Δεν συνιστά ιστορικό μυθιστόρημα αλλά καθιερώνει ένα υβριδικό στυλ, το οποίο προσπάθησαν να μιμηθούν πολλοί Ισπανοί συγγραφείς στη συνέχεια, συνδέοντας τη μυθοπλασία με το σασπένς και την αλληγορία. […] Όπως έγραψε χαρακτηριστικά στο ιδιαίτερα θερμό κείμενό της που συμπεριλήφθηκε σε μια σημαντική έκδοση της Cambridge University Press η αυστηρή κριτικός και συγγραφέας Ντέμπρα Καστίλο, το βιβλίο αυτό αναβαθμίζει ποιοτικά το ιδιόμορφο είδος που εκπροσωπεί, καθώς «ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη λογοτεχνική παραγωγή», τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «μία από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές αυτού του αξιοθαύμαστου μυθιστορήματος είναι πως, παρότι αφορά τη μνήμη, δεν είναι απομνημόνευμα και, παρότι δίνει ιδιαίτερη έμφαση σε προσωπικές λεπτομέρειες του βίου της συγγραφέως, δεν συνιστά αυτοβιογραφία. Επίσης, το βιβλίο στρέφεται με επιτυχία στο ιστορικό παρελθόν, αλλά δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα. Αντιθέτως, εισέρχεται σε μια άλλη διάσταση που ξεπερνά τα όρια της μυθοπλασίας και συνδέεται άμεσα με τη βιογραφία και τον κόσμο του φανταστικού». Όλα αυτά συμβαίνουν με ένα βιβλίο που ξεκινά μια νύχτα με καταιγίδα, οπότε ένας μαυροντυμένος άνδρας επισκέπτεται τη διάσημη συγγραφέα Κάρμεν. Κανείς δεν ξέρει αν είναι ο διάβολος, ένας απλός άγνωστος ή μια τρομακτική εκδοχή της μούσας που έρχεται να τη συναντήσει με σκοπό να προκαλέσει την τρομερή της αφήγηση.
Η Τίνα Μανδηλαρά γράφει στη LIFO για το βιβλίο της Carmen Martín Gaite «Το πίσω δωμάτιο» (μετάφραση: Κυριάκος Φιλιππίδης, έργο εξωφύλλου: Δημήτρης Σαρασίτης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου