Στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή όλα θα συντελεστούν στο διάστημα μιας ημέρας. Ξεκινά τα ξημερώματα με τον ερχομό του Ορέστη και θα ολοκληρωθεί το ίδιο βράδυ με το φόνο της Κλυταιμνήστρας και του Αίγισθου. Η ζωή τους τελειώνει με το τέλος της τραγωδίας. Δεν υπάρχει μέλλον. Ότι συμβαίνει και με μία παράσταση. Το τέλος του έργου σημαίνει και το τέλος της «ζωής» της. Αυτό το «παιχνίδι», το «πάντρεμα» της κατάστασης των προσώπων με την κατάσταση των ηθοποιών που ενσαρκώνουν τα πρόσωπα, γίνεται το κέντρο της σκηνικής δράσης.
Το κείμενο του Σοφοκλή οδηγεί σε αυτή την κατεύθυνση. Στην πρώτη σκηνή Παιδαγωγού – Ορέστη και του βωβού Πυλάδη ο Παιδαγωγός αναλαμβάνει ένα ρόλο δραματουργού – σκηνοθέτη. Δίνει επί σκηνής στον ηθοποιό – Ορέστη τη σκηνική ταυτότητά του και ορίζει τον χώρο, (Παιδί του Αγαμέμνωνα του πολέμαρχου στην Τροία τότε. Τώρα νάτα μπροστά σου Εκείνα που από καιρό Ετοίμαζες την ψυχή σου να έρθεις να τα Ειδείς. Εδώ είναι το παλιό των πόθων σου το Άργος…), και ταυτόχρονα δίνει σε όλους τους εμπλεκόμενους το έναυσμα πως ήρθε η ώρα να γίνει παρόν το παρελθόν που εμφυσήθηκε κατά τη διάρκεια των προβών, να λάβει χώρα η θεατρική πράξη. Σε απάντηση ο Ορέστης αναλαμβάνει το ρόλο του δραματουργού- σκηνοθέτη και κάνει φανερό ότι θα παρακολουθήσουμε στο υπόλοιπο της τραγωδίας.
Ο Λόγος γίνεται δράση σ’ αυτήν την τραγωδία , και είναι ο ίδιος που καθυστερεί την πραγματοποίηση του Έργου (δολοφονία Κλυταιμνήστρας). Και θα χρειαστεί ένα ψέμα, ένας «σκηνοθετημένος» θάνατος του Ορέστη για να περάσουν οι ήρωες στην πράξη, όταν πια τα λόγια δε θα έχουν νόημα. Ηλέκτρα: « Μόνη λοιπόν. Μ’ αυτό μου το χέρι ότι κάνω – Αλλά θα το κάνω.» Για να αποκορυφωθεί αυτή η συνθήκη του «θεάτρου μέσα στο θέατρο» με τη σκηνή της αναγνώρισης που έχει σαν επίκεντρο μια κενή τεφροδόχο, ένα άψυχο και άδειο αντικείμενο ικανό να κάνει τον Ορέστη να λυγίσει, να παρεκκλίνει από το σχέδιό του, να αποκαλυφθεί στην Ηλέκτρα…
Ο Σοφοκλής κτίζει έναν κόσμο στον οποίο τα πρόσωπα είναι αναγκασμένα να «παίζουν» ένα ρόλο. Η Ηλέκτρα δεν μπορεί παρά να είναι η Ηλέκτρα, ο Ορέστης δεν μπορεί παρά να είναι ο Ορέστης, η Κλυταιμνήστρα δεν μπορει παρά να είναι η Κλυταιμνήστρα. Κι ενώ είναι στον καθένα γνωστή η ιστορία του έργου, η κατάληξή του με το φόνο των δύο εραστών, αυτό το αναπόδραστο γίνεται το πλέον ενδιαφέρον. Οι σχέσεις των προσώπων, οι ζωές τους πίσω από τα προσωπεία τους, η κατάσταση που αποκαλύπτεται από τις μεταξύ τους συγκρούσεις αλλά και τις βαθύτερες εσωτερικές τους. Σαν η κάθε λέξη που βγαίνει από τα στόματά τους να είναι μια ακόμα γροθιά σε έναν πυγμαχικό αγώνα. Δημήτρης Ξανθόπουλος Τετ. - Κυρ: 21:30 (έως 28/9)
Θέατρο
Διεύθυνση:
Σύγχρονο Θέατρο,
Ευμολπιδών 45, Γκάζι,
Αθήνα ΤΚ: 11854
Ευμολπιδών 45, Γκάζι,
Αθήνα ΤΚ: 11854
σταθμός μετρό Κεραμεικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου