Η ΕΣΤΙΑ Νέας Σμυρνης τίμησε τους Προσκόπους της Λέσβου

Για τους Πρόσφυγες του Χθες & του Σήμερα . . .

Τιμητική Διάκριση στους Προσκόπους της Λέσβου

Η μεγαλύτερη Κιβωτός Ιστορίας & Πολιτισμού και ένα από τα μεγαλύτερα & αρχαιότερα Μικρασιατικά Σωματεία, η ΕΣΤΙΑ Νέας Σμυρνης τίμησε τους Προσκόπους της Λέσβου.

Τιμητικό δίπλωμα και Αναμνηστική πλακέτα της ΕΣΤΙΑΣ Νέας Σμύρνης απονεμήθηκαν από τον Πρόεδρο της κ. Ιωάννη Παπαδάτο στην Περιφερειακή Εφορεία Προσκόπων Λέσβου “Για τις υπηρεσίες που προσέφεραν οι Έλληνες Πρόσκοποι στους πρόσφυγες του χθες της Μικρασίας & τους πρόσφυγες του σήμερα. Για την αλτρουιστική τους βοήθεια, συμπαράσταση και στήριξη στους αδύνατους της Ιστορίας”.

Η απονομή πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της καθιερωμένης εκδήλωσης στη μνήμη των “Μικρών Ηρώων” Προσκόπων που εκτελέσθηκαν στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας και όλων των Προσκόπων των Ομάδων της Μικρασίας στο χρονικό διάστημα 1919 - 1922, στην Εστία της Περιφέρειας των προσκόπων της Λέσβου στο Μακρύ Γιαλό της Μυτιλήνης.

Η εκδήλωση έλαβε χώρο στο Μνημείο των πεσόντων υπέρ της πατρίδας Προσκόπων του Aϊδινίου και των 74 Προσκοπικών ομάδων που λειτούργησαν στη Μικρασιατική Γη στο διάστημα Μάιος 1919 – Σεπτέμβριος 1922.

Η εκδήλωση συγκέντρωσε εκτός από νέους Προσκόπους και παλιούς Προσκόπους, Μέλη των οικογενειών τους & εκπροσώπους των τοπικών αρχών.
Την τοπική αυτοδιοίκηση εκπροσώπησε ο Δήμαρχος Λέσβου Σπύρος Γαληνός ο οποίος συνεχάρη τους προσκόπους της Λέσβου για τις πρωτοβουλίες τους και την εν γένει δράση τους σε όφελος της κοινωνίας και των ανθρώπων. Παρόντες επίσης ο πρώην Δήμαρχος Λέσβου Δημήτρης Βουνάτσος.

Ο Στρατιωτικός Διοικητής Λέσβου Υποστράτηγος Αναστάσιος Πάτμιος με στελέχη του Επιτελείου του καθώς και εκπρόσωποι αρκετών εθελοντικών οργανώσεων και του αδελφού Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού.

Στην εκδήλωση τη διοίκηση του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων εκπροσώπησε ο αναπληρωτής Γενικός Έφορος κ. Δημήτρης Μανίκης.

** ΙστορικήΠεριγραφή από Ντοκουμέντα //

Η σφαγή των Προσκόπων του Αϊδινίου
Ήταν 17/6/1919 και μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους.

Ήταν 17/6/1919 και μετά από τρεις μέρες σκληρών μαχών με τους άτακτους τσέτες Τούρκους, ο Συνταγματάρχης Σχοινάς (καταδικάστηκε στο Στρατοδικείο για λιποταξία ενώπιον του εχθρού και ανικανότητα) δίνει εντολή να αποχωρήσει ο Ελληνικός Στρατός και να εγκαταλείψει τους 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου στη μοίρα τους.

Αυτές τις τρεις μέρες ο Νίκος Αυγερίδης, Τοπικός Έφορος των Ελλήνων Προσκόπων, μαζί με δεκάδες ανήλικα παιδιά και τους αρχηγούς τους που φορούν γαλάζια μαντήλια, εγκαταλείπουν τις οικογένειές τους και τα σπίτια τους και προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους που υποφέρουν, Έλληνες και Τούρκους. Γλιτώνουν από φλεγόμενα σπίτια δεκάδες Τουρκάλες και μωρά, φροντίζουν αδιάκριτα τραυματίες και ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι η μόνη οργανωμένη ομάδα που συντρέχει τον πληθυσμό.

Τη φυγή του 4ου Συντάγματος ακολουθούν τρεις μέρες με εκτελέσεις, βιασμούς, ακρωτηριασμούς, βασανιστήρια και 4.000 νεκρούς. Όσοι αιχμαλωτίσθηκαν χάθηκαν, εκτός από αυτούς που δέχθηκαν να αρνηθούν τον Εθνισμό τους.

Στις 18/6/1919, ακριβώς 94 χρόνια πριν, οι Τούρκοι βγάζουν από το υπόγειο του διοικητηρίου τον Νίκο Αυγερίδη που με νερό και ψωμί είχε μεταλάβει τους 31 Προσκόπους του και τους οδηγούν στις όχθες του ποταμού Εύδονα.

Ο Αντνάν Μεντερές του ζητά να απαρνηθεί τον Εθνισμό του, απαντά «Ζήτω η Ελλάς» και του βγάζει με ξίφος το ένα μάτι. Η απαίτηση επαναλαμβάνεται – η απάντηση επίσης, τότε γδέρνεται ζωντανός και το σώμα του πετιέται στον ποταμό Εύδονα. Μαζί του και τα 31 παιδιά που έδωσαν την ίδια απάντηση.

Ο Νίκος Αυγερίδης δεν πήρε ντουφέκι να σκοτώσει, δεν βίασε, δεν βασάνισε, φόρεσε το γαλάζιο μαντήλι του και έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί. «Να βοηθά κάθε άνθρωπο, σε κάθε περίσταση».

Η οικογένειά του μπορεί να εκτελέστηκε σε μια ελληνική εκκλησία, στην αρμένικη ή στις σπηλιές του Τσακίρογλου που έγινε η τελική σφαγή. Δεν πήγε να τους σώσει, δεν κοίταξε καν να σώσει τον εαυτό του ούτε προσέφυγε σε ξένη πρεσβεία.

Έσωσε πολλούς περισσότερους, Έλληνες και Τούρκους άμαχους, με όπλο τον ανθρωπισμό και την πίστη για προσφορά στο συνάνθρωπο κόντρα σε κάθε έννοια εθνικισμού, ακόμα και στο ανίκητο αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

Ο Πρόσκοπος Νίκος Αυγερίδης ήταν προοδευτικός, ήταν ανθρωπιστής, οι Τούρκοι του χρωστούν μία συγγνώμη και οι Έλληνες ένα ευχαριστώ.

Μα, περισσότερο από όλους οι πάνω από 32.000.000 Πρόσκοποι και τα 10.000.000 Οδηγοί όλου του κόσμου οφείλουν τη 18η Ιουνίου να στρέφουν τα βλέμματά τους προς το Αϊδίνιο, τον τόπο μαρτυρίας αυτών που έγραψαν τον ορισμό στο λήμμα "Πρόσκοπος".

Ας τους μιμηθούν Έλληνες και Τούρκοι Πρόσκοποι και ας συνεργαστούν για να αποκτήσει το Αϊδίνιο ένα Προσκοπικό μνημείο αντάξιο του μηνύματος που μας κληρονόμησαν.

Η Ιστορία όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να γράφεται οριζόντια. Ο κάθε νεκρός έχει αξία, το κάθε προσωπικό δράμα έχει ένα δίδαγμα, δεν είναι αριθμοί σε λευκές σελίδες.

Ο Σχοινάς τα έριξε στους Βενιζελικούς και γλίτωσε το απόσπασμα, τους 31 Προσκόπους τους βρήκε ο Ελληνικός Στρατός δύο μέρες μετά σε ένα κόκκινο ποτάμι. Όσο για μένα; Ένας δειλός που έφτασε στη είσοδο της πόλης και γύρισε πίσω τρέχοντας να πηδήξει στην Ελλάδα. Ίσως να φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσα να τους μιμηθώ, ίσως πάλι για τη δειλία μου να φταίει που έχω χρόνια να φορέσω γαλάζιο μαντήλι.

Στην επόμενη φυσική ή άλλη καταστροφή που θα δεις τα παιδιά του Αυγερίδη να στήνουν σκηνές, να ψάχνουν σε συντρίμμια ή να σβήνουν πυρκαγιές, δώσε τους ένα ποτήρι νερό, είναι εκεί ώρες και δεν πρόκειται να στο ζητήσουν. Είναι οι δικοί μου μικροί ήρωες.
Οι Έλληνες Πρόσκοποι ! ! !

ΕΣΤΙΑ Νέας Σμύρνης