Tον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη...Άρθρο της Ρεγγίνας Κασιμάτη
Αυτοί "οι ξένοι ανάμεσά μας" φέρνουν μαζί τους τους κρότους του πολέμου, την δυσοσμία των καμένων χωριών, την γεύση του αίματος, τα δάκρυα από τους πρόωρα χαμένους και μας υπενθυμίζουν πόσο μα πόσο εύκολα μπορεί να θρυμματιστεί η οικεία και ασφαλής μας ρουτίνα...Άνθρωποι σαν ίσκιοι βουβοί, εγκαταλελειμένοι στην "στοργή" των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Αφημένοι σε μια ζωή αναπολήσεων, "δοκιμάζουν έτσι τη βαθιά οδύνη όλων των φυλακισμένων και των εξορίστων, την οδύνη να ζεις με μιαν άχρηστη ανάμνηση" (Α. Καμύ)
Άνθρωποι περιφερόμενοι στους βρώμικους δρόμους της πόλης, κουβαλώντας στην πλάτη τους το βιος τους και τις φωνές των δικών τους. "Στο καλό, στο καλό, ο Αλλάχ είναι μεγάλος"!
Άνθρωποι των οποίων οι εικόνες χρησιμοποιούνται συνήθως από τα ΜΜΕ για να προκαλέσουν δυσαρέσκεια ή θυμό στους τηλεθεατές δείχνοντάς τους ως "πλεονάζοντες", "περιττούς". Δεν χωράει άλλους... "Οι νεοαφιχθέντες αποπνέουν την ελαφρά οσμή του κάδου απορριμάτων ο οποίος στοιχειώνει με πλήθος φαντάσματα τις νύχτες εκείνων που αποτελούν υποψήφιες απώλειες της αυξανόμενης τρωτότητας. Για όλους όσοι τους μισούν... αποτελούν την ορατή, απτή και ενσαρκωμένη προσωποποίηση ενός άναρθρου προαισθήματος της δικής τους απόρριψης" (Ζ. Bauman)
Αραγμένοι στο χώμα ή στο τσιμέντο, δεν φεύγουν από την Ειδομένη ή από το Λιμάνι του Πειραιά. Μα πώς να φύγουν; Μόνο έτσι δηλώνουν "είμαστε εδώ", "εμείς οι αόρατοι είμαστε εδώ", "ζούμε ανάμεσά σας".
Άφησαν τον τόπο τους ερχόμενοι από απομακρυσμένες περιοχές του κόσμου ενσαρκώνοντας όλες τις ιερές αξίες του κυρίαρχου (φευ!) νεοφιλελευθερισμού: "πρόοδος", "πλουτισμός", "ευημερία", "ατομική ευθύνη". Και από την άλλη οι "πρόσφυγες", που αντί να κινητοποιούν την αλληλεγγύη μας σπιλώθηκαν και η ιδέα του "ασύλου", που κάποτε έκανε κάποιες χώρες υποδοχής να αισθάνονται πολιτισμικά υπερήφανες, σήμερα κατάντησε να περιβάλλεται από μια αφηρημένη γλώσσα δικαιωμάτων αφού τα ίδια τα δικαιώματα έχουν καταργηθεί στην Ε.Ε.
"Το δικαίωμα παράγεται μέσα από την άσκησή του, την επιτέλεσή του!" (Butler J.)
Όλοι, "μετανάστες" και "πρόσφυγες", οι επονομαζόμενοι από ένα θεσμικό λεξιλόγιο "ροές", ψάχνουν να ριζώσουν σε τόπους εχθρικούς που έκλεισαν τις πόρτες τους, έκλεισαν τα σύνορα.
Σύνορα: κατασκευασμένα για να διαιρούν. Σύνορα: χνάρια εξουσίας, προϊόντα αυθαίρετης επιβολής. Συρματοπλέγματα, διαχωριστικά σωμάτων: "οι από δώ και οι απο κεί"! "Ὅταν περνοῦν τὸ συρματόπλεγμα οἱ νύχτες ἀφήνουν μικρὰ κουρέλια ἀπ᾿ τὴ φοῦστα τους" (Γ. Ρίτσος)
Το ταξίδι τους για τον άγνωστο προορισμό της "προόδου" τόσο γλυκό για τόσους πολλούς, γράφει την ιστορία του με θαλασσινό νερό και συνδέεται με μια τοπογραφία συνεχών μετακινήσεων. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε αυτή η εμπειρία που ενσωμάτωσε τον νεωτερικό "αντιπολιτισμό" των πνιγμένων στο Αιγαίο παιδιών, γυναικών και αντρών.
"Κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα...και συχνά μέσα στον ύπνο ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων..." (Τ. Λειβαδίτης)
Πώς είναι να κρυώνει ένα σώμα; Να μην έχει χαρτιά; Να πεινάει ή να πονάει; Πώς είναι ένα σώμα να χρειάζεται τουαλέττα και να μην έχει πού να πάει; Πώς είναι να μην έχει πρόσβαση στη δικαιοσύνη; στο άσυλο; στην ιθαγένεια;
"Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη..." (Κ. Καβάφης)
Αυτοί "οι ξένοι ανάμεσά μας" φέρνουν μαζί τους τους κρότους του πολέμου, την δυσοσμία των καμένων χωριών, την γεύση του αίματος, τα δάκρυα από τους πρόωρα χαμένους και μας υπενθυμίζουν πόσο μα πόσο εύκολα μπορεί να θρυμματιστεί η οικεία και ασφαλής μας ρουτίνα...
* Η Ρεγγίνα Κασιμάτη είναι εκπαιδευτικός
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου