Παραγωγή: Ιαπωνική (2000)
Σκηνοθεσία: Kinji Fukasaku
Σενάριο: Koushun Takami (novel) Kenta Fukasaku (screenplay)
Παίζουν: Tatsuya Fujiwara, Aki Maeda, Takeshi Kitano, Chiaki Kuriyama
Μουσική: Masamichi Amano
Διάρκεια: 114'
“Στην αρχή της χιλιετίας το έθνος κατέρρευσε. Η ανεργία ανήλθε στο 15% και 10 εκατομμύρια έμειναν άνεργοι, 800.000 μαθητές έκαναν αποχή από τα σχολεία. Οι ενήλικες έχασαν την πίστη τους και φοβόντουσαν την νεολαία. Τελικά ψήφισαν τον νόμο περί εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης γνωστός και ως Νόμος BR…”
Κάπως έτσι μας εισάγει η ταινία στο θέμα της, για να προχωρήσουμε άμεσα στην εξήγηση του Νόμου BR. Η Βασίλισσα των Μαχών, η έσχατη λύση της Ιαπωνικής κυβέρνησης για να αντιμετωπίσει τους αχαλίνωτους νέους, έχει τους εξής “απλούς” κανόνες. Κάθε φορά μία ολόκληρη τάξη γυμνασίου κληρώνεται και πηγαίνει σε ένα έρημο νησί. Εκεί, ο κάθε μαθητής εφοδιάζεται με φαγητό και ένα όπλο δώρο έκπληξη (από καπάκι κατσαρόλας έως καλάσνικοφ) με σκοπό να δολοφονήσει τους υπόλοιπους συμμαθητές του. Νικητής ανακηρύσσεται αυτός που θα μείνει ζωντανός ύστερα από τρεις ημέρες.
Η ταινία βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του συγγραφέα Takami Kaushun, που διακρίθηκε στο Διαγωνισμό Λογοτεχνία Μυστηρίου Kadokawa το 1999 και έχει μεταφερθεί και σε manga από τον σχεδιαστή (mangaka) Taguchi Masayuki. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Fukashaku Kinji είχε αναλάβει και το sequel, αλλά πέθανε λίγες ημέρες αφότου ξεκίνησαν τα γυρίσματα από καρκίνο. Ο γιος του, Kenta Fukasaku ολοκλήρωσε τη δεύτερη ταινία.
Σε έναν κόσμο που καταρρέει οι ανώριμοι μαθητές καλούνται να πάψουν να ονειρεύονται και το χειρότερο να σταματήσουν τα όνειρα των φίλων τους. Λίγο πριν βγουν στη ζωή αντικρίζουν και προκαλούν τον θάνατο. Λόγια και μυστικά που ποτέ δεν ειπώθηκαν ηχούν τώρα βιαστικά και τραγικά λίγο πριν το τέλος. Παιδιά που έμειναν ερωτευμένα για πάντα χωρίς να εκδηλώσουν την αγάπη τους, φίλοι που χώρισαν με τον χειρότερο τρόπο. Ο πανικός και η τρέλα που τους βομβάρδισε τους άφησε κενούς. Άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι τρελαίνονται και οι τελευταίοι, οι πιο “δυνατοί”, χάνουν τον έλεγχο, χάνουν την ψυχή τους και σκοτώνουν ανελέητα καθώς “ο θάνατος σου η ζωή μου” με όλη την κυριολεξία της λέξης είναι το ρητό που τους κυβερνά.
Οι σκηνές που εκτυλίσσονται μεταξύ των παιδιών είναι πραγματικά βίαιες. Αναδύουν και τροφοδοτούν την απόλυτη σκοτεινή πλευρά τους. Γίνονται εν ψυχρώ δολοφόνοι που σκοτώνουν όπως μπορούν, με ό,τι βρουν, όποιον βρουν. Κάθε τόσο οι περιοχές κινδύνου αλλάζουν, ο χρόνος κυλά βασανιστικά και όλοι πρέπει συνεχώς να τρέχουν, να κρύβονται, να σκοτώνουν. Κάθε τόσο οι αναγγελίες θανάτου ανακοινώνουν τους νέους νεκρούς. Έπειτα από κάθε θάνατο εμφανίζεται στη οθόνη το όνομα του παιδιού που σκοτώθηκε, καθώς και το πόσοι μένουν ακόμα ζωντανοί…
Η ταινία διατηρεί ένα εκρηκτικό σασπένς και η αγωνία κορυφώνεται, καθώς ο αριθμός των νεκρών ανεβαίνει και πλησιάζουμε στο φινάλε. Το μοντάζ έχει σταθερό ρυθμό περνώντας από το ένα πεδίο στο άλλο δίνοντας μας μια ολική εικόνα για το πώς κυλούν τα γεγονότα. Κάθε τόσο αποκαλύπτονται μικρές μαθητικές ιστορίες. Μνήμες που τους στοίχειωσαν, συναισθήματα, όνειρα και στιγμές που τους πλήγωσαν ή τους έκαναν δυνατούς ανακατεύονται με την τωρινή εξωφρενική τους κατάσταση. Δυναμικό στοιχείο σε όλα αυτά αποτελούν οι μεσότιτλοι που παρεμβάλλονται για ορισμένα παιδιά αποκαλύπτοντας μας τις τελευταίες τους σκέψεις κι επιθυμίες. Αυτό σε συνδυασμό με τα διακριτικά flashbacks και τα όνειρα εμπλουτίζονται οι χαρακτήρες, τονίζεται η τραγικότητα τους και προωθείται η δράση. Με πλάνα αποφασιστικά που αναδεικνύουν τον χώρο και δεν αναλώνονται σε πολύπλοκες γωνίες λήψης ακολουθούμε τους ήρωες ως το τέλος. Σε ένα κατά τα άλλα πανέμορφο μέρος 16χρονα παιδιά δίνουν τη σκληρότερη μάχη για επιβίωση.
Το σωστό casting με μια σειρά από ταλαντούχους και διάσημους νέους στην Ιαπωνία, αλλά και η παρανοϊκή φυσιογνωμία του ανεπανάληπτου Takeshi Kitano λειτουργεί με τον καλύτερο τρόπο για την ταινία. Επίσης, η μουσική της επένδυση από την επιβλητική, αλλοπρόσαλλη σχεδόν επική μουσική της αρχής, μέχρι την έξυπνη και οξύμωρη χρήση της κλασικής, δένει ονειρεμένα με την ταραγμένη εικόνα, προσηλώνοντας ακόμη περισσότερο τον ήδη πανικόβλητο θεατή. Η ταινία προκάλεσε σάλο και σειρά συζητήσεων στην Ιαπωνία, αλλά και σε άλλες χώρες για την σκληρότητα του θέματος και την κάθε άλλο παρά συμβατική απεικόνιση του.
Το πνιγηρό αίσθημα του επικείμενου θανάτου που πλανάται άφθονο στον αέρα, η δύναμη του αίματος, οι νεαρές φιγούρες που τρέχουν χαμένες σε ένα “παιχνίδι” χωρίς έλεος και τέλος η ίδια η ιδέα της αλληλοεξόντωσης ως λύση συνθέτουν την απόλυτη ατμόσφαιρα αλλοφροσύνης και χάους. Μήπως, όμως, αυτή η αρρωστημένη κατάσταση αποτελεί μια μικρογραφία μίας ασθμαίνουσας κοινωνίας;
“Εσύ μπορείς να σκοτώσεις τον φίλο σου;”
Κυριακή, 3 Σεπτεμβρίου στις 9 μ.μ. - 12 π.μ.
Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Nosotros (NosotrosSocialCentre)
https://www.facebook.com/events/112472052754746/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου