ΠΡΏΤΟ ΘΈΜΑ
«Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας»
Η Σμαράγδα Καρύδη αποφάσισε να μοιραστεί τις σκέψεις της με τους
διαδικτυακούς της φίλους στο instagram για τις καταστροφικές φωτιές
και είπε αλήθειες που πρέπει να ακουστούν.
Όλα όσα έγραψε:
«Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι
αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι
ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς
εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ;
Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως
δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους,
τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και
όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν
όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς
θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως
οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού
θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που
είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται
για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε
στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται
το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ.
Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο.
Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να
ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε
το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του.
Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι
στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το
περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας
που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας
να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν
ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί
δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο
ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα
ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο,
αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού
δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο
θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους
για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε
να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά.
ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας,
ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν
αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε
και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας
και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε
την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε.
Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας.
Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή.
Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας
το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν
τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους
δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή
και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της.
Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους.
Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν
ποτέ να τα ψάχνουν.
Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει.
Για τον άντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι.
Δε θα βγούμε για τη Χρύσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα,
την Εβελίνα και τη Μαρίλια. Αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύττουμε
εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική.
Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα
Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς”.
διαδικτυακούς της φίλους στο instagram για τις καταστροφικές φωτιές
και είπε αλήθειες που πρέπει να ακουστούν.
Όλα όσα έγραψε:
«Μήπως το πιο φοβιστικό πράγμα που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες είναι
αυτό το #prayforGreece; Αυτό το μοιραίο και μοιρολατρικό pray; Γιατί όχι
ένα χάσταγκ με το change, το work, το responsibility; το πως το λέτε εσείς
εκεί γιατί δε θυμάμαι και πως το λέμε εμείς εδώ;
Μόνο εμένα ανατριχιάζει; Τι σημαίνει pray; Ότι Αφού ούτως η άλλως
δε μπορεί ν αλλάξει τίποτα, Αφού θα ψηφίζουμε όπως πάντα τους ανίκανους,
τους πονηρούς, αφού διαχρονικά θα καίμε τα δάση, θα χτίζουμε όπου και
όπως να ναι, αφού και οι επόμενοι που θα ψηφίσουμε θα μας τα νομιμοποιήσουν
όπως κι οι προηγούμενοι, αφού θα μπαζώνουμε τα ρέματα, αφού έτσι κι αλλιώς
θα αδιαφορούμε για τα σκουπίδια μας για τους δρόμους μας, για το πως
οδηγούμε για το που παρκάρουμε, για την κακοποίηση των ζώων, αφού
θα αφήνουμε τον συγκυβερνήτη να μας μαλώνει που καήκαμε-γιατί που
είχαμε το μυαλό μας; » Αφού θα ακούμε τους αρμόδιους να αυτοσυγχαίρωνται
για το πόσο αλάνθαστα και τέλεια έδρασαν και μετά απλώς θα ξεσπάμε
στο τουίτερ και θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Χωρίς να ενεργοποιείται
το σώμα μας που έχει πάρει το σχήμα του καναπέ.
Χωρίς να ξεσηκωθεί ο παραμορφωμένος μας αντίχειρας απ’ το πληκτρολόγιο.
Χωρίς να επαναστατεί ο αυχένας μας σκυμμένος στην οθόνη. Χωρίς να
ξεθολώσει το μάτι μας. Θα συνεχίζουμε τη ζωή μας. Αφού δε κάηκε
το δικό μας παιδί. Ακόμα. » Αφού το δικό μας σπίτι είναι ακόμα στη θέση του.
Αφού όπως κλαίμε τώρα έτσι σε λίγο θα ξεχάσουμε. Αφού θα βγαίνουμε πάλι
στους δρόμους μόνο να μη πειραχτούν τα δικά μας προνόμια κι όχι για το
περιβάλλον μας, ποτέ για να αναδασωθούν τα καμένα μας, για το πάρκο μας
που ρημάζει, δε θα απαιτήσουμε ποτέ να πάψουν τα πανεπιστήμια μας
να είναι το λημέρι του κάθε εγκληματία, ποτέ τα νοσοκομεία μας να γίνουν
ανάλογα των εισφορών που πληρώνουμε, ποτέ για καλύτερα σχολεία γιατί
δε μας ενδιαφέρει να μάθουμε αλλά να να διοριστούμε, αφού το μεγαλύτερο
ταμπού μας είναι η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών, αφού το αίσθημα
ότι όλα είναι μάταια έχει εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μας σαν αυτοάνοσο,
αφού είμαστε τρομερά συναισθηματικοί και καθόλου ευαίσθητοι, αφού
δε θα προστατέψουμε τον ανήμπορο, τον ανάπηρο, τον διπλανό, μόνο
θα λυπηθούμε αφού θα έχει καταστραφεί και θα κάνουμε εράνους
για να νιώσουμε καλοί και αλληλέγγυοι, αφού δε θα απαιτήσουμε
να νομοθετήσουν ΤΩΡΑ τα απαραίτητα μέτρα για να μην ξαναέρθει η συμφορά.
ΤΩΡΑ που ξέρουμε ότι αν καεί το σπίτι του γείτονα θα καεί και το δικό μας,
ΤΩΡΑ που ο είδαμε ότι ο πλησίον κι εμείς είμαστε ένα, αφού ενώθηκαν
αγκαλιασμένες οι στάχτες των σωμάτων μας για πάντα, αφού δεν κάνουμε
και τώρα το πρώτο βήμα της αποδοχής και της αυτογνωσίας μπας
και μπορέσουμε να κάνουμε ποτέ και τα υπόλοιπα, αν δεν νιώσουμε
την ομορφιά του να αναλαμβάνεις την ευθύνη, τότε ας προσευχηθούμε.
Κι αν δε πιάσει κι αυτό ας ξεματιαστούμε ή ας φτύσουμε στον κόρφο μας.
Ίσως πράγματι για το μόνο που είμαστε καλοί είναι η προσευχή.
Η προσευχή να μη βρει εμάς το κακό Η προσευχή να μην είναι δικό μας
το παιδί που κάηκε. Η προσευχή να είμαστε απ τη μεριά αυτών που δεν έχασαν
τίποτα αλλά οργίζονται στο τουιτερ. Και θα βγούμε ξανά θυμωμένοι στους
δρόμους για τα εθνικά μας θέματα αλλά όχι γι αυτό το όμορφο γεμάτο ζωή
και χαρά κορίτσι που πήδηξε στο γκρεμό. Όχι για τον εννιάχρονο αδερφό της.
Όχι για το πατέρα τους; Για την ανείπωτη δυστυχία της μάνας τους.
Όχι για αυτά τα δίδυμα παιδιά. Για τους γονείς τους που δε θα σταματήσουν
ποτέ να τα ψάχνουν.
Για αυτή τη γυναίκα με κινητικά προβλήματα που δεν μπόρεσε να τρέξει.
Για τον άντρα της που δεν την άφησε κι έφυγαν μαζί αγκαλιασμένοι.
Δε θα βγούμε για τη Χρύσα, το Δημήτρη, τον Αντρεα, την Αγγελική, το Βικτωρα,
την Εβελίνα και τη Μαρίλια. Αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίος κηρύττουμε
εθνικό πένθος δεν είναι θέμα μας εθνικό; Ω Ναι! Η Μακεδονία είναι ελληνική.
Όπως και το Μάτι, ο Μαραθώνας, ο Νέος Βουτζάς, το Πικέρμι, η Ραφήνα
Όπως κι η Ελλάδα Η Ελλάδα είναι ελληνική. Δυστυχώς”.
