- Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης
Ο Γρηγόρης Ρουμπάνης γεννήθηκε το 1955 στην Αθήνα. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφία ενώ ήταν ακόμα φοιτητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τα πρώτα βήματα τα έκανε στον Ριζοσπάστη. Ακολούθησαν η Αυγή, το Έθνος και άλλες εφημερίδες και περιοδικά. Στα τελευταία είκοσι χρόνια της πορείας του εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης και αρθρογράφος στην ιστορική Ελευθεροτυπία των Τεγόπουλου-Φυντανίδη. Έχει συνεργαστεί επίσης με την ΕΡΤ και τον ραδιοσταθμό Αθήνα 9.84 ως παραγωγός ενημερωτικών εκπομπών. Διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων την περίοδο 2015-2016. Έγραψε τα βιβλία: Η μπουρμπουλήθρα (εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2002), Η Διώρυγα (εκδ. Καστανιώτη, 2007), Η Εταιρεία (εκδ. Ταξιδευτής, 2012) και Τα νέα από την αποικία: Οι ρίζες της εξάρτησης στη νεότερη Ελλάδα, 1824-2024 (εκδ. Στοχαστής, 2024), το οποίο μας έδωσε την αφορμή για την ακόλουθη συνέντευξη.
Από πότε ξεκινά το ενδιαφέρον σας για την Ιστορία;
Από πολύ νωρίς. Από τότε που ήμουν παιδί και διάβαζα τον Μικρό Ήρωα, το περιοδικό του αείμνηστου δημοσιογράφου Στέλιου Ανεμοδουρά. Είχε συνταράξει τη γενιά μου. Οι περιπέτειες του Γιώργου Θαλάσση και της παρέας του στην Ελλάδα της γερμανικής κατοχής έρχονταν να γεμίσουν τα κενά που άφηνε τότε η επίσημη εκδοχή της σύγχρονης ιστορίας. Έκτοτε έβρισκα συνέχεια κενά, σε κάθε ιστορική περίοδο, κυρίως εκείνες που είχαν να κάνουν με τις πιο ωμές παρεμβάσεις του ξένου παράγοντα στη χώρα μας.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα της συγγραφής του βιβλίου Τα νέα από την αποικία: Οι ρίζες της εξάρτησης στη νεότερη Ελλάδα, 1824-2024;
Ξεκίνησε με την επιβολή των μνημονίων. Η επέμβαση των νέων «προστατών», με τη βοήθεια του εγχώριου πολιτικού παράγοντα, έβαλε την Ελλάδα σε μια κρίση οικονομική, πολιτική και ανθρωπιστική, που δεν την περίμενε κανένας. Γενική ήταν η πεποίθηση μέχρι τότε, ότι οι δύσκολες εποχές της εξάρτησης είχαν μείνει στο παρελθόν. Υποτίθεται ότι αποτελούσαμε μέρος του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης –έτσι δεν μας έλεγαν;– και ήμασταν θωρακισμένοι απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή. Τελικά αποδειχθήκαμε το πιο εύθραυστο κέλυφος στην επιχείρηση διάσωσης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών από την έκθεσή τους στα τοξικά παράγωγα των αμερικανικών τραπεζών. Θυμάστε τι είχε γίνει με τη Lehman Brothers και το ντόμινο που ακολούθησε σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Ήταν πολλοί οι εκτεθειμένοι σε ένα καταστροφικό κερδοσκοπικό τζογαδόρικο διατραπεζικό παιχνίδι. Αφορμή βεβαίως για την επιβολή των μνημονίων στη χώρα μας αποτέλεσε η επί έτη τοξική διαχείριση του δημόσιου χρήματος από τις ελληνικές κυβερνήσεις και ο διαχρονικός αντιπαραγωγικός προσανατολισμός στην οικονομική πολιτική μας.
Γράφετε για σημαντικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Ποια από αυτά καθόρισαν την πορεία της Ελλάδας και ποιο ρόλο έπαιξαν ηγέτες, πολιτικοί και βασιλείς;
Κορυφαία γεγονότα ήταν τα δάνεια της Αγγλίας και η δολοφονία του Καποδίστρια, με την οποία οι «προστάτιδες δυνάμεις» είχαν στόχο να ελέγξουν το νεοσύστατο κράτος. Μην ξεχνάμε ότι ο Καποδίστριας ήταν εκλεγμένος. Ο Όθωνας που τον διαδέχτηκε διορισμένος και με συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης: να πνίξει τις διαθέσεις για πλήρη ελευθερία και ανεξαρτησία. Ο Γεώργιος Α’ ο Γκλύξμπουργκ, που ακολούθησε, διορισμένος κι αυτός από τις μεγάλες δυνάμεις, θα ήταν μια από τα ίδια, αν δεν βρισκόταν στο δρόμο του ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Αυτός ο ιδιοφυής πολιτικός ήταν που κατάφερε να «δέσει» τα εθνικά συμφέροντα με τις πολιτικές επιλογές των μεγάλων δυνάμεων, να διαπιστώσει εξαρχής τη σωστή πλευρά της Ιστορίας και να μεγαλώσει την Ελλάδα. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ήταν αυτοί που απελευθέρωσαν ένα μεγάλο μέρος του υπόδουλου ελληνισμού. Ο Βενιζέλος όμως ήθελε και την Ιωνία, επειδή εκεί βρισκόταν η βιομηχανική Ελλάδα, η αστική Ελλάδα. Ήταν ιδιαίτερα ακμάζοντες οι πολυάριθμοι ελληνικοί πληθυσμοί στα παράλια της Μικρασίας, το Αιγαίο και τον Πόντο. Ακμάζων, λόγω του εμπορίου, ήταν και ο ελληνικός πληθυσμός στην Κωνσταντινούπολη, περίπτωση ωστόσο που χρειαζόταν εξαιρετικά λεπτούς χειρισμούς στη διεθνή διπλωματία. Ήρθε όμως ο Κωνσταντίνος Α’, για να φέρει τη Μικρασιατική Καταστροφή και να απειλήσει θανάσιμα τα υπόλοιπα επιτεύγματα του Βενιζέλου.
Υποτίθεται ότι αποτελούσαμε μέρος του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης –έτσι δεν μας έλεγαν;– και ήμασταν θωρακισμένοι απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή.
Μικρά Ασία και Κύπρος, αγιάτρευτες πληγές. Ποιος είναι ο λόγος που ακόμα και σήμερα οι πληγές δεν έχουν γιάνει;
Το ερώτημα που διατυπώνετε είναι καίριο. Η Μικρά Ασία χάθηκε, επειδή το παλάτι ήθελε τη μοιραία εκστρατεία προς την Άγκυρα, ώστε ο βασιλιάς να μπει τροπαιοφόρος στην έδρα του Κεμάλ. Αν στεριωνόταν η ελληνική παρουσία στην Ιωνία χωρίς εγκληματικές εκστρατείες, όλα θα ήταν διαφορετικά. Μια ανάλογη υπόθεση αποτελεί και η Κύπρος. Χάθηκε δυο φορές. Η πρώτη ήταν όταν κατά την έναρξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1914, το Λονδίνο την παραχωρούσε στην Ελλάδα με αντάλλαγμα να σταθεί στο πλευρό της Αντάντ. Απόρριψε την πρόταση ο Κωνσταντίνος, για να κρατήσει τη χώρα σε καθεστώς ουδετερότητας, έτσι όπως συνέφερε τη Γερμανία. Η δεύτερη ευκαιρία που χάθηκε ήταν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Άγγλοι δέχτηκαν να φιλοξενήσουν στο νησί, με ένα ιδιότυπο καθεστώς, τον Γεώργιο Β’, ο οποίος με την κατάρρευση του μετώπου σχεδίαζε την αναχώρησή του από την Ελλάδα, πριν πλησιάσουν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Εκείνος όμως ήθελε περισσότερα κι έτσι έφυγε για το Λονδίνο μέσω Αφρικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο χάθηκε αυτή η δεύτερη ευκαιρία, με την οποία η Ελλάδα θα είχε τον πρώτο λόγο στη μεταπολεμική διαμόρφωση του χάρτη στην περιοχή. Όλα όσα ακολούθησαν με την αναγνώριση μιας μίζερης ανεξαρτησίας της Κύπρου και την παραχώρηση του πρώτου ρόλου στην Τουρκία έφεραν τα σημερινά τραγικά αποτελέσματα. Η ευθύνη της δικτατορίας βεβαίως στα σημερινά δεδομένα, με την εισβολή και την κατοχή, είναι τεράστια. Εξαιρετικά θλιβερή όμως είναι και η στάση της μεταδικτατορικής Ελλάδας, καθώς όχι μόνο δεν κατάφερε να αναστρέψει την κατάσταση, αλλά βρίσκεται ενώπιον νέων απειλών. Όχι μόνο στην Κύπρο αλλά σε ολόκληρη τη γραμμή από τη Θράκη μέχρι τη Μεγαλόνησο.
Να επιστρέψουμε λίγο στην κατάκτηση από τη Γερμανία και την Κατοχή. Γιατί δεν δόθηκαν ποτέ αποζημιώσεις για τα εγκλήματα και τις καταστροφές;
Αποζημιώσεις δεν δόθηκαν, επειδή οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου χειρίστηκαν τη Γερμανία ως νικήτρια. Πρυτάνευσε η επιλογή της ανασύστασης μιας μικρότερης μεν πλην ισχυρότατης Γερμανίας, της Δυτικής, ως αντίβαρο στον σοβιετικό κίνδυνο. Έτσι το παρουσίασαν. Ήταν όμως μια καθαρά πολιτική απόφαση για την ανασυγκρότηση της Γερμανίας, υπό τον έλεγχο των συμμάχων αυτή τη φορά, η οποία απέβη σε βάρος των πραγματικών νικητών. Μ’ αυτό το θράσος εξοπλισμένη η Γερμανία αρνήθηκε τις οποιεσδήποτε αποζημιώσεις. Αντιθέτως έδινε κι αυτή δάνεια, με αποτέλεσμα να ενισχύσει την επιρροή της στην Ελλάδα. Κυριολεκτικά σκανδαλωδώς, με κορυφαίο παράδειγμα την υπόθεση Siemens. Όπως καταλαβαίνετε, η εξέλιξη αυτής της υπόθεσης έχει να κάνει και με την ποιότητα των ελληνικών κυβερνήσεων.
Ας κλείσουμε με τη σημερινή κατάσταση στη χώρα. Μνημόνιο και αγωνία για το μέλλον. Το δημογραφικό παίρνει μεγάλες διαστάσεις και, σα να μην έφτανε αυτό, οι νέοι άνθρωποι εξακολουθούν να φεύγουν στο εξωτερικό. Ποιοι θα μείνουν τελικά στην πατρίδα;
Δεν ξέρω. Όσοι βγάζουν λεφτά από αυτή την κατάσταση, σίγουρα. Μαζί και οι συνεργαζόμενοι και φυσικά οι εξαρτώμενοι με κάθε τρόπο από αυτούς. Πάντως δεν θα φύγουν όλοι. Δεν αφήνει κανείς εύκολα τον τόπο του. Το κακό είναι ότι φεύγουν μερικά από τα πιο δημιουργικά μυαλά είτε από τον χώρο της επιστήμης είτε από τον χώρο της παραγωγικότητας και της εργασίας.
Τα νέα από την αποικία
Οι ρίζες της εξάρτησης στη νεότερη Ελλάδα, 1824-2024
Γρηγόρης Ρουμπάνης
Στοχαστής
σ. 458
ISBN: 978-960-303-298-4
Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης συγγραφέας
https://diastixo.gr/sinentefxeis/ellines/24023-grigoris-roumpanis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου