Ο χορός των λέμινγκς είναι ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε σε τρεις ηπείρους και μιλάει για δύο από αυτές.
Αθήνα, 2012. Ένα άρθρο που πήρε το μάτι μου στο Διαδίκτυο μιλά για τα λέμινγκς. Μικρά τρωκτικά που συναντώνται κυρίως σε περιοχές της Αρκτικής. Μύθος θέλει τα λέμινγκς, σε κάποια φάση της ζωής τους, ακολουθώντας μια ανεξήγητη βιολογική παρόρμηση, να οδηγούνται μαζικά στην αυτοκτονία. Μεταφορική χρήση αυτής της μυθικής συμπεριφοράς γίνεται για ομάδες ανθρώπων ή λαούς που ακολουθούν τυφλά τις κρατούσες αντιλήψεις και οδηγούνται σε καταστροφικές συνέπειες. Αμέσως αγκιστρώνεται μέσα μου η ιδέα να βρω τρόπο να χρησιμοποιήσω αυτή τη συμπεριφορά ως βασική ιδέα για ένα μυθιστόρημα.
Το προηγούμενο βιβλίο μου, Αναζητώντας μια Νάπολη στο Βερολίνο, απλώς αγγίζει το φαινόμενο του τυφλού εθνικισμού, αλλά το νέο μου μυθιστόρημα θέλησα να πατά γερά σ' αυτό το φαινόμενο. Η τυφλή υπακοή μέχρι θανάτου, ο φόβος για τον ξένο και η εκμετάλλευση αυτού του γελοίου φόβου από δυνάμεις που γιγαντώνονται καθώς τρέφονται με αίμα και σάρκες με διαφορετικό χρώμα. Ο αδύναμος άνθρωπος είχε πάντα την τάση να κρύβεται μέσα στον όχλο και να καθοδηγείται μέχρι και στις πιο αποτρόπαιες πράξεις, απλώς και μόνο προσπαθώντας να βγει απ' την ανυπαρξία του. Και πάντα θα είναι εκεί, δίπλα του, άλλοι άνθρωποι, πιο έξυπνοι και πιο αδίστακτοι από εκείνον, έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν αυτή του την αδυναμία και να τον κάνουν πιόνι στο δικό τους παιχνίδι.
Το ταξίδι, η φιλία, ο έρωτας, η αποδοχή και η υπέρβαση του θανάτου, η συντροφικότητα, η περιπέτεια, η αντίσταση στην αδικία, η τύχη και το ρίσκο είναι αξίες που θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουν, αυτό δεν σημαίνει πως δεν άξιζε η προσπάθεια.
 |
| Ο χορός των λέμινγκς Κωσταντής Σταυρόπουλος Κριτική 296 σελ. Τιμή € 12,5 |
Βεγγάζη, 2013. Ζώντας πια στη βόρεια Αφρική, έχοντας μαζί μου τις πρώτες σελίδες, έχω κατασταλάξει οριστικά στην πλοκή του μυθιστορήματος. Το λιμάνι της Λιβύης θα προστεθεί στα άλλα δύο λιμάνια της Ιταλίας, όπου εκτυλίσσεται η ιστορία. Τα λιμάνια ήταν πάντα στο μυαλό μου το ιδανικό σκηνικό για ν' αγκαλιάσει «μαύρες» ιστορίες. Εκεί που οι άνθρωποι υποδέχονται κι αποχαιρετούν ταξιδιώτες, αλλά στην πλειονότητά τους δεν ταξιδεύουν ποτέ αν δεν είναι ναυτικοί. Έχουν όμως στο μυαλό τους χαραγμένες τις ιστορίες που άκουσαν και μπορούν να σ' τις πουν καλύτερα κι απ' τους πρωταγωνιστές τους. Άνθρωποι που έχουν μάθει να ζουν και να αγκαλιάζουν τους «ξένους», βλέποντας τη διαφορετικότητα ως κάτι γοητευτικό και όχι σαν απειλή.
Ο εμφύλιος πόλεμος που ξεσπά στη Λιβύη δεν αφήνει ήρεμες στιγμές στην καθημερινότητά μου για να συνεχίσω, όσο θα ήθελα, το γράψιμο. Με γεμίζει όμως με δυνατές εμπειρίες και συναισθήματα. Ξένος κι εγώ πια, σε μια πόλη και μια χώρα που, παρά τα προβλήματά της, σε αφήνει να νιώσεις ντόπιος. Σου ανοίγει τα σπίτια της, σε καλωσορίζει στην άγρια ομορφιά της και εκτιμά που μένεις και αγωνίζεσαι κι εσύ σε μια αιματοβαμμένη καθημερινότητα.
Άμπου Ντάμπι, Έρημος Ρουμπ Αλ Κχάλι, 2014. Ένα χρόνο μετά την αναγκαστική φυγή μου απ' τη Λιβύη, βρίσκομαι πλέον μόνιμα στην Ασία και τη Μέση Ανατολή. Η ηρεμία στην καθημερινή ζωή, τα έντονα συναισθήματα και οι εμπειρίες γίνονται πια λέξεις και γεμίζουν τις σελίδες.
Ο ήρωας ένας ντετέκτιβ που πληρώνεται για να μην ασχοληθεί με δύο υποθέσεις που κάποιοι προτιμούν να μείνουν άλυτες. Δίπλα του, ένας φίλος και μια γυναίκα. Το ταξίδι, η φιλία, ο έρωτας, η αποδοχή και η υπέρβαση του θανάτου, η συντροφικότητα, η περιπέτεια, η αντίσταση στην αδικία, η τύχη και το ρίσκο είναι αξίες που θα μπορούσαν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουν, αυτό δεν σημαίνει πως δεν άξιζε η προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου