Ο Καζαντζίδης δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στη διαδρομή μου, ούτε στην ανέλιξή μου. Απεναντίας, με βοήθησε πάρα πολύ. Απ' αυτόν έμαθα πάρα πολλά στα δέκα χρόνια που ήμασταν μαζί. Μεγάλο σχολείο ο άνθρωπος αυτός. Όταν πρωτομιλήσαμε, μου ζήτησε να κατέβω στην Αθήνα μαζί του για να του κάνω σεγκόντο. «Θα γίνουμε ντουέτο», τον θυμάμαι να μου λέει, και φυσικά δέχθηκα αμέσως. Είχε χωρίσει από την Καίτη Γκρέυ και πήγαμε να μείνουμε στο σπίτι του, στη Νέα Ιωνία, μαζί με τη μητέρα του, Γεσθημανή, την οποία λάτρευε, όπως και αυτή τον ίδιο. Αναμφίβολα, δίπλα του έμαθα πώς να χρησιμοποιώ το φωνητικό μου μέταλλο, την καθαρότητα των φράσεων των τραγουδιών και την ορθοφωνία. Ως προσωπικότητα, ήταν πράγματι ζηλιάρης, αλλά πολύ τίμιος. Παντρευτήκαμε τον Μάιο του 1964 στο Χαλάνδρι. Δυστυχώς, η μητέρα του δεν ήρθε στη γαμήλια τελετή όπως και κανείς άλλος από το σόι του. Πάντως, ακολουθήσαμε κοινή πορεία με επιτυχημένους δίσκους, μεγάλα σουξέ, αμέτρητα ταξίδια, ταινίες, θέατρα, συναυλίες, αλλά προφανώς και με προβλήματα, εντάσεις, όπως έχει κάθε ζευγάρι. Παντρεμένοι ήμασταν μόνο δύο χρόνια. Χωρίσαμε γιατί αυτός δεν ήθελε να δουλεύει, εγώ το αντίθετο. Παραμείναμε, όμως, πολύ καλοί φίλοι μέχρι το τέλος.
Μέντοράς μου, όταν χώρισαν οι δρόμοι μου με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ήταν ο Γιώργος Κατσαρός. Χρειαζόμουν χρήματα και μου πρότεινε να πάω σε μια περιοδεία που θα γινόταν στη Σοβιετική Ένωση. Δεν γινόταν να αρνηθώ. Αργότερα, μαζί με τον Πυθαγόρα, μου έγραψαν δυο τραγούδια για την παράσταση «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη που ανέβαινε στο Παρκ. Στη συνέχεια, όταν ο Γιώργος Ζαμπέτας συνέθεσε το «Σταλιά - σταλιά» σε στίχους του Διονύση Τζεφρώνη, σκεφτόταν να το πει η φίλη μου, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. «Τι είναι αυτό; Να το δώσεις να το πει ο Καζαντζίδης», είπε η Αλίκη στον Ζαμπέτα. Εκείνη τη μέρα, συμπτωματικά, ήμουν στο στούντιο και μόλις άκουσα το τραγούδι πλησίασα συνεσταλμένα τον συνθέτη και χωρίς δισταγμό του είπα: «Μανίτσα, να το πω εγώ αυτό το τραγούδι;». Κι' έτσι, αυτό ήταν το πρώτο προσωπικό μου άλμπουμ μετά τον χωρισμό μου με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκα στην Παλιά Αθήνα της Πλάκας δίπλα στους Δημήτρη Μητροπάνο, Κλειώ Δενάρδου, Σόφη Ζαννίνου με χορευτές τους Μανώλη Καστρινό και Χρυσούλα Ζώκα.
Το 1968 ο Γιάννης Δαλιανίδης ήθελε να τραγουδήσω σε κάποια σκηνή της ταινίας «Γοργόνες και Μάγκες». Τελικά, ερμήνευσα το «Άνοιξε πέτρα» που έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος σε μουσική του Μίμη Πλέσσα. Ένα τραγούδι που ακόμη αντέχει και έχει ριζώσει στις καρδιές των ανθρώπων. Κάθε φορά, όπου και να βρίσκομαι, μου ζητούν να το πω. Καμιά φορά, αν δεν το κάνω, γίνεται χαμός. Αλλά δεν χαλάω χατίρι. Και η κατάληξη; Τόσα χρόνια, το ίδιο παρατεταμένο χειροκρότημα. Μια ωραία συνεργασία, πάντως, ήταν κι' εκείνη με τον Κώστα Χατζή στην Πλάκα της δεκαετίας του '70. Τότε παρουσιάσαμε το πρόγραμμα «Ρεσιτάλ» με 52 καινούργια τραγούδια, τα «Τρελός ή παλικάρι», «Γλυκό της νιότης μου πουλί», «Όλος ο κόσμος είσαι εσύ», «Σ' αγαπώ», «Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει», «Η αγάπη όλα τα υπομένει» -ένας τριπλός δίσκος που κυκλοφόρησε το Πάσχα του '76 και πούλησε 500.000 αντίτυπα. Μέχρι και σήμερα ανήκει στους δέκα εμπορικότερους ελληνικούς δίσκους όλων των εποχών. Με τον Κώστα συνεργαστήκαμε ξανά το 1980 στον δίσκο «Το ταμ - ταμ» και το 1987 στον δίσκο «Συνάντηση».
Ανεξίτηλες συναντήσεις της ζωής μου; Τι να πρωτοθυμηθώ. Σίγουρα ανθρώπους που γνώρισα όταν στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 δούλευα στο θρυλικό STORK, το οποίο ήταν στην παραλιακή. Εκεί είχα την απροσδόκητη χαρά να 'ρθει να με ακούσει η Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Ένα άλλο βράδυ είχε έρθει ο Φρανκ Σινάτρα. Μάλιστα, δήλωσε εντυπωσιασμένος απ’ τη φωνή και την παρουσία μου, και είπε: «Αν αυτή η γυναίκα βρισκόταν στην Αμερική, σε δυο μήνες θα ήταν το πρώτο όνομα». Αλησμόνητο ήταν και το ταξίδι στο Ιράν, όπου συνάντησα τον Σάχη της Περσίας. Μου ζήτησε να τραγουδήσω σε ένα πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στο θέρετρό του, ένα νησί στον Περσικό Κόλπο που ονομαζόταν Κις. Δεν ξεχνώ, επίσης, που ήμουν παρούσα σε ιστορικές στιγμές, π.χ. στις 29 Αυγούστου 2004, όταν συμμετείχα στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που έστησε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και τραγούδησα το «Άναψε το τσιγάρο» ή στη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στα εγκαίνια της γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου.
Η σκηνική παρουσία είναι πολύ σημαντική για έναν καλλιτέχνη. Κατάφερα να δημιουργήσω ένα προσωπικό στυλ. Τόλμησα. Δεν ήταν εύκολο εκείνη την εποχή να πας κόντρα στο ρεύμα της εποχής και να εισαγάγεις πολλές καινοτομίες. Με χαρακτήρισαν οπτικοακουστικό φαινόμενο επειδή έδωσα μεγάλη σημασία στην κινησιολογία, στη συμπεριφορά και στην κίνηση των χεριών. Επίσης, ήμουν η πρώτη που σηκώθηκε από την καρέκλα, που φόρεσε παντελόνι και έκοψε κοντό το μαλλί. Πάντως, τη δεκαετία του '80 ήταν λιγότερα τα μαγαζιά, όπως και οι τραγουδιστές. Αλλά ο κόσμος που ερχόταν να μας δει ήταν καταπληκτικός, έβλεπε την έξοδο ως μια μορφή ψυχαγωγίας. Όλοι σχεδόν γνωριζόμασταν μεταξύ μας, άλλωστε δουλεύαμε επτά μέρες την εβδομάδα. Ωστόσο, άλλαξαν οι εποχές.
Δυστυχώς, το χειροκρότημα έχει γίνει πολύ εύκολο στις μέρες μας, με αποτέλεσμα λίγοι να ξεχωρίζουν. Θυμηθείτε ότι ο Στέλιος Καζαντζίδης σταμάτησε να εμφανίζεται στα μπουζούκια το 1965 και στο διάστημα 1975 - 1987 δεν έβγαζε δίσκους. Κι’ όμως, ήταν πάντα πρώτο όνομα. Αν κάποιος από τους σημερινούς τραγουδιστές αποφασίσει να μείνει εκτός πίστας ή δισκογραφίας, έστω για λίγο, θα τον αναζητήσει κανείς; Χώρια που οι δίσκοι δεν έχουν και σημασία, αφού δεν πουλάνε. Η τελευταία φορά που ηχογράφησα σε στούντιο και κυκλοφόρησα νέα τραγούδια ήταν πριν από είκοσι χρόνια, με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Νίκο Αντύπα. Τελικά, ο καθένας έχει το δικό του μπαούλο και μ' αυτό πορεύεται. Αν πάτε στα μπουζούκια, όλοι οι καλλιτέχνες τραγουδούν τα δικά μας τραγούδια, διαφορετικά δεν μπορούν να διασκεδάσουν τον κόσμο, δηλαδή ακόμα γλεντάνε με τα τραγούδια της Μαρινέλλας, του Γιάννη Πάριου, του Γιώργου Νταλάρα, της Χαρούλας Αλεξίου, της Άλκηστις Πρωτοψάλτη ή της Δήμητρας Γαλάνη. Πάντως, απ’ τους νεότερους εκτιμώ πολύ τον Αντώνη Ρέμο, με τον οποίο μας συνδέει και μια όμορφη φιλία. Έχουμε ταξιδέψει, έχουμε συνεργαστεί, είναι κύριος σε όλα του. Το σημαντικό είναι ότι οι μουσικές επιτυχίες του έχουν αντέξει στον χρόνο.
Μέχρι πριν από λίγες μέρες εμφανιζόμουν στο NΟΧ, έναν υπέροχο χώρο διασκέδασης και ψυχαγωγίας που έχουν φτιάξει ο Ηλίας Μαροσούλης και ο Άγγελος Κοταρίδης. Μαζί με την Μπέτυ Μαγγίρα και τον Στέλιο Διονυσίου δημιουργήσαμε ένα μοναδικό και δυνατό πρόγραμμα με τραγούδια που μας σημάδεψαν, μας συντρόφευσαν, μας έκαναν να ερωτευτούμε, να συγκινηθούμε και να ονειρευτούμε. Κάθε φορά που βγαίνω στην πίστα έχω την ίδια απίστευτη ενέργεια. Νιώθω ευλογημένη που μπορώ ακόμα να κάνω τον κόσμο που έρχεται να περνάει καλά. Μέσα στους καημούς, τις ανησυχίες και τα προβλήματα ερμηνεύεις τα τραγούδια σου και ο άλλος χαίρεται, ξεχνιέται, διασκεδάζει. Κάθε φορά που ανεβαίνω στην πίστα, δεν σκέφτομαι τίποτα. Αφήνομαι στη στιγμή. Όπως έχει πει πολύ εύστοχα ο αγαπημένος μου Γιάννης Ξανθούλης: «Τραγουδώ ερμηνεύοντας ρόλους».
Η ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΣΤΕΡΗ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ
ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΟΛΗ ΣΤΗ «LiFO»
Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟ
Φωτογραφίες: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη:
• Ακολουθήστε μας και στο «Instagram»,
πατώντας εδώ: instagram.com/marinelladiva
● MARINELLA, MORE HONEST THAN EVER, SHE NARRATES HER ENTIRE LIFE: The Grande Dame of the Greek Song Marinella gave an interview to Giannis Pantazopoulos and was photographed by Paris Tavitian for the printed LIFO magazine that is published this week from June 13, 2024 ● Follow us: instagram.com/marinelladiva ● http://www.facebook.com/marinelladiva
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου