Η Καρολίνα Μέρμηγκα γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα. Τελείωσε τη Νομική Σχολή Αθηνών το 1979 και είναι δικηγόρος από το 1980. Έχει συνεργαστεί με διάφορα γυναικεία περιοδικά (Marie Claire, Γυναίκα κ.ά.) και τα τελευταία χρόνια έχει σταθερή συνεργασία με το περιοδικό Votre Beauté. Έχει εκδώσει τις συλλογές διηγημάτων Ερωτευμένες (Εστία, 2005) και Σήμερα δεν θα πεθάνω (Μελάνι, 2010), τα μυθιστορήματα Συγγενής (Μελάνι, 2013), Ο Έλληνας γιατρός (Μελάνι, 2016), Ένα κρυφό μυστήριο (Μελάνι, 2019) και Δέκατος χρόνος (Αλεξάνδρεια, 2021), ενώ έχει μεταφράσει στα ελληνικά βιβλία των J. Manolopoulos, Χ. Τζέιμς, Λ. Λαφόν και Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ. Το τελευταίο μυθιστόρημά της, Ο κήπος της Αμαλίας, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, μας έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη.
Πώς γίνεται η προετοιμασία της συγγραφής ενός βιβλίου;
Εξαρτάται από το βιβλίο. Άλλοτε η προετοιμασία έχει γίνει ήδη εντός μας, με συσσωρευμένες σκέψεις και συναισθήματα. Άλλοτε, αν απαιτούνται συγκεκριμένες πληροφορίες, γίνεται αρχικά με τη συγκέντρωσή τους, και πάνω απ’ αυτές κτίζεται ένα μυθιστορηματικό οικοδόμημα.
Τι σας ώθησε να γράψετε το βιβλίο Ο κήπος της Αμαλίας;
Όταν πριν από αρκετά χρόνια διάβασα τις επιστολές της προς τον πατέρα της (Ανέκδοτες επιστολές της Βασίλισσας Αμαλίας στον πατέρα της, 1836-1853, Α’ & Β’ τόμος, Μεταγραφή-Εισαγωγή-Μετάφραση-Σημειώσεις: Βάνα Μπούσε, Μίχαελ Μπούσε, Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 2011) αισθάνθηκα ότι εκεί μέσα υπήρχε ένα μυθιστόρημα. Με ενδιέφερε το πρόσωπο της Αμαλίας και (ίσως περισσότερο) η χώρα της Ελλάδας στην περίοδο εκείνων των τριάντα περίπου χρόνων που η Αμαλία βρέθηκε να είναι βασίλισσα. Αυτό το αίσθημα του «εκεί μέσα, κάτι υπάρχει» είναι μια σπίθα που ή σβήνει ή φουντώνει. Αν φουντώσει, οδηγεί σε μυθιστορηματικές περιπέτειες.
Ποια ήταν ως άνθρωπος η Αμαλία;
Δεν μπορώ να ξέρω. Δεν είμαι ιστορικός (αν υποθέσουμε ότι οι ιστορικοί μπορούν να απαντήσουν με σιγουριά σε τέτοιες ερωτήσεις). Ξέρω μόνο μια μυθιστορηματική Αμαλία που έπλασα εγώ και υπάρχει στις σελίδες του βιβλίου μου. Που, αν τα κατάφερα κάπως, εκεί μέσα αναπνέει, χαίρεται κι οργίζεται, ελπίζει και απελπίζεται, κάνει λάθη και ηττάται, και αφήνει κάτι πίσω της.
Αγαπούσε τον άντρα της, Όθωνα, αλλά είχε εντοπίσει ότι δεν τα κατάφερνε ιδιαίτερα. Τον στήριξε ως βασιλέα, πήρε όμως κάποιες αποφάσεις ερήμην του;
Όλη η χώρα είχε εντοπίσει ότι ο Όθωνας αργοπορούσε να πάρει αποφάσεις. Όταν αυτός ταξίδευε στο εξωτερικό άφηνε την Αμαλία στη θέση του, κι εκείνη έπαιρνε αποφάσεις – όχι ερήμην του.
Μεγάλωσα και διαπλάστηκα με μυθιστορήματα που για μένα παραμένουν αξεπέραστα λογοτεχνικά καταφύγια.
Ήρθε σε εφηβική ηλικία σε μια χώρα διαφορετική. Τι ήταν αυτό που την έκανε να αγαπήσει την Ελλάδα;
Ήρθε 18 χρονών. Από τις επιστολές της προκύπτει ότι αγάπησε πολύ την πραγματική χώρα, την εκτός πρωτευούσης, και τους ανθρώπους που συνηθίζουμε ν’ αποκαλούμε «απλούς». Μπόρεσε να δει τον πυρήνα της Ελλάδας και, αν και η ίδια προερχόταν από μια χώρα και νοοτροπία πολύ διαφορετική, να καταλάβει τον τόπο μέσα από τις αντιφάσεις του.
Δίπλα από τα ανάκτορα σκέφτηκε να σχεδιάσει και να υλοποιήσει έναν μεγάλο κήπο. Πώς εμπνεύστηκε αυτή την ιδέα;
Η Αμαλία μεγάλωσε σε μια χώρα όπου η ανάγκη για μια φύση παρούσα και προσιτή ήταν αυτονόητη. Στις επιστολές της γράφει στον πατέρα της για τα φυτά και τις καλλιέργειες που ονειρεύεται, σχεδιάζει και παρακολουθεί να μεγαλώνουν, γνωρίζοντας ότι αυτός την κατανοεί πλήρως και συμμερίζεται τον ενθουσιασμό της. Έπειτα, στην Αθήνα, που ήταν ένας άνυδρος σωρός από χώμα, πέτρες, σκόνη και ξεραΐλα, η ανάγκη για έναν μεγάλο κήπο ήταν όντως επιτακτική – αν και από μια άποψη ένας βασιλικός κήπος (με περιορισμένη πρόσβαση για τους πολλούς) αποτελούσε μιαν ακόμα βασιλική πολυτέλεια, ένα προνόμιο. Όμως αυτό που φυτεύεται και μεγαλώνει είναι μια προέκταση προς το μέλλον, μια επένδυση ζωής για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα προνόμιο για πολλούς, όπως είναι σήμερα για τους Αθηναίους ο Εθνικός μας Κήπος. Έτσι τουλάχιστον το προσεγγίζω εγώ.
Στα βιβλία σας διαπιστώνω μια ιδιαίτερη αγάπη για την Ιστορία. Από πού προέρχεται;
Από μια δυσκολία διαχείρισης του παρόντος. Από μια πεποίθηση ότι το παρόν είναι συνέχεια και συνέπεια του παρελθόντος, το οποίο στην Ελλάδα διαχειριζόμαστε κάπως αμήχανα. Από την επιθυμία να καταλάβω αυτή τη συνέχεια. Και από το ότι μεγάλωσα και διαπλάστηκα με μυθιστορήματα που για μένα παραμένουν αξεπέραστα λογοτεχνικά καταφύγια. Τότε δεν τα λέγαμε «ιστορικά», αλλά με σημερινούς όρους υποθέτω ότι έτσι θα χαρακτηρίζονταν.
Τα δικά σας μυθιστορήματα σε ποια κατηγορία θα τα κατατάσσατε;
Ποικίλη. Το μυθιστόρημα Συγγενής (Μελάνι, 2013) επιχειρεί μια αναζήτηση ταυτοτήτων, Ο Έλληνας γιατρός (Μελάνι, 2016) είναι η ιστορία ενός ανθρώπου διαμέσου της Ιστορίας, της επιστήμης και της φιλοσοφίας, το Ένα κρυφό μυστήριο (Μελάνι, 2019) αποτελεί μια μυθιστορηματική αφήγηση της ζωής του Ιωάννη Καποδίστρια και ο Δέκατος χρόνος (Αλεξάνδρεια, 2021) τολμά μια ανάγνωση της Ιλιάδας με επίκεντρο μια γυναίκα. Δεν πιστεύω ότι κατατάσσονται σε κάποια κατηγορία και ούτε κι εγώ, ελπίζω, κατατάσσομαι κάπου ως μυθιστοριογράφος.
Πώς ανταποκρίθηκε το αναγνωστικό κοινό στο μυθιστόρημά σας με ηρωίδα τη βασίλισσα Αμαλία;
Απ’ όσο γνωρίζω, θερμά. Το βιβλίο βρίσκεται στην 9η χιλιάδα. Σας ευχαριστώ πολύ.
Ο κήπος της Αμαλίας
Καρολίνα Μέρμηγκα
Εκδόσεις Πατάκη
σ. 416
ISBN: 978-960-16-7287-8
Τιμή: 19,90€
Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, συγγραφέας
https://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/22953-karolina-mermigka-sinentefxi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου