Εδώ και κάμποσα χρόνια προσπαθούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα με ηρωίδα μια γυναίκα, η οποία μιλάει για τη ζωή της, όπως τη βίωσε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980 με επίκεντρο έναν άντρα. Το εγχείρημα ήταν κάπως δύσκολο, καθώς έπρεπε να μελετήσω τη γυναικεία ψυχολογία, να μπω στο μυαλό της ηρωίδας μου και να καταγράψω με αληθοφάνεια τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Ασφαλώς, η συγγραφή ενός παρόμοιου βιβλίου δεν είναι σπάνια στη λογοτεχνία: έχουν προηγηθεί μερικοί σημαντικοί συγγραφείς. Αναφέρω μόνο τον Τσέζαρε Παβέζε (Κοπέλες μόνες), τον Σπύρο Πλασκοβίτη (Η πόλη), τον Βασίλη Αλεξάκη (Τάλγκο).
Διαβάζοντας και μελετώντας βιβλία κάθε λογής (αισθηματικά, ιστορικά, ψυχολογικά, πολιτικά), αλλά και εφημερίδες της εποχής, έγραψα το μυθιστόρημα Η γυναίκα ως έργο τέχνης. Είναι η ιστορία της Ζέφης, φοιτήτριας Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, η οποία αφηγείται τον μεγάλο έρωτα που έζησε με τον Άγγελο, τον άνθρωπο που τη σημάδεψε ανεξίτηλα. Μπροστά από τα μάτια της περνούν σαν κινηματογραφικές εικόνες τα γεγονότα που καθόρισαν τον χαρακτήρα της, μνήμες της παιδικής ηλικίας, η αγάπη που την έδενε με την αδελφή της, οι τραυματικές σχέσεις της με τον πατέρα και τη μητέρα της, οι φίλες της, ποικίλα βιώματα, η εφηβεία, η πίκρα της μοναξιάς.
Η αγάπη όμως είναι κάτι που επηρεάζεται από πολλά πράγματα, ως αίσθημα δεν χαρακτηρίζεται από σταθερότητα και ίσως χρειάζεται πολλή φροντίδα για να μακροημερεύσει.
 |
| Η γυναίκα ως έργο τέχνης Φίλιππος Φιλίππου Κλειδάριθμος 296 σελ. Τιμή € 11,90 |
Κινούμενη ανάμεσα στην Αθήνα και τον Πειραιά, η ηρωίδα δίνει καθημερινές μάχες και προσπαθεί να ξεφύγει από τη μοναξιά, παλεύοντας ασταμάτητα με τους προσωπικούς της δαίμονες. Κοντά στον Άγγελο, ο οποίος έχει εγκαταλείψει τη θάλασσα για χάρη της (ήταν ναυτικός) και πιστεύει σε αυτήν και τα αισθήματά της, μεταμορφώνεται σε ένα καινούργιο πλάσμα γεμάτο αυτοπεποίθηση. Διότι έχει μεγαλώσει σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, με στερήσεις και απαγορεύσεις. Στην πορεία της στη ζωή την έχουν συνοδέψει οι άσχημες εμπειρίες των παιδικών της χρόνων, ο φόβος για τους άντρες, αλλά και το πείσμα για τη νίκη κι η φιλοδοξία να πετύχει τους στόχους της. Όλα δείχνουν πως θα τα καταφέρει. Ωστόσο, η έκβαση του αγώνα της δεν εξαρτάται μόνο από τη θέλησή της, ούτε από την ύπαρξη του Άγγελου· είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν τη μοίρα της.
Αυτό που ήθελα εξαρχής να τονίσω είναι το γεγονός πως η Ζέφη αγαπάει πολύ, πάρα πολύ, τον Άγγελο, τον άντρα που την έβγαλε από τη μοναξιά. Αυτό που νιώθει δεν είναι καπρίτσιο, αλλά ένα αίσθημα ισχυρό και διαρκές. Γι’ αυτόν αισθάνεται αγάπη κι ευγνωμοσύνη. Επίσης, ήθελα να δείξω πως κι εκείνος την αγαπάει το ίδιο, σε βαθμό που φτάνει στην υπερβολή: τη λατρεύει ως έργο τέχνης. Η αγάπη όμως είναι κάτι που επηρεάζεται από πολλά πράγματα, ως αίσθημα δεν χαρακτηρίζεται από σταθερότητα και ίσως χρειάζεται πολλή φροντίδα για να μακροημερεύσει. Ο πιο αμείλικτος εχθρός της αγάπης, κατά τη γνώμη μου, είναι ο χρόνος, ο οποίος φθείρει είτε λίγο είτε πολύ τα αισθήματα.
Το βιβλίο Η γυναίκα ως έργο τέχνης είναι ένα μυθιστόρημα πάθους. Δεν αφορά μόνο τις γυναίκες, αλλά και τους άντρες: και οι άντρες αισθάνονται πάθος για μια γυναίκα, κάτι που ενίοτε είναι καταστροφικό. Έχω πάντα στο μυαλό μου τη ρήση του Νίτσε πως στον έρωτα υπάρχει πάντα και λίγη παραφροσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου