Γνώρισα τη Σάλα Σίμουκα μέσα από το πρώτο βιβλίο της Τριλογίας της Χιονάτης, Κόκκινη σαν το αίμα(Εκδόσεις Μεταίχμιο). Τη γνώρισα και την εκτίμησα ως συγγραφέα που επιχείρησε –και πέτυχε– κάτι δύσκολο: να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για εφήβους αντιμετωπίζοντάς τους τίμια, σαν ίσους προς ίσο, χωρίς διδακτισμό ή πατρονάρισμα, αλλά ως ανεξάρτητες προσωπικότητες που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα γύρω τους προς το καλύτερο. Λίγο αργότερα, τη γνώρισα και από κοντά στην Αθήνα, όπου ήρθε για την παρουσίαση των βιβλίων της. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί της πάνω από φάβα και ψαρομεζέδες («Μ' αρέσει πολύ η ελληνική κουζίνα, όλα είναι τόσο νόστιμα εδώ. Τρώω και στη Φινλανδία καμιά φορά σε ελληνικά εστιατόρια, αλλά δεν είναι το ίδιο») αλλά και να την παρουσιάσω στην εκδήλωση που έγινε στο Public Συντάγματος την Τετάρτη 10/12 – κι εκεί τη θαύμασα ακόμα πιο πολύ: ως τη συγγραφέα από μια μικρή χώρα, που κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο, να ζει αυτή τη στιγμή από το γράψιμό της· ως τη συνομήλική μου που έβαλε και επισήμως τη Φινλανδία στο ΠΑΙΧΝΊΔΙ
της σύγχρονης (εμπορικής) σκανδιναβικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Να μερικά από τα όσα μου είπε στις κουβέντες μας, με και χωρίς μικρόφωνο.
Εδώ και έναν χρόνο ταξιδεύω συνέχεια για την προώθηση των βιβλίων μου. Έχω πάει στη Ρουμανία, τη Σλοβακία, τη Γερμανία, την Ιταλία και σε αρκετές άλλες χώρες – μου έχει τύχει να γυρίζω από ένα ταξίδι, να βάζω πλυντήριο και να ξαναφεύγω αμέσως για κάπου αλλού. Κι ενώ νόμιζα ότι αυτή η χρονιά θα είναι η πιο πιεσμένη και ότι μετά τα πράγματα θα ηρεμήσουν, τώρα καταλαβαίνω ότι αυτή η χρονιά ήταν μόνο η αρχή.
Έχω ξανάρθει στην Ελλάδα δύο φορές, μία το 2000 και μία γύρω στο 2006, και είδα ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά. Βρήκα την Αθήνα πιο καθαρή και πιστεύω πως έχετε κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια για να την ομορφύνετε – κι ας περνάτε όλη αυτή τη δύσκολη φάση.
Στις περισσότερες χώρες, τα βιβλία της τριλογίας μου κυκλοφορούν με απόσταση 6 μηνών μεταξύ τους – έτσι έγινε και στη Φινλανδία, με τα πρωτότυπα βιβλία. Όταν κυκλοφορούσε το πρώτο, εγώ έγραφα το δεύτερο – ήταν τρελή περίοδος εκείνη.
Ήμουν γύρω στα εννιά όταν αποφάσισα ότι θέλω να γίνω συγγραφέας. Πάντα μου άρεσαν τα βιβλία και απολάμβανα το διάβασμα, όπως επίσης και το να φτιάχνω δικές μου ιστορίες και να τις διηγούμαι. Ήταν το όνειρό μου, δηλαδή, από τότε που ήμουν μικρή.
Γράφω σε όλες τις φάσεις της ζωής μου, καλές και κακές. Ίσως είναι πιο δύσκολο όταν δεν νιώθω καλά, αλλά καμιά φορά αυτό ακριβώς είναι που βοηθάει. Επειδή γράφω ιστορίες από τη φαντασία μου, ακόμα κι όταν στις ιστορίες αυτές εντάσσω και στοιχεία από τις δικές μου εμπειρίες, το γράψιμο με βοηθάει να βγαίνω για λίγο από τον εαυτό μου.
Εκ πρώτης όψεως δεν έχω ομοιότητες με την ηρωίδα μου: ήμουν πάντα πολύ εξωστρεφής και κοινωνική, ενώ εκείνη είναι πιο σκοτεινή και κλεισμένη στον εαυτό της. Όμως χρειάζομαι κι εγώ τη μοναξιά μου πολλές φορές, όπως κι εκείνη, και μ' αυτή την έννοια νομίζω πως ενσαρκώνει μια πιο κρυφή πλευρά του εαυτού μου.
Προτιμώ να γράφω το πρωί και το απόγευμα να μπορώ να κάνω άλλα πράγματα, να βγαίνω από το σπίτι. Μετράω την παραγωγικότητά μου σε χαρακτήρες, συνήθως: 10.000 χαρακτήρες είναι ένας καλός αριθμός για την ημέρα μου. Καμιά φορά, πριν ξεκινήσω το γράψιμο, ακούω τη μουσική που πιστεύω ότι θα με βάλει στο κλίμα αυτού που θέλω να γράψω – δεν ακούω, όμως, την ώρα ακριβώς που γράφω.
Διαβάζω σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία – μ' αρέσει ο Τζο Νέσμπο πολύ. Αλλά βρίσκω ότι η φινλανδική αστυνομική λογοτεχνία είναι διαφορετική, λιγότερο προβλέψιμη, θα έλεγα. Ίσως λόγω της θέσης μας: βρισκόμαστε μεταξύ Σκανδιναβίας και Ρωσίας, κι αυτό κάνει την ιδιοσυγκρασία μας ως λαού ιδιαίτερη.
Στέλλα Κάσδαγλη - Σάλα Σίμουκα | φωτογραφία: Σπύρος Κατωπόδης
Μέχρι τώρα έκανα και άλλες δουλειές για να συντηρηθώ – η Φινλανδία είναι μικρή χώρα (έξι εκατομμύρια μόλις) και ελάχιστοι συγγραφείς μπορούν να ζήσουν μόνο από το γράψιμο. Σε κάποιον που θέλει να γράψει παράλληλα με την πρωινή του δουλειά θα έλεγα να μην το βάλει κάτω, να γράφει όπου και όποτε μπορεί να ξετρυπώσει μια ευκαιρία.
Έχω δουλέψει και ως σεναριογράφος σε μια σειρά της φινλανδικής τηλεόρασης. Το έκανα για τα χρήματα κυρίως, αλλά ήταν καταπληκτική εμπειρία, γιατί δεν δούλευα πάνω σε δικούς μου χαρακτήρες, δούλευα πάνω σ' έναν καμβά που είχε φτιάξει κάποιος άλλος.
Τώρα δουλεύω πάνω σε μια τηλεοπτική σειρά που είναι βασισμένη σε ένα παλιότερο βιβλίο μου. Υπάρχει ενδιαφέρον γι' αυτήν και από διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, οπότε μπορεί να μην προβληθεί μόνο στη Φινλανδία. Υπάρχει επίσης ενδιαφέρον για μια κινηματογραφική μεταφορά της Τριλογίας της Χιονάτης, αλλά είναι πολύ νωρίς για να πω περισσότερα γι' αυτό.
Στα σχολεία όπου πηγαίνω για να μιλήσω με εφήβους, πάντα κάποιος με ρωτάει: «Είστε πλούσια τώρα;» Ναι, νιώθω πλούσια γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου έχω την ελευθερία να αφοσιωθώ στο γράψιμο και μάλιστα να γράφω τα πράγματα που θέλω.
Τώρα γράφω ένα βιβλίο για μικρότερα παιδιά –ο ήρωάς του είναι γύρω στα 11– και μου αρέσει φοβερά η διαδικασία. Θα είναι εικονογραφημένο και θα ήθελα να το εικονογραφήσω εγώ. Αγαπώ πολύ το σχέδιο, είναι πολύ σημαντικό για μένα, αλλά έχω καιρό να ζωγραφίσω, οπότε θα πρέπει να δω αν πράγματι μπορεί να γίνει.
Δεν το αποκλείω να επιστρέψω κάποια στιγμή στη Χιονάτη ως ηρωίδα, αλλά θα πρέπει να έχω έναν πολύ καλό λόγο, μια πολύ καλή ιδέα για να το κάνω. Δεν θέλω να απογοητεύσω τους αναγνώστες μου γράφοντας κάτι μέτριο απλώς για να το γράψω.
Προσπαθώ πάντα να αντιμετωπίζω τους εφήβους ως ανθρώπινα όντα, με σκέψεις και συναισθήματα. Δεν διαφέρουν και πολύ από μένα κι εγώ δεν διαφέρω πολύ από κείνους, και νομίζω πως είναι λάθος να τους μιλάμε σαν να ξέρουμε και να τους λέμε πάντα τι πρέπει να κάνουν.
Τα παιδιά διαβάζουν ακόμη αρκετά στη Φινλανδία, αλλά η αλήθεια είναι ότι διαβάζουν λιγότερο από παλιά. Έχουν τόσα άλλα πράγματα να κάνουν: Ίντερνετ, video games, ταινίες. Το βλέπω κι από τον εαυτό μου: όταν έχω δύο ώρες το βράδυ να ηρεμήσω, τι κάνω; Ανοίγω ένα βιβλίο ή τις περνάω στο Facebook; Κι αφού το κάνω εγώ, γιατί να μην το κάνουν και τα παιδιά; Έχω φτάσει να περιμένω τα ταξίδια με το αεροπλάνο, επειδή είναι οι μόνες ώρες που πραγματικά δεν μπορώ να κάνω τίποτ' άλλο, εκτός από το να διαβάζω. Και σκέφτομαι: μα αφού διαβάζω όλη μου τη ζωή, αφού το ξέρω ότι μ' αρέσει, γιατί υποκύπτω στους αντιπερισπασμούς;
Στέλλα Κάσδαγλη - Σάλα Σίμουκα - Ντόρα Τσακνάκη | φωτογραφία: Σπύρος Κατωπόδης
Το bullying που υπέστη η Χιονάτη την έκανε πιο δυνατή, αλλά και πιο ευάλωτη ταυτόχρονα, και νομίζω πως αυτός ο συνδυασμός ήταν και μια από τις αιτίες που την έκαναν τόσο αγαπητή σε τόσο πολλούς ανθρώπους. Χρειάστηκε να αναπτύξει τόσο τη δύναμη όσο και την εξυπνάδα της, κι επίσης να ωριμάσει πιο γρήγορα απ' ό,τι άλλοι έφηβοι. Ταυτόχρονα, όμως, την έκανε να δυσκολεύεται να εμπιστευτεί οποιονδήποτε εκτός από τον εαυτό της.
Το παρελθόν της Χιονάτης την έκανε λίγο υπεράνθρωπη αλλά και πολύ ανθρώπινη, την ίδια στιγμή. Εκτός από το bullying την επηρέασε πολύ και το μεγάλο μυστικό της οικογένειάς της, που υποβόσκει στην αφήγηση και όλων των βιβλίων, αλλά αποκαλύπτεται τελικά στο τρίτο [θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα την άνοιξη, από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο].
Η Χιονάτη προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο γύρω της, επειδή ξέρει από πρώτο χέρι πόσα φριχτά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο όταν κανείς δεν προσπαθεί να τον αλλάξει.http://diastixo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου