Κομήτες και πλανήτης Αφροδίτη

Κομήτες και πλανήτης Αφροδίτη: Ένας μυστικός αρχαίος γάμος!

• 

Διαβάζοντας τις διάφορες περιγραφές του Ετρούσκου συγγραφέα του 5ου – 6ου αιώνα μ.α.χ.χ. Ιωάννη Λυδού σε σχέση με το φαινόμενο της διέλευσης των κομητών, διαπιστώνουμε ότι οι αρχαίοι διέκριναν πολλά είδη κομητών (ιππεύς [σαν ίππος], ακοντίας [σε σχήμα ακοντίου], λαμπαδίας [σαν λαμπάδα], κεράστης [σαν να έχει κέρατα] κ.λ.π.), και αυτό ήταν σίγουρα το αποτέλεσμα κάποιων εξαιρετικά μακροχρόνιων και επιμελημένων παρατηρήσεων.

Οι αρχαίοι, επιπλέον, ήξεραν πολύ καλά να διακρίνουν πότε έπεφτε “λίθος” από τον ουρανό και πότε το φωτεινό φαινόμενο είχε διαφορετική υπόσταση και βεβαίως, “χαρακτήρα”…

Ακόμη και προερχόμενες από τις πολύ αρχαίες εποχές, κάποιες διάσπαρτες αναφορές εντός της Μυθολογίας μας μάς βάζουν σε σοβαρές σκέψεις και μας οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι πολλοί από τους «ήρωες» των μύθων δεν υπήρξαν ποτέ ως φυσικά πρόσωπα και οι πανάρχαιοι πρόγονοί μας, φυσικά και το ήξεραν. Π.χ. έχουμε τη «μυθολογική» αναφορά για κάποιον Θεσσαλό Αστερίωνα, που ήταν γιος κάποιου… Κομήτη!

Τώρα, αν συνυπολογίσουμε τους «αυλακισμούς» των κομητών (δηλαδή το ίχνος που αφήνει πίσω τους η ουρά τους), όπως τους αναφέρει ο Λυδός, και μαζί τα αυλάκια στο όργωμα και τα περίεργα «αστροπαίδια» των αγρών –που φυτρώνουν μέσα από τα… αυλάκια του οργώματος!- όπως ο Τάγης, στον οποίο αναφέρεται ο Ιωάννης Λυδός στο έργο του «Διοσημείαι»… Και αν, επιπλέον, συνδυάσουμε αυτά τα στοιχεία με την ιστορία του Κομήτη και του Θεσσαλού Αστερίωνα, συμπεραίνουμε ότι η Θεσσαλία ήταν και τότε, κατά τα φαινόμενα, ο μεγάλος… σιτοβολώνας της Ελλάδας… Και η παραγωγή δε θα πρέπει να περιοριζόταν αποκλειστικά στο σίτο!… Αλλά γιατί μιλάμε για «αστροπαίδια» που φυτρώνουν στους οργωμένους αγρούς; Θα το εξετάσουμε λίγο αργότερα αυτό. Ας δούμε τώρα κάποια επιπλέον ενδιαφέροντα περί κομητών.

Οι Ρωμαίοι, όπως και οι Έλληνες, έδιναν τεράστια σημασία στους κομήτες (οι οποίοι εσχάτως έχουν γίνει πάρα πολλοί και περνούν συχνά πυκνά από τον ουρανό μας). Π.χ. ένας κομήτης είχε εμφανιστεί γύρω στις Ειδούς του Μαρτίου του 44 π.α.χ.χ., ημερομηνία της δολοφονίας του Ιουλίου Καίσαρα, προοιωνίζοντας το τέλος μιας ακόμη εποχής στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Καίσαρ, εκτός από μεγάλη πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα, υπήρξε και άνθρωπος του πνεύματος. Ήταν, βεβαίως, και αστρονόμος –οι αστρονομικές παρατηρήσεις και καταγραφές του υπάρχουν εντός του έργου του Ιωάννη Λυδού (δηλαδή, μέσα στο ανθολογικό του έργο «Διοσημείαι»)- και το δικό του ημερολόγιο, το Ιουλιανό, έχουμε ακόμα και σήμερα, με την τροποποίηση που του έγινε, φυσικά, επί Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, το 1582 μ.α.χ.χ. Ο θάνατος του Ιουλίου Καίσαρα σήμανε ουσιαστικά το τέλος της Δημοκρατίας για τον κόσμο, τουλάχιστον επί 2.000 χρόνια σχεδόν… Αν μπορούμε, βέβαια, να θεωρήσουμε το σύγχρονο πολιτικό μοντέλο του Κοινοβουλευτισμού ως πραγματική Δημοκρατία…

Γράφει σχετικά με το θέμα ο ετρουσκολόγος Ρέυμον Μπλοχ στο βιλίο του «Η Μαντεία», υποστηρίζοντας την άποψή μας περί του τέλους μιας αλησμόνητης εποχής με το θάνατο του Καίσαρα: “Ένας κομήτης, ένας αερόλιθος που διέσχιζε το ουράνιο διάστημα, ένας ήχος σάλπιγγας (θυμηθείτε τους ήχους της γης) που νόμιζαν πως άκουγαν να αντηχεί σε αίθριο ουρανό, ανήγγελλαν την αρχή ή το τέλος ενός από τους αιώνες, από τους οποίους, σύμφωνα με τους ιεροσκόπους, συγκροτούνταν η ιστορία του λαού τους.

Το 44 π.α.χ.χ., όταν δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρ, η εμφάνιση ενός κομήτη σημάδεψε, κατά την αντίληψή τους, το τέλος του τελευταίου αιώνα της μοίρας τους”. Άρα, οι αρχαίοι ιερείς γνώριζαν τα επερχόμενα και προετοιμάζονταν όσο μπορούσαν γι’ αυτά. Σήμερα -αλίμονο- κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει το αύριο…
Ας ακολουθήσουμε, όμως, πάλι τις διελεύσεις των κομητών, για να δούμε τι άλλο μπορεί να σημαίνει η πορεία τους, σύμφωνα με την αρχαία σοφία.

Όλοι οι κομήτες θεωρούνται, λοιπόν, δυσοίωνοι -σύμφωνα με τον Λυδό, αλλά και σύμφωνα με όλους σχεδόν τους αρχαίους και νεώτερους φιλοσόφους- εκτός από τον “κομήτη”, που είναι ο “κατεξοχήν”, ο “επίσημος” κομήτης, που είναι, φυσικά, ο κομήτης του Διός. Αυτός προμηνύει και κάποια καλά, για ορισμένους τουλάχιστον.

Και όπως μας λέει ο Ηφαιστίων ο Θηβαίος στην πραγματεία του “Περί αρχών”, απόσπασμα της οποίας συμπεριλαμβάνεται εντός των κειμένων του Λυδού, ο του Διός κομήτης: “εμπεριέχει, καθώς πιστεύεται, ένα ανδρείο Θεού πρόσωπο”. Η ανδρεία, η υπέρτατη αρετή για τους ΄Ελληνες, είναι χαρακτηριστική του Αγαθού.

Με την περιγραφή του αυτή, ο Ηφαιστίων δηλώνει, λοιπόν, την αγαθοποιό δράση του συγκεκριμένου ουρανίου σώματος, το οποίο χαρακτηρίζεται ως σχετικό με τον Δία, επειδή “περνά” από την περιοχή του συγκεκριμένου πλανήτη και εντός του προσωποποιείται το ανδρείο και αγαθό πρόσωπο του Θεού. Βέβαια, όλοι οι κομήτες αποδίδονται σε έναν πλανήτη ο καθένας, επειδή ακριβώς εμφανίζονται στην περιοχή του. Και αυτό είναι «οπτικό» φαινόμενο για τους κατοικούντες –αυστηρά- επί της γης. Είναι; Ή μήπως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική απ’ αυτό που «δηλώνουν» οι αισθήσεις και οι παρατηρήσεις μας; Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όταν το βλέπεις. Για να το δεις, υπάρχει λόγος…

Και για του… λόγου το αληθές, λοιπόν, οι παρατηρητές των αιώνων μάς παραδίδουν πως ένας από τους πιο φοβερούς κομήτες είναι ο ιππεύς ή ίππος, που σχετίζεται με τον πλανήτη της Αφροδίτης. Ο πλανήτης αυτός, η Αφροδίτη, έχει και ένα άλλο όνομα, όπως είναι σε πολλούς γνωστό, αποκαλείται Εωσφόρος, που για τους χριστιανούς είναι σχεδόν ταυτόσημος με το διάβολο –από το 16ο αιώνα μ.α.χ.χ. περίπου, για να ακριβολογούμε, όχι ενωρίτερα- ενώ για τους αρχαίους, όλους τους αρχαίους, αντιπροσώπευε τον αστέρα τον “φέροντα το φως”, αλλά και την καταστροφή με τη μορφή του πυρός, δηλαδή την καταστροφή μέσω εκπύρωσης.

Γιατί, όμως, η γλυκιά Θεά του έρωτα, η Αφροδίτη, συνδέθηκε με την εξ ουρανού πύρινη καταστροφή;

Θα καταφύγουμε πάλι στους πνευματικούς καρπούς της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και θα εξετάσουμε τις σχετικές με το θέμα μας θεωρίες, τις οποίες μας κληροδότησε ο Εμπεδοκλής. Ο Εμπεδοκλής θεωρεί ότι δύο κυρίως δυνάμεις επενεργούν και συγκροτούν το παν, που τη μία την ονομάζει “νείκος” (έριδα, διαμάχη, εξ ου και η λέξη “φιλονεικία”) και την άλλη “φιλότητα”, αγάπη δηλαδή, η οποία ανήκει, φυσικά, στη δικαιοδοσία της “ζειδώρου”, όπως την αποκαλεί, της ζωοδότρας, δηλαδή, Θεάς Αφροδίτης, αφού το δώρο της είναι η ζωή. Στον “Σοφιστή” του Πλάτωνα διαβάζουμε για τις θεωρίες αυτές του Εμπεδοκλή:

“Άλλοτε το παν είναι ένα και φιλικό, όντας υπό [το κράτος] της Αφροδίτης, κι άλλοτε γίνεται πολλά και καθίσταται εχθρικό απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, εξαιτίας του Νείκους”, εξαιτίας της έριδας, της φιλονεικίας (νείκος – φιλονεικία: η φιλία προς το νείκος, την έριδα, το διχασμό). Μήπως, λοιπόν, αυτή ακριβώς είναι η “ομορφιά” της Αφροδίτης, η ενοποίηση των πάντων, αλλά αυτός είναι και ο φόβος των θνητών, οι οποίοι είναι και παραμένουν ατομικότητες, που καταστρέφονται με την «ενοποίηση»; Και πόση “συμμετοχή” έχει, άραγε, σ’ αυτή τη διαδικασία ο πλανήτης της Αφροδίτης;

Κάτι αναφέρει ο Εμπεδοκλής, που ίσως είναι σχετικό: “Και τότε η χθόνα Κύπρις, επειδή με βροχή τα είδη είχε ποτίσει, έσπευσε στο γοργό το πυρ να τα παραδώσει για να τα κάνει πιο ανθεκτικά”. Κύπρις είναι, βέβαια, η Αφροδίτη -αφού η Μυθολογία μας, δηλαδή η πανάρχαια Παράδοσή μας, λέει πως στην Κύπρο γεννήθηκε η Θεά- αλλά αφού το κείμενο αναφέρεται στη “χθόνα” της, στη δική της “γη”, η συγκεκριμένη έκφραση μάς οδηγεί στη σκέψη ότι πιθανόν να εννοείται εδώ ο ομώνυμος πλανήτης, που η επίδρασή του στη δική μας γη έφερε, πρώτα πρώτα, βροχές.

Στη συνέχεια, όμως, η Αφροδίτη μάς έστειλε και το “γοργό το πυρ” της, μια πύρινη φωτιά προερχόμενη από κει, που ίσως να φάνηκε καταστροφική, αλλά υπήρξε και σωτήρια, όπως λέει το κείμενο, για τη δημιουργία όντων περισσότερο ανθεκτικών. Και όχι μόνο ανθεκτικών, αλλά και όντων που διέθεταν αίσθηση και ειδικά την αίσθηση της όρασης, αφού, κάπου αλλού, ο Εμπεδοκλής αναφέρει ότι: “Λένε πως πρώτα μέσα από τις χούφτες της Κύπριδας τα μάτια ξεφυτρώσαν”.

Αλλά γιατί τα όντα δεν έβλεπαν πριν από το “άγγιγμα” της Κύπριδας; Γιατί η γη μας και η ατμόσφαιρά της, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, δεν ήμαστε, όπως τώρα!

Μας περιγράφει ο Εμπεδοκλής πώς ήταν τότε τα πράγματα, βάζοντας τους ανθρώπους ή μάλλον τα έλλογα όντα εκείνης της αρχέγονης εποχής να μας “εξηγούν” τον κόσμο τους, μακαρίζοντας το δικό μας κόσμο, αυτόν τον κόσμο που ξέρουμε και που υπήρξε η στοργική και φιλόξενη εστία για τον παγκόσμιο και πανανθρώπινο πολιτισμό. Πώς ήταν, λοιπόν, ο κόσμος για κείνους τους δυστυχείς αρχέγονους παππούδες μας, που με τόσο πονεμένα λόγια μάς μιλούν; Ας τους ακούσουμε:

“Ω, μακάριοι εσείς που τώρα υπάρχετε, αγαπημένοι απ’ τους Θεούς, που σ’ αυτή την εποχή σάς έλαχε να ζήσετε, να καρπούσθε και να νέμεσθε τον κλήρο τον άφθονο των αγαθών, που τόσα και τόσα για χάρη σας φυτρώνουν και τόσα τρυγάτε… Για μας, όμως, τόσο σκυθρωπή και τόσο φοβερή ήταν η μοίρα και του βίου, μα και της εποχής μας, και σε τόσο μεγάλη κι ανήμπορη πεσαμε φτώχια από τα γεννοσφάσκια μας!

Γιατί τότε ακόμα, τον ουρανό και τ’ άστρα τα έκρυβε ο αέρας, ανάκατος με θολερή και αδιαπέραστη υγρασία, μα και φωτιά και ανεμοστροβίλους. ‘Κι ο ήλιος δεν είχε ακόμη σταθεροποιηθεί κι ούτε είχε βρει πορεία απεριπλάνητη και σίγουρη, μα ούτε και διέκρινε το χάραμα ή τη δύση, κι αμέσως τα πισωγύριζε, στεφανώνοντας με άνθινα στεφάνια τις καρποφόρες Ώρες.

Κι η γη μια ύβρις ήταν’, από τα άτακτα τα ξεχειλίσματα των ποταμών κι από τα λιμνάζοντα και ασχημάτιστα και λασπώδη βάθη και τις άφορες λόχμες και τα δάση, που άγρια την έκαναν… Κι ούτε σύμφωνα με τις εποχές του έτους αναμενόταν τότε των δημητριακών ο σπόρος… Κι όταν γευτήκαμε και φάγαμε βελανίδια, από την ηδονή, χορό εστήσαμε γύρω από μια δρυ, αποκαλώντας την ζείδωρη βελανιδιά και μητέρα και τροφό. Μόνο αυτή τη γιορτή, λοιπόν, γνώριζε τότε η ζωή μας…”

Το κείμενο είναι σαφέστατο και… συγκλονιστικό! Ο Εμπεδοκλής μιλά για μια περίοδο στην Ιστορία της γης όπου η ατμόσφαιρα δεν είχε ακόμη διαμορφωθεί ώστε να είναι ορατά τα άστρα. Ούτε κι ο ουρανός ήταν όπως τον ξέρουμε, η υγρασία ήταν αφόρητη και εξαιρετικά πυκνή, η θερμοκρασία πολύ υψηλή και φλογισμένη, τις γήινες εκτάσεις χτυπούσαν αλύπητα θύελλες τρομακτικές και κυκλώνες εφιαλτικοί.

Η γη ήταν μια “ύβρις”, αφού η τροχιά της δεν είχε σταθεροποιηθεί, κι ο χρόνος της περιφοράς της δεν ήταν συγκεκριμένος, γι’ αυτό ούτε οι εποχές ήταν ξεκάθαρες, μα ούτε καν το ίδιο το εικοσιτετράωρο δεν υπήρχε. Γι’ αυτό και δεν παρουσίαζε καμιά σταθερότητα η καρποφορία κι οι Ώρες, δηλαδή οι εποχές, ήταν “ανθοστεφανωμένες”, μα όχι και καρποφόρες, υπήρχε ανθοφορία, αλλά ο καρπός δεν έδενε -τουλάχιστον, όχι πάντα. Κι όμως, σ’ εκείνο το απίστευτο περιβάλλον, υπήρχαν όντα και μάλιστα έλλογα!

Κι αυτά τα δύσμοιρα όντα, πότε έκαναν την πρώτη και τη μόνη τους γιορτή; Όταν τους έδωσε τα βελανίδια της η δρυς, που στο κείμενο αποκαλείται “ζείδωρος”, ζωοδότρα, όπως, δηλαδή, αποκαλεί αλλού την Αφροδίτη ο Εμπεδοκλής! Η οποία Αφροδίτη –ο πλανήτης εν προκειμένω- όπως αναφέρθηκε πιο πριν, πρώτα έφερε βροχή (οι ποταμοί που πλημμύριζαν και τα βαθιά λασπερά νερά που λίμναζαν παντού, καθιστώντας τη στεριά σχεδόν ανύπαρκτη), κι ύστερα έστειλε το “γοργό το πυρ”, που θέρμανε την ατμόσφαιρα καθ’ υπερβολήν και μάς “άνοιξε τα μάτια” σιγά σιγά, είδαμε τον ουρανό και τ’ άστρα, ενώ μετά την ουράνια αυτή “παρέμβαση”, σταθεροποιήθηκε και η τροχιά μας, γι’ αυτό ο Ήλιος άρχισε πια να “διακρίνει” την ανατολή και τη δύση.

Η δράση της Αφροδίτης σταθεροποίησε και ισχυροποίησε τις μορφές και έδωσε την πρώτη τροφή στους ανθρώπους από τη “ζείδωρη” φηγό, που είναι ένα άλλο όνομα για τη βελανιδιά. Φηγός -μ’ αυτή, δηλαδή, την ονομασία- λεγόταν, όμως, και η προφητική βελανιδιά της Δωδώνης, που ήταν αφιερωμένη στον Δία, αλλά και στη θηλυκή του πλευρά, τη Διώνη, η οποία, κατ’ ουσίαν, ταυτίζεται με την Αφροδίτη! Τα σύμβολα και οι μυθολογικές παραδόσεις δεν είναι ποτέ τυχαίες επιλογές και κατανοούμε τώρα ότι ο Εμπεδοκλής εννοούσε κοσμικά γεγονότα και δεν αναφερόταν σε αφηρημένες έννοιες και ονειροφαντασίες.

Συνειδητοποιούμε άξαφνα ποια τρομακτική ενέργεια διαμόρφωσε τον κόσμο μας και είναι πλέον εμφανές γιατί ο Εωσφόρος είναι καλός για κάποιους και απεχθής για κάποιους άλλους… Το σωστότερο είναι, όμως, να θεωρήσουμε ότι η διπλή του όψη είναι που προβληματίζει μάλλον, αφού από τη μια ταυτίζεται με τη μητέρα του Έρωτα και της Ζωής, την Αφροδίτη, κι από την άλλη με τη σκοτεινή κατάληξη της γέννησης, που στο θνητό κόσμο γίνεται Περσεφόνη, η οποία «και φέρει (ζωή) και φονεύει»….

Για την αταξία που προκάλεσε στο ηλιακό μας σύστημα η Αφροδίτη μίλησε, ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα, ο Ιμμάνουελ Βελικόφσκυ. Δεν μπορούν να αποδειχθούν, βέβαια, κάποιοι ισχυρισμοί του, όπως το ότι η Αφροδίτη είχε αποσπαστεί από τον Δία -αν και αυτό θα εξηγούσε την ύπαρξη της “Διώνης” στην παράδοσή μας, ως το alter ego του Διός. Ο συγκεκριμένος συγγραφέας μάς λέει ότι, στη συνέχεια, το κομμάτι αυτό του πλανήτη Δία έγινε «κομήτης», απείλησε τη γη και τον Άρη και σταθεροποιήθηκε τελικά στη σημερινή της θέση.

Δεν ξέρουμε τι απ’ όλ’ αυτά είναι δυνατόν να ευσταθεί –οι επιστήμονες έχουν αντικρούσει αυτές τις θεωρίες, αν και αυτό δε σημαίνει πως έχουν δίκιο, τουλάχιστον όχι σε όλα- αλλά το ότι μπορεί η Αφροδίτη να είναι επείσακτη στο ηλιακό μας σύστημα και να προκάλεσε μεγάλες καταστροφές πριν να πάρει τη σημερινή της θέση, αυτό δεν είναι κάτι καθόλου, μα καθόλου, απίθανο. Και θα εξηγούσε πάρα πολλά πράγματα.

Αλλά ας επιστρέψουμε στα περί κομητών και ας δούμε αν ο “Ίππος” συνδέεται συμβολικά με την Αφροδίτη για κάποιο “εσωτερικό” λόγο ή η ονομασία αυτή του δόθηκε απλά και μόνο εξαιτίας της μορφής και των χαρακτηριστικών του.
Μία εννοιολογική σχέση που μπορεί να έχει η Αφροδίτη με τον ίππο είναι μέσω του Άρεως, του ουράνιου εραστή της, που εξαπολύει τα “άλογα του πολέμου”. Οπότε, στην περίπτωση αυτή καταλύει το δικό της κράτος, το κράτος της Ειρήνης.

Γι’ αυτό και ονομάζεται “ιππεύς” ο καταστροφικός αυτός κομήτης, που έρχεται να διαταράξει την αποκτηθείσα δια της Αφροδίτης “εύθραυστη” ισορροπία. Αλλά γιατί ο Ηφαιστίων ο Θηβαίος στο κείμενό του, το οποίο συμπεριλαμβάνει ο Λυδός στην Ανθολογία του, μας λέει ότι είναι “ιερός” ο ιππεύς της Αφροδίτης, από τη στιγμή που είναι τόσο καταστροφικός; Ίσως, λοιπόν, να θεωρήθηκε ιερός, επειδή ακριβώς έρχεται να μας υπενθυμίσει τα δύο πρόσωπα του πλανήτη αυτού, του Εωσφόρου, ο οποίος μοιραία μέλλει να προκαλέσει και κάποια επόμενη “κρίση” στο μέλλον.

Έκπληξη προκαλεί επίσης και το γεγονός ότι ο Ηφαιστίων αναφέρει πως ο κομήτης αυτός έχει μέγεθος… πανσελήνου! Εμείς ποτέ στις μέρες μας δεν έχουμε δει έναν τέτοιον… κομήτη. Κι ίσως αυτό να «δηλώνει» καθησυχαστικά ότι, για την ώρα, η Αφροδίτη δε θα επιδιώξει τη “φιλότητα” και δε θα… εκπυρώσει τα πάντα για να τα καταστήσει και πάλι «εν». Το νείκος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος (ακόμα), οπότε, μπορούμε να… τρωγόμαστε με την άνεσή μας! Για να κάνουμε και λίγο χιούμορ…

Αλλά ας δούμε τώρα και μερικά άλλα τινά περί του ίππου. Γενικά, όπως είπαμε, τα άλογα ανήκουν στον Άρη, αφού θεωρήθηκαν πάντα ως σύμβολο και προμήνυμα πολέμου. Ακόμη και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη υπάρχει η έκφραση: “ως ίπποι ητοιμασμένοι προς πόλεμον” και οι ίπποι εδώ θεωρούνται εν γένει ως προάγγελοι συμφορών. Τα άλογα ήταν, όμως, ιερά και για τον Θεό Ποσειδώνα (τον Θεό της θάλασσας, που από τους αφρούς της αναδύθηκε η Αφροδίτη).

Ο Μέρτενς – Στίενον θεωρεί τον ίππο αρχαίο σύμβολο της κυκλικής κίνησης του κόσμου των φαινομένων, άρα τον ταυτίζει με τον αστρικό κόσμο. Τα άλογα του Ποσειδώνα ξεπηδούν –αναδύονται!- από τα αρχέγονα ύδατα, από το αρχέγονο χάος. Και από το χάος ξεπηδά η “άλογη” ορμή της ζωής, υγρή και πύρινη μαζί, που, μέσω των άστρων, ξεχύνεται στο σύμπαν, φτάνει τελικά μέχρι τη γη μας και τη γονιμοποιεί…

Έτσι, ο “ιππεύς” σχετίστηκε με την ερωτική και φλογερή ορμή του “άστρου της αυγής”, που είναι Έσπερος (αποσπερίτης) μα κι Αυγερινός μαζί, που είναι ο Εωσφόρος, που πρώτος φέρει το φως των άστρων κάθε αυγή, αλλά και κάθε απόβραδο αυτός πάλι πρωτοστατεί στο στερέωμα. Από τα αρχαία, άλλωστε, χρόνια η Αφροδίτη σχετίστηκε άμεσα με αυτή καθαυτή την έννοια του «άστρου» -κι αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο!

Αφού την έλεγαν Ιστάρ κι Αστάρτη -από την ίδια ελληνική ρίζα «αστήρ» / «άστρον» αυτές οι ονομασίες- οι Πέρσες, οι Ασσύριοι και οι Φοίνικες, ενώ και στις μνήμες των Αράβων παρέμεινε η “κόμη” (κομήτης, δηλαδή!) ως η ονομασία για τον πλανήτη της Αφροδίτης. Στην Αρχαία Αίγυπτο, πάλι, η Αφροδίτη ήταν “το περιστρεφόμενο αστέρι, που είναι τυλιγμένο στις φλόγες”. Και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Μάγιας και οι Αζτέκοι επέμεναν πεισματικά να διατηρούν, μαζί με το γήινο, και το ημερολόγιο της Αφροδίτης, έχοντάς το μάλιστα υπολογίσει με εξαιρετική ακρίβεια.

Γιατί να τους ένοιαζε τόσο τους Μάγιας αστρονόμους το αφροδισιακό έτος, αν δε φοβόνταν τη “συμπεριφορά” της Αφροδίτης και τις πιθανές αλλαγές στην τροχιά της -όπως φοβόνταν, άλλωστε, και τις Πλειάδες; Μήπως έχει έρθει ο καιρός να ακούσουμε με σεβασμό και μεγαλύτερη προσοχή αυτές όλες τις μνήμες, τις κραυγές αγωνίας της αρχαίας γνώσης;

Η Ιστορία γνώρισε πολλές περιόδους οπισθοδρόμησης του Πολιτισμού και ως αιτία αναφέρεται συχνά μια μεγάλη καταστροφή. Μία από τις πιο γνωστές περιπτώσεις είναι ο λεγόμενος “αρχαίος Μεσαίωνας”, το ιστορικό κενό, δηλαδή, ανάμεσα στην καταστροφή της Μινωικής Κρήτης και στην άνθιση του Μυκηναϊκού Πολιτισμού (ένα κενό περί τα 300 χρόνια περίπου), που οι ιστορικοί πιστεύουν -και όχι άδικα- ότι οφειλόταν εν πολλοίς στην καταστροφική δράση του ηφαιστείου της Θήρας.

Πολλές από αυτές τις καταστροφές, που είχαν οδηγήσει σε πολιτιστικές οπισθοδρομήσεις, μπορεί να οφείλονταν, όμως, και σε “κοσμικούς” δράστες. Και ένα ουράνιο σώμα που έχει προβληματίσει με την “κακή διαγωγή” του στο παρελθόν μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να “ξαναρχίσει τα δικά του”. Η Αφροδίτη όλα δείχνουν πως αποτελούσε ένα σημαντικό λόγο ανησυχίας για τους αρχαίους λαούς.

Ακόμη και στις λεγόμενες “δέλτους του Αμμιζατούνγκα”, που βρέθηκαν στο βουνό Κουγιουντζίκ (θέση της αρχαίας Νινευΐ), υπάρχει στα σουμεριακά μία καταγραφή των κινήσεων της Αφροδίτης τελείως διαφορετική απ’ αυτήν που γνωρίζουμε σήμερα ή έστω από αυτήν που μας παραδίδεται μέσα από τους αρχαίους αστρονόμους που είναι πιο κοντά στην εποχή μας.

Ας μην ξεχνάμε κι αυτό: Κάποτε θα πρέπει να μας προβληματίσει και το γεγονός ότι η Αφροδίτη κινείται αντίθετα με τους υπόλοιπους εσωτερικούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Γιατί συμβαίνει αυτό άραγε, γιατί η Αφροδίτη είναι μονίμως… ανάδρομη;

Κάποια εξήγηση θα πρέπει να υπάρχει για το περίφημο εκρηκτικό της ταμπεραμέντο, με τις τόσες και τόσες σχετικές αναφορές, από τόσο διαφορετικές εποχές και λαούς!

Απόσπασμα από το βιβλίο της συγγραφέως:
«ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ – ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΛΥΔΟ &
ΤΙΣ ΜΑΝΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΤΩΝ ΕΤΡΟΥΣΚΩΝ
ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΡΙΟ…

ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΕΡΓΟ
ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ ΛΥΔΟΥ

doretapeppa.blogspot.com