητέρα του, Γεσθημανή, την οποία λάτρευε, όπως και αυτή τον ίδιο. Αναμφίβολα, δίπλα του έμαθα πώς να χρησιμοποιώ το φωνητικό μου μέταλλο, την καθαρότητα των φράσεων των τραγουδιών και την ορθοφωνία. Ως προσωπικότητα, ήταν πράγματι ζηλιάρης, αλλά πολύ τίμιος. Παντρευτήκαμε τον Μάιο του 1964 στο Χαλάνδρι. Δυστυχώς, η μητέρα του δεν ήρθε στη γαμήλια τελετή όπως και κανείς άλλος από το σόι του. Πάντως, ακολουθήσαμε κοινή πορεία με επιτυχημένους δίσκους, μεγάλα σουξέ, αμέτρητα ταξίδια, ταινίες, θέατρα, συναυλίες, αλλά προφανώς και με προβλήματα, εντάσεις, όπως έχει κάθε ζευγάρι. Παντρεμένοι ήμασταν μόνο δύο χρόνια. Χωρίσαμε γιατί αυτός δεν ήθελε να δουλεύει, εγώ το αντίθετο. Παραμείναμε, όμως, πολύ καλοί φίλοι μέχρι το τέλος.

Μέντοράς μου, όταν χώρισαν οι δρόμοι μου με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ήταν ο Γιώργος Κατσαρός. Χρειαζόμουν χρήματα και μου πρότεινε να πάω σε μια περιοδεία που θα γινόταν στη Σοβιετική Ένωση. Δεν γινόταν να αρνηθώ. Αργότερα, μαζί με τον Πυθαγόρα, μου έγραψαν δυο τραγούδια για την παράσταση «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη που ανέβαινε στο Παρκ. Στη συνέχεια, όταν ο Γιώργος Ζαμπέτας συνέθεσε το «Σταλιά - σταλιά» σε στίχους του Διονύση Τζεφρώνη, σκεφτόταν να το πει η φίλη μου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. «Τι είναι αυτό; Να το δώσεις να το πει ο Καζαντζίδης», είπε η Αλίκη στον Ζαμπέτα. Εκείνη τη μέρα, συμπτωματικά, ήμουν στο στούντιο και μόλις άκουσα το τραγούδι πλησίασα συνεσταλμένα τον συνθέτη και χωρίς δισταγμό του είπα: «Μανίτσα, να το πω εγώ αυτό το τραγούδι;». Κι' έτσι, αυτό ήταν το πρώτο προσωπικό μου άλμπουμ μετά τον χωρισμό μου με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκα στην Παλιά Αθήνα της Πλάκας δίπλα στους Δημήτρη Μητροπάνο, Κλειώ Δενάρδου, Σόφη Ζαννίνου με χορευτές τους Μανώλη Καστρινό και Χρυσούλα Ζώκα.

Το 1968 ο Γιάννης Δαλιανίδης ήθελε να τραγουδήσω σε κάποια σκηνή της ταινίας «Γοργόνες και Μάγκες». Τελικά, ερμήνευσα το «Άνοιξε πέτρα» που έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος σε μουσική του Μίμη Πλέσσα. Ένα τραγούδι που ακόμη αντέχει και έχει ριζώσει στις καρδιές των ανθρώπων. Κάθε φορά, όπου και να βρίσκομαι, μου ζητούν να το πω. Καμιά φορά, αν δεν το κάνω, γίνεται χαμός. Αλλά δεν χαλάω χατίρι. Και η κατάληξη; Τόσα χρόνια, το ίδιο παρατεταμένο χειροκρότημα. Μια ωραία συνεργασία, πάντως, ήταν κι' εκείνη με τον Κώστα Χατζή στην Πλάκα της δεκαετίας του '70. Τότε παρουσιάσαμε το πρόγραμμα «Ρεσιτάλ» με 52 καινούργια τραγούδια, τα «Τρελός ή παλικάρι», «Γλυκό της νιότης μου πουλί», «Όλος ο κόσμος είσαι εσύ», «Σ' αγαπώ», «Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει», «Η αγάπη όλα τα υπομένει» -ένας τριπλός δίσκος που κυκλοφόρησε το Πάσχα του '76 και πούλησε 500.000 αντίτυπα. Μέχρι και σήμερα ανήκει στους δέκα εμπορικότερους ελληνικούς δίσκους όλων των εποχών. Με τον Κώστα συνεργαστήκαμε ξανά το 1980 στον δίσκο «Το ταμ - ταμ» και το 1987 στον δίσκο «Συνάντηση».

Ανεξίτηλες συναντήσεις της ζωής μου; Τι να πρωτοθυμηθώ. Σίγουρα ανθρώπους που γνώρισα όταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 δούλευα στο θρυλικό STORK, το οποίο ήταν στην παραλιακή. Εκεί είχα την απροσδόκητη χαρά να 'ρθει να με ακούσει η Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Ένα άλλο βράδυ είχε έρθει ο Φρανκ Σινάτρα. Μάλιστα, δήλωσε εντυπωσιασμένος απ’ τη φωνή και την παρουσία μου, και είπε: «Αν αυτή η γυναίκα βρισκόταν στην Αμερική, σε δυο μήνες θα ήταν το πρώτο όνομα». Αλησμόνητο ήταν και το ταξίδι στο Ιράν, όπου συνάντησα τον Σάχη της Περσίας. Μου ζήτησε να τραγουδήσω σε ένα πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στο θέρετρό του, ένα νησί στον Περσικό Κόλπο που ονομαζόταν Κις. Δεν ξεχνώ, επίσης, που ήμουν παρούσα σε ιστορικές στιγμές, π.χ. στις 29 Αυγούστου 2004, όταν συμμετείχα στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που έστησε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και τραγούδησα το «Άναψε το τσιγάρο» ή στη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στα εγκαίνια της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου.

Η σκηνική παρουσία είναι πολύ σημαντική για έναν καλλιτέχνη. Κατάφερα να δημιουργήσω ένα προσωπικό στυλ. Τόλμησα. Δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή να πας κόντρα στο ρεύμα της εποχής και να εισαγάγεις πολλές καινοτομίες. Με χαρακτήρισαν οπτικοακουστικό φαινόμενο επειδή έδωσα μεγάλη σημασία στην κινησιολογία, στη συμπεριφορά και στην κίνηση των χεριών. Επίσης, ήμουν η πρώτη που σηκώθηκε από την καρέκλα, που φόρεσε παντελόνι και έκοψε κοντό το μαλλί. Πάντως, τη δεκαετία του '80 ήταν λιγότερα τα μαγαζιά, όπως και οι τραγουδιστές. Αλλά ο κόσμος που ερχόταν να μας δει ήταν καταπληκτικός, έβλεπε την έξοδο ως μια μορφή ψυχαγωγίας. Όλοι σχεδόν γνωριζόμασταν μεταξύ μας, άλλωστε δουλεύαμε επτά μέρες την εβδομάδα. Ωστόσο, άλλαξαν οι εποχές.

Δυστυχώς, το χειροκρότημα έχει γίνει πολύ εύκολο στις μέρες μας, με αποτέλεσμα λίγοι να ξεχωρίζουν. Θυμηθείτε ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης σταμάτησε να εμφανίζεται στα μπουζούκια το 1965 και στο διάστημα 1975 - 1987 δεν έβγαζε δίσκους. Κι’ όμως, ήταν πάντα πρώτο όνομα. Αν κάποιος από τους σημερινούς τραγουδιστές αποφασίσει να μείνει εκτός πίστας ή δισκογραφίας, έστω για λίγο, θα τον αναζητήσει κανείς; Χώρια που οι δίσκοι δεν έχουν και σημασία, αφού δεν πουλάνε. Η τελευταία φορά που ηχογράφησα σε στούντιο και κυκλοφόρησα νέα τραγούδια ήταν πριν από είκοσι χρόνια, με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Νίκο Αντύπα. Τελικά, ο καθένας έχει το δικό του μπαούλο και μ' αυτό πορεύεται. Αν πάτε στα μπουζούκια, όλοι οι καλλιτέχνες τραγουδούν τα δικά μας τραγούδια, διαφορετικά δεν μπορούν να διασκεδάσουν τον κόσμο, δηλαδή ακόμα γλεντάνε με τα τραγούδια της Μαρινέλλας, του Γιάννη Πάριου, του Γιώργου Νταλάρα, της Χαρούλας Αλεξίου, της Άλκηστις Πρωτοψάλτη ή της Δήμητρας Γαλάνη. Πάντως, απ’ τους νεότερους εκτιμώ πολύ τον Αντώνη Ρέμο, με τον οποίο μας συνδέει και μια όμορφη φιλία. Έχουμε ταξιδέψει, έχουμε συνεργαστεί, είναι κύριος σε όλα του. Το σημαντικό είναι ότι οι μουσικές επιτυχίες του έχουν αντέξει στον χρόνο.

Μέχρι πριν από λίγες μέρες εμφανιζόμουν στο NΟΧ, έναν υπέροχο χώρο διασκέδασης και ψυχαγωγίας που έχουν φτιάξει ο Ηλίας Μαροσούλης και ο Άγγελος Κοταρίδης. Μαζί με την Μπέτυ Μαγγίρα και τον Στέλιο Διονυσίου δημιουργήσαμε ένα μοναδικό και δυνατό πρόγραμμα με τραγούδια που μας σημάδεψαν, μας συντρόφευσαν, μας έκαναν να ερωτευτούμε, να συγκινηθούμε και να ονειρευτούμε. Κάθε φορά που βγαίνω στην πίστα έχω την ίδια απίστευτη ενέργεια. Νιώθω ευλογημένη που μπορώ ακόμα να κάνω τον κόσμο που έρχεται να περνάει καλά. Μέσα στους καημούς, τις ανησυχίες και τα προβλήματα ερμηνεύεις τα τραγούδια σου και ο άλλος χαίρεται, ξεχνιέται, διασκεδάζει. Κάθε φορά που ανεβαίνω στην πίστα, δεν σκέφτομαι τίποτα. Αφήνομαι στη στιγμή. Όπως έχει πει πολύ εύστοχα ο αγαπημένος μου Γιάννης Ξανθούλης: «Τραγουδώ ερμηνεύοντας ρόλους».

Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣΤΕΡΗ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ

ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΟΛΗ ΣΤΗ «LiFO»

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟ

Φωτογραφίες: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη:

https://www.lifo.gr/.../marinella-pote-den-tha-balo-na...

• Ακολουθήστε μας και στο «Instagram»,

πατώντας εδώ: instagram.com/marinelladiva

● MARINELLA, MORE HONEST THAN EVER, SHE NARRATES HER ENTIRE LIFE: The Grande Dame of the Greek Song Marinella gave an interview to Giannis Pantazopoulos and was photographed by Paris Tavitian for the printed LIFO magazine that is published this week from June 13, 2024 ● Follow us: instagram.com/marinelladiva ● http://www.facebook.com/marinelladiva

marinelladiva.blogspot.gr

Marinella   

Jean-François Sénéchal: συνέντευξη στην Άννα Κοντολέων

 

Άννα Κοντολέων 

Γεννημένος στον χώρο του βιβλίου, ο Ζαν-Φρανσουά Σενεσάλ γράφει για μικρούς και μεγάλους. Σπούδασε ανθρωπολογία, έγραψε δοκίμια για την Αϊτή και ύστερα επέστρεψε στην πρώτη του αγάπη και αφιερώθηκε στη λογοτεχνία τόσο με τη συγγραφή μυθιστορημάτων, όσο και εικονογραφημένων βιβλίων. Τα έργα του εκφράζουν συνήθως έναν προβληματισμό πάνω σε κοινωνικά ζητήματα κι έχουν λάβει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων: το Prix Jeunesse des Libraires du Québec το 2019 για το Au Carrefour (το δεύτερο μέρος της τριλογίας της «Λεωφόρου») και το Prix Littéraire du Gouverneur Général το 2021 για το Les Avenues (το τρίτο μέρος της τριλογίας). Το πρώτο μέρος της τριλογίας, Η λεωφόρος (Le Boulevard), του χάρισε μια θέση στον Τιμητικό Κατάλογο του 2018 της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (IBBY). Για το σύνολο του έργου του έχει λάβει το βραβείο Prix Joseph S. Stauffer από το Συμβούλιο Τεχνών του Καναδά. Η κυκλοφορία της Λεωφόρου στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτη μάς έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη.

Πώς σας ήρθε η ιδέα να γράψετε ένα μυθιστόρημα με ήρωα έναν νεαρό άντρα με νοητική αναπηρία;

Έψαχνα έναν χαρακτήρα για να αφηγηθώ την ιστορία του. Ένα όχημα, μια κινητήρια δύναμη για να γράψω το μυθιστόρημά μου. Ο Κρις έφτασε ξαφνικά μια μέρα ενώ καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή μου. Αυτό το γεγονός ενίσχυσε την πεποίθησή μου ότι η πηγή της συγγραφικής έμπνευσης βρίσκεται στην ίδια την πράξη της γραφής και όχι σε προμελετημένα προσχέδιά της. Το τελικό αποτέλεσμα ενός μυθιστορήματος είναι μοναδικό και συνήθως απρόβλεπτο. Επιλέγοντας έναν χαρακτήρα με νοητική αναπηρία δεν σημαίνει ότι ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα για τη νοητική αναπηρία. Ο Κρις με ενέπνευσε να γράψω την ιστορία ενός γενναίου νεαρού άντρα που βρίσκει μέσα του και γύρω του τη δύναμη να ξεπεράσει την αναχώρηση της μητέρας του. Χάρη σ’ αυτή την ιστορία, αλλά και χάρη στην πολύ ιδιαίτερη κοσμοθεωρία του Κρις, μπόρεσα να επεξεργαστώ θέματα πολύ σημαντικά για μένα, όπως η ευτυχία, η αγάπη και η ανατροφή των παιδιών. Αλλά και να αναλογιστώ τη σημασία της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, ειδικά σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες που ζουν σε συνθήκες αβεβαιότητας.

Διαβάζοντας τη Λεωφόρο, πάει το μυαλό μας σε αντίστοιχους ήρωες όπως ο Φόρεστ Γκαμπ ή ο Κρίστοφερ από το Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα – ο πρώτος με νοητική αναπηρία, ο δεύτερος στο φάσμα του αυτισμού. Υπάρχει ένα στοιχείο που συνδέει άρρηκτα και τους τρεις, η εγγενής καλοσύνη τους. Είναι άραγε η καλοσύνη, και η ευτυχία που εκπορεύεται μέσω αυτής, ένα προνόμιο αποκλειστικά για τους «ευτυχισμένους ανόητους» αυτού του κόσμου;

Δεν νομίζω ότι η ευτυχία είναι ένα προνόμιο αποκλειστικά για τους «ευτυχισμένους ανόητους», αν και είναι αλήθεια ότι αυτό που αποκαλούμε νοημοσύνη δεν αποτελεί εγγύηση για τίποτα και σε καμία περίπτωση για την ευτυχία. Η εκπαίδευση, ο πολιτισμός και οι προσωπικές μας εμπειρίες, καλές ή κακές, έχουν μεγάλο αντίκτυπο σε όλους μας, ανεξάρτητα από τις πνευματικές μας ικανότητες. Οι φανταστικοί χαρακτήρες που αναφέρθηκαν παραπάνω έχουν ένα κοινό, μας προτρέπουν να απομακρυνθούμε από τις συνήθεις καθημερινές μας ανησυχίες (χρήματα, επιτυχία, βλέμμα των άλλων, κ.λπ.) και να επιστρέψουμε στα βασικά. Σ’ αυτό που έχει πραγματικά σημασία. Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από τις ανθρώπινες σχέσεις που βασίζονται στον σεβασμό, στην αναγνώριση, στην αμοιβαιότητα; Και από την αγάπη, τη φιλία, την καλοσύνη... Για μένα, το καλό είναι εγκατεστημένο σ’ αυτές τις σχέσεις, οι οποίες ενσαρκώνονται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από χαρακτήρες όπως ο Φόρεστ Γκαμπ, ο Κρις ή ο συνονόματος Κρίστοφερ. Μπροστά τους, το κακό εμφανίζεται απογυμνωμένο, μια σχέση με τον άλλο βασισμένη στη βία, την κυριαρχία, την απανθρωποποίηση, το μίσος.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα άτομο με νοητική αναπηρία θα μπορούσε να έχει μια φυσιολογική ζωή. Μήπως έχετε δημιουργήσει έναν εξιδανικευμένο φανταστικό ήρωα;

Η λογοτεχνία προσφέρει ένα εξαιρετικό εργαλείο για να συλλογιστούμε για τον κόσμο και τις δυνατότητές του, αντλώντας στοιχεία απ’ αυτόν. Το μυθιστόρημά μου δεν αντικατοπτρίζει προφανώς με ακρίβεια την πραγματικότητα και, δυστυχώς, οι άνθρωποι που ζουν με νοητική αναπηρία σπάνια υποστηρίζονται τόσο καλά όσο ο Κρις, τόσο στον Καναδά όσο και αλλού. Υπό αυτή την έννοια, το μυθιστόρημά μου είναι όντως εξιδανικευμένο. Ωστόσο, μας καλεί να αναλογιστούμε τι είδους κοινωνικές σχέσεις θέλουμε να δημιουργήσουμε. Για να οικοδομήσουμε μια πιο φιλόξενη, πιο δίκαιη κοινωνία, πρέπει να οραματιστούμε νέους τρόπους συμβίωσης. Τα άτομα με νοητική αναπηρία μπορούν να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτόνομα. Πολλά εργάζονται, άλλα όχι, πολλά ερωτεύονται, μερικά έχουν παιδιά. Σε κάθε περίπτωση, ζουν τη ζωή που μπορούν να ζήσουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Όπως όλοι μας. Το να πούμε ότι τα άτομα με αναπηρία μπορούν ή δεν μπορούν να κάνουν αυτό ή εκείνο είναι μια γενίκευση που πρέπει να αποφεύγεται, όπως όλες οι γενικεύσεις. Και όχι μόνο για τα άτομα με αναπηρία. Όλοι έχουμε τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μας. Εναπόκειται στον καθένα από εμάς να βρει τη θέση του σ’ αυτόν τον κόσμο, αναλογιζόμενος τα όριά του και την ανάγκη του να συνυπάρξει με τους άλλους για να ζήσει καλύτερα – ανεξάρτητα από την όποια πνευματική ή κοινωνικοοικονομική του κατάσταση.

Η πηγή της συγγραφικής έμπνευσης βρίσκεται στην ίδια την πράξη της γραφής και όχι σε προμελετημένα προσχέδιά της.

Πώς μπορεί η κοινωνία να υποστηρίξει ένα άτομο με νοητική αναπηρία, όταν απαρτίζεται από διαφορετικά είδη ανθρώπων με προβλήματα, αδυναμίες, ευαισθησίες ή εξαρτήσεις; Ποιος τελικά κερδίζει περισσότερο από αυτή την αλληλεπίδραση; Ο Κρις ή οι άλλοι;

Η στήριξη των ατόμων με νοητική αναπηρία μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, με τη δημιουργία προσαρμοσμένων χώρων διαβίωσης και παροχή ευκολότερης πρόσβασης στην αγορά εργασίας. Κάτι που απαιτεί φυσικά πολιτική βούληση. Η αντιμετώπιση των διακρίσεων και των προκαταλήψεων κατά των ατόμων με νοητικές αναπηρίες είναι σημαντική, όπως και κάθε αγώνας για την υποστήριξη περιθωριοποιημένων ομάδων. Οι κοινωνίες μας καλούνται να καλωσορίσουν τη διαφορετικότητα, όποια μορφή και αν αυτή λαμβάνει. Και στον βαθμό που είμαστε όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο διαφορετικοί, αυτή η συμπερίληψη θα έχει κοινό όφελος. Έχουμε υπάρξει όλοι ευάλωτοι σε κάποιο σημείο της ζωής μας, είτε πρόκειται για την παιδική ηλικία, είτε ύστερα από ένα ατυχές γεγονός, κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας ή στα γηρατειά. Έχουμε τις πληγές μας, τις δύσκολες στιγμές μας. Αν ο Κρις ωφελείται από την παρουσία των άλλων, οι άλλοι ωφελούνται εξίσου από τη δική του.

Είναι ο Κρις το alter ego σας; Σας έχει προκαλέσει ποτέ αρνητικά συναισθήματα; Για να το θέσω καλύτερα, είναι απαραίτητο για έναν συγγραφέα να αγαπά τους ήρωές του;

Η συναισθηματική εμπλοκή με τους χαρακτήρες μου είναι μια προϋπόθεση για να εμπλακούν συναισθηματικά και οι αναγνώστες μου. Εγώ είμαι το πρώτο μου κοινό. Αν δεν συγκινούμαι γράφοντας, αν δεν συμπάσχω με τον χαρακτήρα μου, γιατί να συμβεί σ’ εκείνους; Αν είναι ο Κρις το alter ego μου; Εν μέρει, χωρίς αμφιβολία, εφόσον μπολιάζω με ένα μέρος του εαυτού μου τους χαρακτήρες μου. Ο Κρις έγινε το τέλειο όχημα για να εκφράσω δικές μου σκέψεις και προβληματισμούς. Συνειδητοποίησα επίσης ότι για πολλούς αναγνώστες, ο Κρις έχει ένα είδος καταπραϋντικής δύναμης, τους κάνει να αισθάνονται καλά. Προσωπικά, είμαι αγχώδης από τη φύση μου και δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να περάσω τις ίδιες δοκιμασίες με τον Κρις με τον ίδιο τρόπο. Όπως μου αρέσει να λέω: ο Κρις είμαι εγώ, αλλά στο καλύτερο! Από την άλλη, δεν νομίζω ότι ο συγγραφέας πρέπει οπωσδήποτε να αγαπά τον ήρωά του. Νομίζω ότι ένας χαρακτήρας μπορεί να σου προκαλεί ποικίλα συναισθήματα. Μπορεί να τον μισήσεις αν είναι μισητός, να τον λυπηθείς αν είναι αξιολύπητος. Αλλά σε κάθε περίπτωση, τα συναισθήματα του συγγραφέα είναι σημαντικά εφόσον θα θρέψουν αυτά των αναγνωστών του.

Γιατί το μυθιστόρημά σας να ενδιαφέρει έναν νεαρό ενήλικα; Με ποια στοιχεία θα μπορέσει να ταυτιστεί;

Το μυθιστόρημά μου προτείνει μια θεμελιώδη εξερεύνηση και η εφηβεία είναι μια περίοδος της ζωής όπου η αναζήτηση νοήματος είναι θεμελιώδης. Είναι μια περίοδος κατά την οποία γίνονται σημαντικές επιλογές, για παράδειγμα όσον αφορά τις σπουδές και τη μελλοντική σταδιοδρομία. Είναι επίσης η περίοδος κατά την οποία οι έφηβοι και οι νεαροί ενήλικες αναπτύσσουν την αυτονομία τους και αποκτούν σημαντικές εμπειρίες: μια πρώτη αγάπη, μια πρώτη δουλειά, ένα πρώτο ταξίδι... Αυτές είναι και οι εμπειρίες που αποκτά ο Κρις στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα, αλλά και στους δύο τόμους που ακολουθούν για να ολοκληρωθεί η τριλογία. Ο τρόπος που βιώνει αυτές τις εμπειρίες, οι δυσκολίες που συναντά, οι προβληματισμοί που εγείρονται μέσα του, είναι όλα στοιχεία που μπορούν να έχουν απήχηση σ’ έναν νεαρό αναγνώστη.

 Για να οικοδομήσουμε μια πιο φιλόξενη, πιο δίκαιη κοινωνία, πρέπει να οραματιστούμε νέους τρόπους συμβίωσης. Τα άτομα με νοητική αναπηρία μπορούν να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτόνομα.

Είναι η Λεωφόρος ένα μυθιστόρημα αποκλειστικά για νεαρούς ενήλικες; Πώς προσεγγίζετε τη διάκριση μεταξύ παιδικής και ενήλικης λογοτεχνίας στο Κεμπέκ και πώς αντιλαμβάνεστε τον όρο crossover;

Η διαδικασία της αυτονόμησης και της αναζήτησης νοήματος στην οποία αναφέρθηκα ξεκινά πριν από την εφηβεία και συνεχίζεται για καιρό μετά, μερικές φορές καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής. Αυτός ίσως είναι ένας από τους λόγους που πολλοί ενήλικες εκτιμούν το μυθιστόρημά μου. Έχοντας πλουσιότερη εμπειρία ζωής, στέκονται σε άλλα σημεία απ’ ό,τι οι νέοι και επεξεργάζονται βαθύτερους προβληματισμούς. Το μυθιστόρημα εγείρει σύνθετα ερωτήματα με απλή γραφή, ερωτήματα που, τελικά, μας αφορούν όλους. Τι είναι ευτυχία; Πώς να είσαι ευτυχισμένος; Ποια είναι η θέση των άλλων στη ζωή μας; Ποια είναι η σχέση μας με τη διαφορετικότητα; Με λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι τόσο στο Κεμπέκ, όσο και αλλού, έχουμε μια ολοένα και πιο κατακερματισμένη λογοτεχνική αγορά όσον αφορά τις ηλικιακές κατηγορίες, το είδος ή ακόμα και το φύλο. Κατά τη γνώμη μου, όλα αυτά δημιουργούν εμπλοκή στη διαδικασία της δημιουργίας. Μου αρέσει να λέω ότι γράφω βιβλία για όποιον θέλει να τα διαβάσει. Τα μυθιστορήματά μου θεωρούνται νεανικά επειδή οι κύριοι χαρακτήρες τους είναι νεαροί ενήλικες, κάτι που έχω επιλέξει. Λατρεύω αυτή την περίοδο της ζωής, την εφηβεία, που είναι τόσο πλούσια σε δυνατότητες και ευκαιρίες. Όμως τα μυθιστορήματά μου έχουν χαρακτήρες όλων των ηλικιών (παιδιά, νέους, ενήλικες, ηλικιωμένους), πρώτα απ’ όλα επειδή η κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους που ανήκουν σε διαφορετικές γενιές. Και έπειτα επειδή όλες αυτές οι γενιές μπορούν να συνυπάρξουν, να συνδιαλεχθούν και να συνεισφέρουν η μία στην άλλη.

Πείτε μας για την ιδιαίτερη επιτυχία του μυθιστορήματος στην Ιταλία. Πώς δικαιολογείτε τη μεγάλη απήχηση του βιβλίου σας στο νεανικό ιταλικό αναγνωστικό κοινό;

Το μυθιστόρημα ήταν υποψήφιο για πολλά βραβεία στην Ιταλία, κέρδισε ένα και είχα την ευκαιρία να περιοδεύσω στη χώρα δύο φορές. Παρ’ όλα αυτά, δυσκολεύομαι ακόμα να εξηγήσω αυτή την επιτυχία. Η μετάφραση έπαιξε οπωσδήποτε τον ρόλο της. Το ζήτημα της διαφορετικότητας, αλλά και εκείνα της οικογένειας και της κοινότητας, ίσως να είναι πιο έντονα σε μια κοινωνία που αποδίδει μεγάλη σημασία στην παράδοση. Ειδικά όταν η κοινωνία αυτή αντιμετωπίζει ραγδαίες κοινωνικές αλλαγές.

Έχετε ήδη επισκεφτεί τη χώρα μας. Πείτε μας τι σας έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεστε την Ελλάδα.

Η Ελλάδα είναι μια όμορφη και μαγευτική χώρα. Υπάρχει κάτι υπερβατικό στη σχέση στεριάς και θάλασσας. Ως Βορειοαμερικανός, είμαι γοητευμένος από το γεγονός ότι κάθε πέτρα φαίνεται να φέρει το αποτύπωμα της ιστορίας. Προέρχομαι από μια ολοκαίνουργια χώρα, όπου η σχέση με τη γη, τη διάρκεια και την παράδοση είναι πολύ διαφορετική. Λιγότερο γειωμένη, θα μπορούσα να πω. Στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι έρχεσαι αντιμέτωπος με μια βαθιά ριζωμένη υλική και πνευματική κληρονομιά. Μια κληρονομιά του παρελθόντος που μπορεί να είναι, όπως μπορώ εύκολα να φανταστώ, ένας μεγάλος πλούτος και ταυτόχρονα ένα μεγάλο βάρος. Έχω κάνει τρία υπέροχα ταξίδια στην Ελλάδα και ελπίζω να μπορέσω να επιστρέψω σύντομα. Το περπάτημα στα χιλιόχρονα μονοπάτια της χώρας σας, η ανακάλυψη των απίστευτων τοπίων, των παραδόσεων και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της, η απόλαυση μιας βουτιάς στους απομονωμένους κόλπους της είναι πάντα μοναδικές εμπειρίες. Το φαγητό είναι επίσης υπέροχο, η ελληνική κουζίνα είναι χωρίς αμφιβολία η αγαπημένη μου!

 

Η λεωφόρος
Ζαν-Φρανσουά Σενεσάλ
μετάφραση: Άννα Κοντολέων
Εκδόσεις Καστανιώτη
296 σελ.
ISBN 978-960-03-7006-5
Τιμή €14,00

https://diastixo.gr/sinentefxeis/xenoi/22608-jean-francois-senechal

https://diastixo.gr/ 

Νίκη Σαλπαδήμου: «Μια ζεστή αγκαλιά»

 
Μερόπη Ν. Σπυροπούλου

Στο οπισθόφυλλο της συλλογής διηγημάτων της, που εκδόθηκε τον Απρίλιο του 2024 από τις Εκδόσεις Αττικός, με τον τίτλο Μια ζεστή αγκαλιά, η γνωστή και διακεκριμένη συγγραφέας Νίκη Σαλπαδήμου, μεταξύ άλλων, αναφέρει πως: «Το διήγημα [...] απαιτεί σοβαρή γραφή, λιτότητα, πυκνό λόγο και θεματολογία χωρίς κενά και ασάφειες». Αυτές είναι ακριβώς οι ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τα κείμενα αυτής της συλλογής, στις οποίες όμως θέλω να προσθέσω ακόμη μία: την ξεχωριστή και γλαφυρή λογοτεχνική χάρη με την οποία χειρίζεται τον γραπτό λόγο η συγγραφέας.

Η έμπνευση για τα δεκαεπτά διηγήματα που περιλαμβάνονται σ’ αυτή τη συλλογή προέρχεται από τα ποικιλόμορφα δρώμενα που διαδραματίζονται μέσα στην αστείρευτη «αρένα της ζωής», όπως είναι άλλωστε και ο τίτλος του πρώτου μέρους του βιβλίου. Πρόκειται για ένα εισαγωγικό κείμενο, το οποίο προσανατολίζει τον αναγνώστη στη θεματολογία και την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία κινούνται και δρουν οι πρωταγωνιστές και άλλα πρόσωπα της ιστορίας. Έτσι προσελκύει τον αναγνώστη και τον προϊδεάζει, ως ένα σημείο, για όσα θα ακολουθήσουν. Μια θεματολογία που αφορά τον άνθρωπο, άνδρα, γυναίκα, παιδί, γέρο, με τα ευχάριστα ή λυπητερά γεγονότα, που συμβαίνουν στην προσωπική του ζωή, αλλά και στον κοινωνικό του περίγυρο. Η συγγραφέας ξέρει να ανιχνεύει τις σκοτεινές ρίζες κάποιων τραυματογόνων συμπεριφορών, όπως είναι ο φθόνος και οι συνέπειές του. Συγχρόνως όμως η πίστη της ότι υπάρχουν και «διαμαντάκια που κρύβουμε σε μια γωνίτσα του εαυτού μας» τη στηρίζει στο να προτρέψει τον αναγνώστη να ψάξει να τα βρει και να τα φέρει στην επιφάνεια. Βάζοντάς του όμως και ένα καίριο ερώτημα, που προκαλεί κάποιες μύχιες απαντήσεις, ενώ αποκαλύπτει και τα ακριβά μηνύματα που θέλει να του μεταδώσει: «Αναρωτηθήκαμε αλήθεια πόσο όμορφη θα ήταν η ζωή, αν μέσα μας φώλιαζε η αγάπη, το ενδιαφέρον, η αποδοχή, η παραδοχή, ο σεβασμός, η αναγνώριση;...».

Τα διηγήματα του πρώτου μέρους έχουν τους τίτλους: «Μια ζεστή αγκαλιά», «Το σπίτι με τις λεύκες», «Οι μοναχικοί», «Οι ιστορίες του παππού», «Η κληρονομιά», «Ο γήινος φύλακας άγγελός μου», «Πολίτικη συνταγή», «Στον προθάλαμο», «Καλοκαιρινά βράδια μιας άλλης εποχής», «Οι... φίλοι». Διαβάζοντάς τα ο αναγνώστης δεν παρακολουθεί μόνον όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μέσα από το διάβα του αμείλικτου χρόνου, αλλά συμμερίζεται και συμπάσχει, θα έλεγα, για όσα συμβαίνουν και περνούν ως ζωντανές εικόνες μπρος στα μάτια του.

Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου ο αναγνώστης συναντά διηγήματα που μιλούν για τις πολυδιάστατες χαρές και λύπες. Αυτές, σύμφωνα με τη συγγραφέα, προκύπτουν από τα βιώματα που συνοδεύουν το ωραιότερο δώρο που μπορεί να χαρίσει η ζωή στον άνθρωπο: «τον πραγματικό, τον αληθινό έρωτα, με τα λάθη και τις υπερβολές του». Γι’ αυτό, το εισαγωγικό κείμενο φέρει τον εύστοχο τίτλο: «Τα βέλη του έρωτα». Με τη συναρπαστική γραφίδα της, η Νίκη Σαλπαδήμου στα διηγήματα με τους τίτλους: «Η βάρκα του έρωτα έγινε συντρίμμια, πέφτοντας με φόρα πάνω στη ζωή», «Μια φωτογραφία που ξυπνά γλυκές αναμνήσεις», «Η αρχαιολόγος», «Το τρελό χτυποκάρδι μου μ’ έφερε στη χώρα του ήλιου», «Η Ελένη ήταν μαγεία και αποπλάνηση», μεταδίδει και πάλι στον αναγνώστη τον θαυμασμό, αλλά και το δέος που μπορούν να προκαλέσουν οι συνέπειες από τις σαϊτιές του φτερωτού θεού.

Η πίστη της ότι υπάρχουν και «διαμαντάκια που κρύβουμε σε μια γωνίτσα του εαυτού μας» τη στηρίζει στο να προτρέψει τον αναγνώστη να ψάξει να τα βρει και να τα φέρει στην επιφάνεια.

Όλες οι περιγραφές για πρόσωπα, γεγονότα και συναισθήματα περιλαμβάνουν ουσιαστικά και αποκαλυπτικά ψυχογραφήματα, υπεισέρχονται στις πολυπλοκότητες που υπάρχουν στις σχέσεις των ανθρώπων με «φίλους» αλλά και αληθινούς φίλους. Η συγγραφέας προβάλλει κάποιους βαθείς δεσμούς αγάπης, ακόμα κι αν πρόκειται για τον πιστό σκύλο, που μοιράζεται με υπομονή και αφοσίωση τη μοναξιά του φίλου του ανθρώπου, γιατί φίλο τον νιώθει και μπορούν να μιλούν μεταξύ τους για τη δική τους ζωή. Ο γεράκος από το διήγημα «Οι μοναχικοί»:

…δυστυχώς τώρα το έβλεπε καθαρά, το ένιωθε ως βαθιά μέσα του, χωρίς να χρειάζεται να το φιλοσοφήσει ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να έχει κάπου ν’ ακουμπήσει. Ν’ ακουμπήσει όχι το γερασμένο κορμί του, όσο τη μοναξιά της ψυχής του. Μαζί με τον σκύλο του όμως έκλεινε έξω απ’ την πόρτα τη μοναξιά του κόσμου κι έβλεπε με περισσότερη υπομονή και καρτερικότητα το μίκρεμα του κουβαριού της ζωής του κι ούτε που τον ένοιαζε κι αν σωνόταν κι έφευγε για το μακρινό ταξίδι. Όχι, δεν το έβλεπε εγωιστικά, απλώς νόμιζε ότι ο σκύλος του θα πονούσε λιγότερο από τον ίδιο. Πού να το φανταστεί ότι τόσα χρόνια μαζί είχε γίνει κι ο σκύλος εικόνα και ομοίωσή του και θα μπορούσε να τον ακολουθήσει ακόμη και στον τάφο;

Σ’ αυτές τις λίγες γραμμές βλέπουμε το μεγαλείο της αγάπης, μήνυμα ηχηρό που φανερώνει πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο δεσμός μεταξύ ανθρώπων και ζώων.

Όλα τα διηγήματα είναι διανθισμένα με θαυμάσιες και πολύ εύστοχες παρομοιώσεις, που προσφέρουν ζωντανές και αξεπέραστες εικόνες, ανοίγουν μονοπάτια για ατέλειωτες προεκτάσεις και δίνουν αφορμές για ουσιαστικούς στοχασμούς.

Το διήγημα, όπως αναφέρθηκε, είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό είδος του πεζού λόγου και για να προσελκύσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη πρέπει να έχει πολύ ελκυστικό θέμα, πρόσωπα που θα το αναδείξουν και σύντομη εξέλιξη της υπόθεσης. Ο συγγραφέας του διηγήματος πρέπει να είναι τεχνίτης στη συμπύκνωση του λόγου, έτσι ώστε ν’ αναδειχθεί η υπόθεση, χωρίς όμως να αφαιρέσει απ’ αυτόν τη γοητεία. Στον φανταστικό μύθο του διηγήματος υπάρχει έντονη η επιθυμία του συγγραφέα να πραγματοποιήσει με μοναδικό μέσον την πένα και την τέχνη του εκείνο που παιδεύει τον εσωτερικό του κόσμο και δεν μπορεί να το εξωτερικεύσει με διαφορετικό τρόπο. Επομένως, εκείνος που θα καταπιαστεί με το διήγημα θα βάλει σ’ αυτό όχι μόνον μια φανταστική ή πραγματική ιστορία, αλλά και κάτι πολύ βαθύτερο, κάτι που έχει δονήσει τις χορδές της ψυχής του.

[Η Μερόπη Ν. Σπυροπούλου είναι ομότιμη καθηγήτρια του Παν/μίου Αθηνών.]

Μια ζεστή αγκαλιά
Νίκη Σαλπαδήμου
Αττικός
175 σελ.
ISBN 978-618-5843-08-3
Τιμή €13,00

https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/22627-mia-zesti-agkalia

https://diastixo.gr/ 

Έργα Παναγιώτη Καρούσου παρουσιάστηκαν με επιτυχία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

 

Έργα Παναγιώτη Καρούσου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσίασε o Όμιλος για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων

 

Έργα του διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτη Παναγιώτη Καρούσου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ερμήνευσαν η σοπράνο Hlín Leifsdóttir με τον Βενιαμίν Χατζηκουμπάρογλου στο πιάνο.

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2024 - Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ο κ. Ιωάννης Μαρωνίτης, πρόεδρος της UNESCO Πειραιώς & Νήσων και της INTERNATIONAL ACTION ART παρουσίασε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά μια συναυλία του καταξιωμένου Ελληνο-Καναδού συνθέτη Παναγιώτη Καρούσου, στο Fashion Show 2024 από την UNESCO Πειραιώς & Νήσων ΤΜΗΜΑ ΚΟΠΤΙΚΗΣ ΡΑΠΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ INTERNATIONAL ACTION ART ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ UNESCO ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ, και TRANOULIS HAUTE COUTURE. Συμμετείχαν: Χορωδία «Ραψωδοί» και Λυρικοί Σολίστ. Hlín Leifsdóttir (σοπράνο), Γιάννος Κοτζιάς (τενόρος), Γιάννης Δάριος (τενόρος), Βενιαμίν Χατζηκουμπάρογλου (πιάνο), Χριστιάνα Μάνου (πιάνο). Συντονισμός: Ρέα Βουδούρη (σοπράνο). Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Παναγιώτης Καρούσος (συνθέτης). Πρόγραμμα - Ποίηση μελοποιημένη από τον συνθέτη Παναγιώτη Καρούσο: Παρθενώνας (Κωστής Παλαμάς), Καρυάτιδες (Ιωάννης Πολέμης), το τραγούδι της Ολίβιας Ηλίας Voyageur sans bagage και ποίημα Mother Earth της Hlín Leifsdóttir. 

Thursday, 13 June 2024 - Municipal Theatre of Piraeus. Mr Ioannis Maronitis, president of Club for UNESCO of Piraeus & Islands and INTERNATIONAL ACTION ART presented at Municipal Theatre of Piraeus a concert of renowned Greek-Canadian composer Panagiotis Karousos, in the Fashion Show 2024 by UNESCO of Piraeus & Islands and INTERNATIONAL ACTION ART. CUTTING AND SEWING DEPARTMENT OF INTERNATIONAL ACTION ART. TRANOULIS HAUTE COUTURE. Participated: Choir "Rhapsodes" and Lyrical Soloists. Hlín Leifsdóttir (soprano), Giannos Kotzias (tenor), Giannis Darios (tenor), Benjamin Chatzikoubaroglou (piano), Christiana Manou (piano). Coordination: Rea Voudouri (soprano). Artistic Direction: Panagiotis Karousos (composer). Program - Poetry set to music by composer Panagiotis Karousos: Parthenon (Costis Palamas), Caryatids (John Polemis), Olivia Elias's song Voyageur sans bagage, and Mother Earth poem by Hlín Leifsdóttir. ANNUAL FASHION SHOW OF THE CUTTING AND SEWING DEPARTMENT OF THE UNESCO Club of the Department of Piraeus and Islands