Πιστεύω στις συμπτώσεις. Τις θεωρώ ένα τρικ της μοίρας. Μια μέρα κατεβαίνοντας στο κέντρο κι ανεβαίνοντας τη σκάλα στο μετρό Πανεπιστήμιο, βρέθηκα ανάμεσα σε ομάδες νέων, αγοριών, κοριτσιών. Πορεία. Μαθητική. Πρωτότυπο, θα πείτε. Πριν από λίγο καιρό θα ήταν έκπληξη να μην πέσεις σε πορεία στο κέντρο της πόλης. Οι φωνές, ο παλμός, η έξαψη, τα πρόσωπα, η Αλίκη, ο Σταύρος, η Μαρίνα, εγώ. Κι εσείς, πιθανόν.
Κι ένα βράδυ μπροστά στην οθόνη του σκληρού ρεαλισμού κι όχι του κινηματογραφικού ονείρου, ξαναείδα την Αλίκη με τον Σταύρο να γλιστράνε πάνω σ' ένα πατίνι. Και πάλι φωνές, παλμός, έξαψη, πρόσωπα. Γνωστά και άγνωστα πρόσωπα. Εσείς, εμείς. Και στο φόντο καπνοί, φωτιές, special effect. Η πόλη, η Αθήνα, τα προηγούμενα χρόνια.
Δύο είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες του βιβλίου μου: η Αλίκη και η πόλη. Την Αλίκη την παρακολουθώ χρόνια, το έχω ξαναπεί. Τη συναντώ στο μετρό με τα ακουστικά στ' αυτιά, τη βλέπω ν' ανεβοκατεβαίνει σε λεωφορεία, να περπατάει δίπλα σε συνθήματα, να χαϊδεύει ένα αδέσποτο. Την Αλίκη στην πόλη των θαυμάτων και των τραυμάτων. Την Αλίκη που ακροβατεί ανάμεσα στο τείχος των «πρέπει» των γονιών της, στη μέγγενη της ηλικίας, στο όνειρο του έρωτα, στον ορίζοντα της μνήμης, στο ζοφερό παρόν.
Και, σαν κλασικός ωτακουστής, άλλαζα λεωφορεία κι άκουγα παράπονα και πόνο και θυμό και ελπίδα και ματαίωση, και σαν γνήσιος παρατηρητής έριχνα κρυφά ματιές στις ζωές των άλλων. Οι διαδρομές μου στην πόλη, οι εικόνες και το βίωμα, τα βιβλία και τα διαβάσματα δημιούργησαν μια εκρηκτική δυναμική.
 |
| Η Αλίκη στην πόλη Αφήγημα Αργυρώ Πιπίνη Πατάκης 59 σελ. Τιμή € 6,50 |
Ένα απόγευμα, ανηφόριζα τη Σταδίου και μέτραγα δυστυχίες. Άδεια μάτια, αδέσποτοι άνθρωποι, ζώα-φαντάσματα, κρεβάτια κάτω απ' τον ουρανό, περιουσίες σε νάιλον σακούλες. Θλίψη, πόνος, το βάρος του χειμώνα. Η Αθήνα αρρώστησε βαριά, γράφει σ' ένα ποίημά του ο Κωστής Γκιμοσούλης. Στα καταστήματα και στα καφέ όσοι δεν έχουν χάσει ακόμα τον βηματισμό τους, σαν να φοράνε ωτασπίδες για να πνίξουν τα συνθήματα των διαδηλωτών, τα κλάματα των πονεμένων, τους στεναγμούς των απελπισμένων. Όσοι στέκονται ακόμα όρθιοι, περπατούν με χαμηλωμένα μάτια, με βλέμμα στυλωμένο μπροστά για να μη συναντήσουν την παιδική απορία, την έκπληξη και το γιατί στα μάτια των άστεγων και των απόκληρων.
Την ιστορία αυτού του βιβλίου την έγραψε η ίδια η πόλη. Αυτή έστησε την πλοκή. Οι ήρωες είναι αυτοί που την περπατούν, τη σιχτιρίζουν, την αγαπούν. Αυτοί που σπάνε και κομματιάζονται, αυτοί που προσπαθούν να διαχειριστούν το απρόοπτο και να συναντηθούν και πάλι με τη χαρά. Δεν ήθελα να περιγράψω καταστάσεις, να εκφράσω απόψεις – αλίμονο. Μια ιστορία ήθελα να διηγηθώ, να εκφράσω ένα αίσθημα κυρίως. Γι' αυτούς που αισθάνονται μόνοι, ολομόναχοι, αβοήθητοι, ανυπεράσπιστοι. Και, σαν κλασικός ωτακουστής, άλλαζα λεωφορεία κι άκουγα παράπονα και πόνο και θυμό και ελπίδα και ματαίωση, και σαν γνήσιος παρατηρητής έριχνα κρυφά ματιές στις ζωές των άλλων. Οι διαδρομές μου στην πόλη, οι εικόνες και το βίωμα, τα βιβλία και τα διαβάσματα δημιούργησαν μια εκρηκτική δυναμική. Έτσι γεννήθηκε αυτό το βιβλίο.
Εκτός από τις συμπτώσεις, πιστεύω και στις δεύτερες ευκαιρίες. Και στις τρίτες και στις τέταρτες. Και περιμένω. Και ελπίζω. Σε πείσμα της αποφοράς της κρίσης και των δύσκολων καιρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου