Συνάντησα την ταλαντούχα τραγουδοποιό Τατιάνα Ζωγράφου παραμονές των γιορτών, μες στη φούρια των γιορτινών προετοιμασιών, αλλά με μεγάλη χαρά. Αφορμή στάθηκε η κυκλοφορία του απίθανα τρυφερού νέου της δίσκου, που τιτλοφορείται Μια νότα μού χτυπάει το τζάμι. Πρόκειται για 16 τραγούδια για να τα τραγουδάνε οι μικροί και να χαίρονται οι μεγάλοι.
Πώς προέκυψε ο γλυκός αυτός τίτλος του δίσκου σας Μια νότα μού χτυπάει το τζάμι; Ίσως ένα σούρουπο στην Σέριφο, μακριά από το αγριεμένο πλήθος;
Κι όμως όχι. Προέκυψε στην Αθήνα όταν πήρα τους στίχους της Μαριάννας Αβούρη στα χέρια μου. Πράγματι στην αρχή ήταν μία η νότα, μετά γίνανε πολλές! Ολόκληρη χορωδία! Πότε θα κάνεις καινούργια τραγούδια για τα παιδιά; Άνοιξα το παράθυρο. Μπήκαν όλες. Πήγαμε και καθίσαμε παρέα στο πιάνο και έτσι ξεκίνησε σιγά σιγά αυτός ο δίσκος… Η πολύβουη Αθήνα με εμπνέει. Λατρεύω το κέντρο. Ο πατέρας μου, που δούλευε Ακαδημίας και Ομήρου, έλεγε «όταν έχει νέφος, δεν έχω πονοκέφαλο!». Είμαι λάτρης των πόλεων. Στη Σέριφο απόλαυσα τον δίσκο αφού τον ολοκληρώσαμε.
Ποιος ήταν ο πρώτος που σας ενεθάρρυνε και σας συνέδραμε στη δουλειά σας αυτή;
Συνήθως σε αυτά τα δημιουργικά πράγματα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αφουγκραζόμαστε τις αντοχές του, τα κουράγια του αλλά και την όρεξή του. Το προηγούμενο φθινόπωρο είχα ζοριστεί με κάποια θέματα. Το να φτιάχνω τραγούδια λειτουργεί λυτρωτικά για μένα. Τα περσινά Χριστούγεννα έφτιαχνα συνεχώς καινούργια τραγούδια και είχα αρχίσει να ξαναβρίσκω τη ζωντάνια και τον ενθουσιασμό μου για τη ζωή.
Είναι εντυπωσιακό πόσοι πολλοί και εκλεκτοί συμμετείχαν στο φτιάξιμο αυτού του απαλού ροζ δίσκου σας: Π. Παμπούδη, Α. Μάνου, Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Λ. Μαχαιρίτσας, Μ. Τσίτας, Β. Παπακωνσταντίνου, κλπ. Ήσαν φίλοι από παλιά; Πως συμπέσατε, και δη χρονικά; Και ποια σκηνή εν ώρα συνεργασίας έγραψε πιο πολύ μέσα σας; Ποια είναι η σκηνή που θα θυμάστε πιο έντονα;
Όχι, δεν είμαστε φίλοι. Γενικά στις δουλειές των ανθρώπων το σημαντικότερο δεν είναι οι φιλίες, αλλά η αμοιβαία εκτίμηση. Νομίζω οι περισσότεροι ήξεραν τη δουλειά μου και γι’ αυτό με εμπιστεύτηκαν. Στους τραγουδιστές μετράει πάνω από όλα να τους μιλήσει μέσα τους το τραγούδι. Ωστόσο έχει επίσης μεγάλη σημασία η ενορχήστρωσή των τραγουδιών, η οποία φωτίζει πλευρές κρυφές της μελωδίας και της αρμονίας τους. Οι μουσικοί που παίζουν στον δίσκο είναι όλοι πολύ πολύ στενοί φίλοι. Και με τους περισσότερους είμαστε πολλά χρόνια μαζί. Νομίζω ότι η ζεστασιά της σχέσης μας ακούγεται και στο δίσκο.
Με συγκίνησαν βαθιά τρεις καλλιτέχνες: ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου για την ευαισθησία του, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας για τη γενναιοδωρία του και η Σαβίνα Γιαννάτου γιατί είναι σπουδή να είσαι μαζί της και να βλέπεις πώς προσεγγίζει βήμα βήμα τη μουσική σου και ξεδιπλώνει αργά και με τεράστια συνείδηση την τέχνη της ερμηνείας ενός τραγουδιού.
Κοιτάζοντας πίσω πότε είπατε στον εαυτό σας, «Θέλω να γίνω μουσικός»;
Από 5 χρονών. Στη δευτέρα δημοτικού τραγουδούσα τους Πειρατές του Μπρεχτ σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και προσπαθούσα να μιμηθώ τη φωνή της Τάνιας Τσανακλίδου στον Ανθρωπάκο. Ψώνιο το παιδί, παιδί μου! Συμμετείχα στον διαγωνισμό σύνθεσης τραγουδιών του σχολείου μου. Τη μία κέρδιζα εγώ, την άλλη ο ταλαντούχος και πάρα πολύ επιτυχημένος συνθέτης, κυρίως γνωστός για τις μουσικές του στο θέατρο, ο Θοδωρής ο Οικονόμου… Εκεί γνώρισα από πιτσιρίκα τον Νίκο Πλατύραχο και τον Δημήτρη Μπουζάνη… Είμαστε πολλά χρόνια φίλοι. Όταν πέρασα στα Γιάννενα νηπιαγωγός ξεκίνησα αμέσως θεωρητικά στο Ελληνικό Ωδείο και ξανάρχισα πιάνο. Αργότερα, μεγάλη πια, με δύο κόρες, πήρα το δίπλωμα μου στο κλασικό τραγούδι με δασκάλα τη Χριστίνα Γιαννακοπούλου. Καιγόμουν να ζω με μουσική. Αυτή είναι η αλήθεια…
Στο πατρικό σας, πάλι, τι τραγούδια ακούγατε;
Όπερα. Συμφωνική μουσική. Πολύ Χατζιδάκι, μουσική κινηματογράφου, Θεοδωράκη και Σαββόπουλο. Ο πατέρας μου έχει μια τεράστια συλλογή βινυλίων, βασικά λόγιας μουσικής. Χρωστάω πολλά σε αυτόν όταν μικρό παιδάκι τα απογεύματα, όταν δεν είχε ιατρείο, καθόμουν στην αγκαλιά του και ακούγαμε παρέα τηνΠαθητική του Τσαϊκόφσκι, αλλά και τη Λίμνη των κύκνων ή άριες από την Τραβιάτα. Από το δημοτικό είχα παρακολουθήσει πάρα πολλές συναυλίες, και όπερας, καθώς με έπαιρνε συχνά μαζί του. Νομίζω το να είναι φιλόμουσοι οι γονείς σου είναι το πιο σημαντικό. Πιο σημαντικό από το να είναι ακόμα και μουσικοί!
Παράλληλα όμως σπουδάσατε και κάτι πιο χειροπιαστό, τρόπος του λέγειν. Γίνατε παιδαγωγός. Για να ικανοποιήσετε κλασικά τους δικούς σας, ίσως;
Ωραία ερώτηση. Με βόλευε κιόλας. Ήθελα να περάσω φοιτητική ζωή εκτός Αθήνας. Ήταν έτσι όλοι ευχαριστημένοι. Στα Γιάννενα έπεσα πάνω σε ένα βιβλίο του Κρίστοφερ Σμωλ, με τίτλο Μουσική, Κοινωνία, Εκπαίδευση. Ε! αυτό ήταν. Εκεί πια κλωθογύρναγα συνέχεια στο μυαλό μου να συνδυάσω τις σπουδές μου με τη μουσική. Έτσι και έφυγα μετά στην Αγγλία και έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στη Μουσική Παιδαγωγική. Στα Γιάννενα από το πρώτο κιόλας έτος τραγουδούσα σε πιάνο μπαρ. Ίσως εάν δεν είχα σπουδάσει, να είχα εστιάσει αποκλειστικά στο τραγούδι. Το τίμημα του να τα συνδυάζεις όλα είναι ότι χάνεται ένα κομμάτι ελευθερίας, εκείνο που ή θα απογειώσει έναν καλλιτέχνη ή θα τον προσγειώσει απότομα στη θέαση των ορίων του. Υπήρξα με άλλα λόγια κάπως δειλή προκειμένου να τους ευχαριστήσω όλους… Το να είσαι υπάλληλος εκπαιδευτικός σε σχολείο είναι μεν όμορφο και προσφέρει ασφάλεια, αλλά το να προσπαθεί κανείς παράλληλα να είναι και καλλιτέχνης έχει πολλές φορές μεγάλο ψυχικό και σωματικό κόστος. Παρόλα αυτά το δημιουργικό μου ταξίδι στο χώρο του τραγουδιού για παιδιά, για το οποίο είμαι πολύ περήφανη, είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού πραγμάτων που δύσκολα συνδυάζονται …
Κάνατε σπουδές και στην Αγγλία. Τι σας έφερε πίσω στη στραπατσαρισμένη πατρίδα, τι δεν σας κράτησε εκεί;
Στραπατσαρισμένη ήταν και η Αγγλία και είναι ακόμη - μα το κρύβει επιμελώς. Εδώ τότε τα πράγματα δεν φαινόντουσαν τόσο άσχημα. Λάτρευα το Λονδίνο. Πήγαινα συνέχεια σε συναυλίες στο Barbican , στο Royal Festival Hall και παρακολουθούσα σχεδόν όλες τις εκθέσεις στη Royal Academy of Art. Όμως δεν είχα τα κότσια να μείνω. Έτσι νομίζω τώρα που τα βλέπω τα πράγματα με μια απόσταση.
Από το 2004 που πρωτοξεκινήσατε στη δισκογραφία έχουν αλλάξει προς το χειρότερο οι συνθήκες στη δουλειά σας, ή πάντα η μουσική είχε τη δική της γοητεία αλλά και τους ίδιους κινδύνους;
Πρέπει να προσπαθεί κανείς συστηματικά και επίμονα. Και να μην το βάζει κάτω. Είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα στη δισκογραφία αλλά και στα live, αλλά προσπαθώ να εργάζομαι με τις ίδιες αρχές που είχα όταν ξεκίνησα.
Φαντάζομαι εργάζεστε με ζόρικους ρυθμούς. Όμως στο σπίτι σας αναμένουν δύο κοριτσάκια, η Κατερίνα και η Λεωνή. Πως τα βγάζετε πέρα με όλα αυτά τα ωραία αλλά δύσκολα;
Η αγάπη είναι που δίνει δύναμη στους γονείς να ανταπεξέρχονται στη δύσκολη καθημερινότητα και στις απαιτήσεις της. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ τον εαυτό μου χωρίς τις κόρες μου. Ο σύντροφός μου είναι κι αυτός μουσικός και παίζουμε μαζί στο γκρουπ που έχουμε. Αυτό σημαίνει ότι είχα εκ των έσω σταθερή υποστήριξη. Δεν χρειάζεται φαντάζομαι να πω ότι, συνέπεια της έμφυτης ανισότητας, είμαστε σε σαφώς πιο δύσκολη θέση όταν έρχεται η στιγμή να πραγματοποιήσουμε όσα έχουμε ονειρευτεί στην πράξη.
Όταν γράφετε ένα τραγούδι σε ποιον το πρωτοεμπιστευόσαστε; Μήπως στον μπαμπά σας τον οποίο και θερμά ευχαριστείτε για την βοήθεια του;
Στον πατέρα μου τα βάζω όταν έχουν ολοκληρωθεί. Στους μουσικούς μου τα παίζω πρώτα, αλλά και στα παιδιά στο σχολείο. Το ένα από τα δύο τραγούδια που λέει η Σαβίνα Γιαννάτου στον δίσκο το έφτιαξα στις οχτώ το πρωί στο σχολείο, πριν το μάθημα, και το έμαθα αμέσως στα παιδιά με τα οποία είχε μάθημα αμέσως μετά.
Αληθεύει ότι τα πρωινά εργάζεστε ως μουσικός στο Αρσάκειο Νηπιαγωγείο; Προχωρημένο μου ακούγεται. Μαθήματα μουσικής σε τόσο μικρά παιδάκια;
Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μοιράζεσαι τη μουσική με τα μικρά παιδιά. Και απολύτως φυσικό. Πρέπει οι μεγάλοι να ξανακαλύψουμε τη δύναμη και την αξία της μουσικής καλλιέργειας. Θα μας έκανε πολύ καλό - και στην εκπαίδευση και στη ζωή μας.
Μετά αυτές τις συγκεκριμένες ζαχαρωτές νότες που σας χτύπησαν την πόρτα ετοιμάζετε κάτι καινούργιο ή θα αφήσετε χρόνο μέχρι το επόμενο αυγουστιάτικο φεγγάρι;
Έχω ήδη έτοιμα αρκετά τραγούδια που απευθύνονται σε παιδιά, αλλά έχουν πολύ διαφορετικό ύφος από αυτά που περιέχονται στο Μια νότα μού χτυπά το τζάμι - έχουν έναν περισσότερο θεατρικό χαρακτήρα. Και πιθανόν να οδηγήσουν και σε άλλα. Δεν ξέρω πώς θα ολοκληρωθεί αυτή η εργασία, αλλά ούτε και πότε. Αυτά τα πράγματα δεν μπορώ να τα προγραμματίσω. Μόνο να τα θέλω μπορώ.
[Η Τατιάνα Ζωγράφου θα παρουσιάσει τη νέα της δισκογραφική δουλειά Μια νότα μού χτυπάει το τζάμιστις 29 του Δεκέμβρη, ημέρα Τρίτη στη μία το μεσημεράκι στην Έκθεση παιδικού και εφηβικού βιβλίουστη ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ. Τραγούδια θα ερμηνεύσουν ζωντανά η Σοφία Παπάζογλου, ο Κώστας Θωμαΐδης και η συνθέτρια. Επίσης, η Τατιάνα Ζωγράφου θα αφηγηθεί τη μουσική ιστορία του Κόκκινου Γάτου, που ξετυλίγεται στο παραμύθι Ένας γάτος μια φορά. Στον ρόλο του γάτου ο τενόρος Κώστας Ζαμπούνης.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου