Γιώργος Δρίτσας
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝ
Δεν ξέρω πότε σκέφτηκα τελευταία φορά
για τις διαστάσεις των σημείων.
Τις ελάχιστες, πυρακτωμένες
–από το αγχωτικό μολύβι και στιλό–
άκρες.
«Πόση μοναξιά να αντέξει
μια ημιτελής σχεδίαση;»
σκέφτηκα.
Μάλλον όση χωράει η ίδια
η ύπαρξη του δημιουργού της.
Που σαν μικρός θεός
ορίζει νέα σύμπαντα
σε μια κόλλα χαρτί.
Λευκή όπως κάποτε
πίστευαν ότι είναι ο άνθρωπος,
οι πρωτεργάτες
του «ορθολογισμού»
και των αποστειρωμένων επιστημών.
Εντέλει όμως έχουν δίκιο.
Μέσα στη διαφάνεια
και τη μερικότητα του είναι μας
αυτό που μένει
είναι ένα μικρό μαύρο σημείο
και μια κόλλα Α4.
Έτοιμη να λερωθεί
από τσιγάρα καφέδες
ποτό ξερατά και κλάματα
και να σβήσει από γόμα
και μπλάνκο.
Αναλώσιμη από πάντοτε.
Η μοναξιά εξάλλου
μικρέ μου φίλε
είναι ο μόνος νικητής
και η κατάθλιψη
το μικρό της εγγόνι.
ΔΑΚΡΥΑ
Συχνά πυκνά μαζεύω τις δυνάμεις μου
και κουλουριάζομαι.
Σαν μικρή κηλίδα από αίμα
εξατμίζομαι σταδιακά και αφήνω
πίσω μου μια μικρή στάμπα
έναν λεκέ.
Το στίγμα αυτό βλέπω
όταν καταφέρνω να σηκωθώ
και αντικρίζω τη μεγάλη πράσινη τρύπα
στον τοίχο μου.
Δακρύζω τότε ξανά
νιώθω όλο μου το σώμα να ιδρώνει
τη μύτη μου να τρέχει
και τον λαιμό να κλείνει
απ’ τα αναφιλητά.
Δεν είναι πολύ «αντρικό»
θα σχολιάσει κάποιος
φορώντας το προσωπείο της χαράς
και σπαταλώντας τη μέρα του
στην άσκοπη πλευρά της καταπίεσης –
σκλάβος των άλλων και καταπιεστής
του εαυτού του.
«Η μόνη αλήθεια είναι η σκιά μας»
ακούω να λέει ο μικρός θεός
των απόκληρων αυτού του κόσμου
στρίβοντας γύρω από το λαιμό του
έναν σπάγκο από δάκρυα και αίμα.
ΤΡΟΠΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ
Οι ημικρανίες με πεθαίνουν
το κεφάλι μου
προσπαθεί να εκραγεί
τα μάτια μου κόκκινα
δραπετεύουν
στην τελευταία πανσέληνο.
Τριγυρνώ απόγευμα Παγκράτι
νιώθοντας τα ρούχα μου
να κολυμπάνε στα σπλάχνα
και να κολλάνε πάνω στην καρδιά μου.
Περπατώ αργά κουράζομαι
το κάπνισμα εξάλλου
δεν το ’κοψα ποτέ.
Μυρίζω κάπου ψημένο κρέας
η μυρωδιά του
μου φέρνει αναγούλα.
Η πρώτη σκέψη εγώ σε μικρά κομμάτια
να μυρίζω βαριά –μεταλλικά–
με το αίμα να ’χει ποτίσει
το εξωτερικό περίβλημα
των μυών μου
γυμνός από κόκαλα και δέρμα.
Ξεροψημένη μάζα
βάναυσα κρυμμένη
στη μηχανή του κιμά.
Σταματώ για λίγο.
Βλέπω τις σκιές στους λευκούς τοίχους
των πολυκατοικιών.
Ένα μισοξεραμένο κλαδάκι
όμοιο με ασθενικό γέρικο χέρι
με αποχαιρετά πικρά.
Μετά από λίγο χάνομαι
μαζί με το τελευταίο
φύσημα του ανέμου
στο πρόσωπό μου.
Πού είσαι;
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΖΟΜΠΙ
Πέφτουν σαν νιφάδες οι υποσχέσεις
έξω από το μυαλό μας.
Μένουν μόνο μικρά σημάδια σαν πανάδες
σε καλοκαιρινό πρόσωπο
που θυμίζουν πως κάποτε πέρασε από εδώ
ο στρόβιλος μιας ζωντανής αίσθησης.
Τώρα σαν βρικόλακες
που αναζητούν πηχτό αίμα
και σαν νεκροζώντανοι από καλτ ταινία του ’80
οι κάλυκες της καρδιάς μας
πορεύονται μέσα στα εύπλαστα συκώτια
όλων των όμορφων συναισθημάτων
που καλούμαστε –δήθεν– να υπερασπιστούμε
βουτώντας με το κεφάλι
στη σπασμένη καύτρα της αγάπης
και της μοναξιάς.
ΕΡΕΙΠΙΑ ΕΡΕΙΠΙΩΝ
Ο καύσωνας δεν άφησε
να επιβιώσουν λουλούδια
στον εγκαταλελειμμένο κήπο
παρά μονάχα μερικές τσουκνίδες
και γαϊδουράγκαθα
–δω και εκεί–
θυμίζουν πως άλλοτε
υπήρξε στο μέρος κάποια βλάστηση.
Στις βάσεις των μισογκρεμισμένων τοίχων
φυτρώνουν κισσοί ασβεστωμένοι
όπου σκαρφαλώνουν σαύρες
και μικροσκοπικές πασχαλίτσες.
Πόσο μοιάζει με ανθρώπινο σώμα
ο σκελετός του άλλοτε κτηρίου;
Με το παλιό μαυρισμένο τζάκι του
όμοιο με σταματημένη καρδιά
και τα ξεχασμένα εντός του αντικείμενα
να μας θυμίζουν τα κολλημένα
στην άσφαλτο μυαλά
ενός αυτόχειρα.
Ενώ το άδειο κουφάρι του
–αχ αυτό το πέτρινο πτώμα–
να μοιάζει με μολυσμένη
από αγάπη φιλία
και άλλα «καθώς πρέπει» δηλητήρια –
ανθρώπινο υπόλειμμα.
Εντέλει ο άνθρωπος
δεν είναι Φύλακας Ερειπίων,
αγαπητέ Αλέξη,
αλλά Ερείπιο Ερειπίων.
Ο Γιώργος Δρίτσας γεννήθηκε το 1994 στην Κόρινθο. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία) της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές του και κάνει διδακτορικό. Ποιήματα, διηγήματα και κριτικές του έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Το 2016 τύπωσε την ποιητική συλλογή Η ηχώ του Ζαρατούστρα (αυτοέκδοση), ενώ από τις Εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορούν οι –κοινής θεματικής– συλλογές του Σκιά θανάτου (2022) και Το ματωμένο όνειρο (2023).
https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/poihsh/25124-teleutaio-fushma-anemou
