Εικαστική έκθεση

Η εικαστική έκθεση του Αλέξανδρου Λιάπη με θέμα

" Ελλάς που πας"

Εγκαίνια της έκθεσης Πέμπτη 1η Ιουνίου στις 18.30

Επιμέλεια έκθεσης: Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν

Οργάνωση έκθεσης/ εκδήλωσης: Φλώρα Σαρτζετάκη

Χαρισματικά και εμπνευσμένα συνειρμική και συνάμα άμεση, η εικαστική γραφή ή καλύτερα το απόλυτα προσωπικό ιδίωμα του πληθωρικά δημιουργικού Αλέξανδρου Λιάπη συνεπαίρνει με το εν δυνάμει πάθος που τη διαπερνά. Στο έπακρον παλμικά, σε ίχνος και σε χρώμα, τα έργα του δημιουργού φέρουν μέσα τους και ακτινοβολούν, ολόγυρά τους, κάτι το ουσιαστικό από αυτή καθαυτή την ενέργεια της κοσμογονίας. Οι όποιες μορφές και οι όποιοι σχηματισμοί πλασμένοι όχι μόνο από τον χρωστήρα αλλά από την ίδια την αύρα της ψυχής του καλλιτέχνη δονούνται, πάλλονται, «κινούνται», συστέλλονται και διαστέλλονται, αναπνέουν -κοντολογίς- με τους ρυθμούς μιας υπερβατικής, μετα-φυσικής, ενέργειας. Εκείνης της ενέργειας που μετουσιώνει το όποιο σχήμα και την όποια μορφή σε πομπό και συνάμα δέκτη μεταφυσικών σε υφή μηνυμάτων. Διαχρονικά αρχέτυπα προβάλλουν, όντως, οι ημιπαραστατικές έως και αφηρημένες συνθέσεις του καλλιτέχνη με δύναμη κρούσης τόσο τα ανθρωπομορφικά, διαπερασμένα από μιαν ανεξάντλητη ενέργεια σύμβολα όσο και τις, πάντοτε, εν δυνάμει και «ποιητική αδεία» υπαινιχτικές μορφές. Σύμβολα και μορφές που αντιδρώντας σε κάθε πεζή περιγραφή αποτελούν «ιερογλυφικά» της μεγάλης ευαισθητοποίησης του δημιουργού σε ό,τι τον περιβάλλει και τον ερεθίζει ψυχικά και πνευματικά. Γι’ αυτό άλλωστε τα απαλλαγμένα από κάθε επιδερμική αντιμετώπιση έργα του, επικοινωνώντας σε πολλά μήκη κυμάτων μαζί μας, μας αναμεταδίδουν όσο γίνεται πιο δημιουργικά, δηλαδή, συνειρμικά -με τη συμβολή και του δικού μας ψυχισμού- την πεμπτουσία του μηνύματος του καλλιτέχνη. Δύσκολο το εγχείρημα αλλά πολυσχιδώς υποβλητικό καθώς αναμεταδίδεται ή καλύτερα ακτινοβολεί με έναν κατεξοχήν ποιητικό -καθότι διττό- τρόπο. Ο σημερινός αφανισμός της Ελλάδας, η μεθοδευμένη γενοκτονία, η εξαθλίωση, τα καθημερινά τραγικά γεγονότα, υποβάλλονται με έναν πνευματώδη, ποιητικό, ιδιωματικό τρόπο που ερεθίζοντας τη φαντασία μας, μας εγκαλεί να «συμμετέχουμε δυναμικά» σε κάθε έργο. Το τραγικό στοιχείο, εδώ, συνειρμικά εκφρασμένο κερδίζει σε υποβολή εγγυώμενο τη διαχρονικότητα της σύνθεσης. Ανασηκωμένα χέρια που θυμίζουν ψαλίδια ή και πελέκεις, μελανόμορφες μορφές που θυμίζουν στοιχειά, τερατοειδή συμπλέγματα δίνουν στην ενότητα «Ελλάς πού πας;» μια τραγικότητα από την οποία ήταν απαλλαγμένα το καράβι και άλλα εικονογραφικά στοιχεία-στοιχειά της ενότητας «Ελλάς πού πας;». Ιερατική θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει τη μυθοπλαστική γραφή του Λιάπη που σηματοδοτεί μια καρποφόρα σε συνειρμούς και μηνύματα πορεία. Μια πορεία που με άμεσο συνεργό και κινητήριο δύναμη την υπέρβαση επιβάλλει τη δική της σημειολογία στο ευαίσθητο μεταίχμιο ανάμεσα στην αισθητική παρουσία και στο νοητικό άλλοθί της. Μεταίχμιο που χειρίζεται ενστικτωδώς με τη χαρισματική άνεση που τον διακρίνει ο Λιάπης για να μας προσφέρει ένα διττά ποιητικό έργο εφόσον εδώ, η εικαστική γραφή ταυτίζεται με μιαν ιδιαίτερα βαθειά αίσθηση της ποίησης. Γνωρίσματα που αξιοποιούνται ιδιαίτερα μες από το αυθεντικό πάθος που διακατέχει τον Λιάπη για τα έργα του. Έργα που μας εγκαλούν σε κάθε ανάγνωσή τους να ανακαλύψουμε, ολοένα, κάτι καινούργιο και, κυρίως: «δημιουργικά ανατρεπτικό».

Ντόρα Ηλιοπούλου - Ρογκάν Δρ. Ιστορικός της τέχνης – τεχνοκριτικός Officier des Arts et Letters

Click here to Reply or Forward

https://www.facebook.com/events/1230629467059328/