Υπήρξε εξαρχής, από την ανακοίνωση των τεσσάρων αυτών συναυλιών των δύο εκ των σπουδαιότερων μορφών του ελληνικού ροκ, μια από τις πιο αναμενόμενες συναυλίες για φέτος στην Αθήνα. Ο λόγος της ανυπομονησίας ήταν προφανής: οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά έχουν υπάρξει από τα επιδραστικότερα και σημαντικότερα εγχώρια, ελληνόφωνα γκρουπ. Πολλών η εφηβεία και μετέπειτα πορεία έχει στιγματιστεί από τους στίχους, τις μουσικές και τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Κάποιοι -αρκετοί νομίζω- ακολουθούν τον Γιάννη και τον Παύλο ακόμα και σήμερα στην μετεξέλιξη της καριέρας τους.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΓΡΗΣ
Όπως και να έχει μια τέτοια μοναδική συνύπαρξη είχε περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα, παρά οτιδήποτε άλλο. Για εμάς τους φαν και των δύο ήταν σαν μια ευκαιρία και μια πρόκληση. Τι θα έκαναν μαζί στη σκηνή; Ήδη από την πρώτη συναυλία στη Λάρισα κυκλοφόρησαν τα πρώτα βίντεο και πήραμε μια μυρωδιά τι μας περιμένει.
Βέβαια η μουσική έχει αυτή τη μαγική ιδιότητα: να μην ξέρεις τι σε περιμένει μέχρι να λάβει χώρα μπροστά σου το ίδιο το γεγονός, να μην μπορείς να νιώσεις κάτι παρεκτός αν το ακούσεις ζωντανά εκείνη τη στιγμή. Και κάπως έτσι έγινε. Ό,τι και να διάβασες ή άκουσες δε συγκρίνεται με τη στιγμή που βγαίνει στη σκηνή ο Παυλίδης, ξεκινάει το «Άλλη μια μέρα» και αυτόματα αρχίζεις να χορεύεις σαν τρελός.
Με ένα σετ από την προσωπική του δισκογραφία με τους B-Movies και φυσικά με ένα εκρηκτικό live που ακολούθησε από την εποχή των Σπαθιών ο Παύλος δίνει το έναυσμα για μια υπέροχη βραδιά. Σε ένα σημείο προσφωνεί τον Αγγελάκα «Captain, oh my captain», εκείνος ανεβαίνει στη σκηνή ενώ ο Παύλος ήδη σιγοτραγουδάει το «Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι».
Θέλετε να ακούσετε κι άλλα; Οι άνθρωποι βρίσκονται μαζί πάνω στο stage της Τεχνόπολης, ο Αγγελάκας συνεχίζει με τους 100ο C το κρεσέντο της βραδιάς, μπροστά σε ένα πλήθος που στη θέα του και μόνο παραληρεί. Φυσικά γνωρίζαμε ότι το πράγμα δεν έχει τελειώσει εδώ. Βρίσκονται ξανά μαζί επί σκηνής λένε τραγούδια ο ένας του άλλου με κορυφαία στιγμή όταν οι δυο μπάντες βρίσκονται ταυτόχρονα μαζί με τους δυο καλλιτέχνες και όλοι μαζί ανατείλαμε για πρώτη και τελευταία φορά. Η Γιορτή αυτή δεν Έχει τέλος!!!
Δικαίως χαρακτηρίζεται από πολλούς ως η συναυλία που θα λέμε «ήμουν κι εγώ εκεί». Ξεχώρισα τις στιγμές που κοιτάζονταν μεταξύ τους με σεβασμό και χαρά, τις φορές που ο Παυλίδης χόρεψε με το γνωστό του τρόπο και ο Αγγελάκας του τραγουδούσε, τις αναφορές τους στην Ηριάννα και τον Παύλο Φύσσα -γιατί εκτός των άλλων εκεί έξω γίνονται πράγματα και θάματα-, τη φοβερή στιγμή που το πλήθος τραγουδάει και ο Αγγελάκας κάθεται σε ένα ηχείο και παρακολουθεί. Δυο παιδιά, με άσπρα μαλλιά πλέον, μοιράστηκαν μοναδικές στιγμές με όλους όσοι κατάφεραν και βρέθηκαν εκεί.
ΥΓ: Συγκινητικό γεγονός που δεν μπορώ να παραλείψω: οι χιλιάδες άνθρωποι που δε βρήκαν εισιτήριο και είχαν κατακλύσει το Γκάζι περιμετρικά και «παρακολούθησαν» τη συναυλία απέξω!
Ευχαριστούμε τον Γιάννη Νέγρη για την παραχώρηση των φωτωγραφιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου