Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη. Και η οικογένεια του πατέρα μου και της μητέρας μου είναι από αυτή την πόλη. Μικροί όταν ειμασταν ακούγαμε πολλές ιστορίες από τον παππού για Εβραίους γείτονες του, φίλους του, συνεργάτες του... αδελφούς του. Ναι, αυτοί ήταν. Οι δικοί του άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ακούγαμε όμως και τις ιστορίες πώς τους μάζεψαν οι Ναζί και τι έγινε μετά. Πόσοι δεν γύρισαν ποτέ. Τα μάθαμε μικροί από πρώτο χέρι και είμαι περήφανος που μεγάλωσα σε μια οικογένεια που δεν σιώπησε και δεν ξέχασε. Μια οικογένεια που μας δίδαξε τις ανθρώπινες αξίες και μας έμαθε παράλληλα από μικρά όσο σκληρό και να ήταν το τι έγινε σε συμπολίτες μας.
Το ίδιο περήφανος είμαι και για αυτή την πόλη, που δεν ξέχασε. Πόνεσε αυτή η πόλη όσο καμία άλλη στην Ελλάδα αλλά και τίμησε όσο καμία άλλη την μνήμη τους. Και συνεχίζει ακόμα να τους τιμά και να μας θυμίζει πόσο πιο μόνοι είμαστε χωρίς εκείνα τα αδέρφια μας.
Η φωτογραφία δείχνει πρόσφατη τοιχογραφία στην περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού.
Συγχαρητήρια
σε όποιον πήρε την πρωτοβουλία. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου