Σχεδόν 45 ετών, ο Roberto Garcia de Mesa αποτελεί έναν από τους πλέον πολυγραφότατους ισπανούς θεατρικούς κι όχι μόνο συγγραφείς. Με αφορμή το τελευταίο του έργο με τίτλο «Άμλετ Post Scriptum», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν, ο γνωστός δημιουργός μίλησε στο deBop για το γράψιμο, το θέατρο, την οικονομικοπολιτική κρίση, αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια
Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τη συγγραφή θεατρικών έργων;
Από πολύ μικρός αποφάσισα να γράψω κείμενα για το θέατρο, μεταξύ άλλων. Είναι κάτι εθιστικό. Πιθανώς αυτή η απόφαση να κινητοποιήθηκε από την ανάγκη να εξελίξω τις μορφές του ποιήματος και να το μετατρέψω σε κάτι ζωντανό, τρισδιάστατο επίσης. Κι επειδή τοποθετούνται στο ταμπλό του παιχνιδιού όλες οι γλώσσες. Άπαξ και το δοκιμάσεις, πια είναι αδύνατο να το αφήσεις.
Πέραν του θεάτρου, όμως, έχετε καταπιαστεί και με άλλα είδη (λογοτεχνία και ποίηση). Ποιο είδος προτιμάτε και γιατί;
Η ποίηση για μένα είναι ο πυρήνας της δημιουργίας. Είναι ένας τρόπος να κοιτάζεις. Και πάντα καταλήγει να επηρεάζει ό,τι κάνω.
Είστε πολυγραφότατος (σ.σ. Έχει γράψει 60 (!) θεατρικά). Αλήθεια, από πού αντλείτε την έμπνευσή σας;
Έχω εκδώσει βιβλία ποίησης, μικροδιηγήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια, κριτικά δοκίμια, βιβλία με συνομιλίες και άλλα είδη. Έχω γράψει εξήντα κείμενα προορισμένα για τη θεατρική σκηνή και πενήντα από αυτά έχουν συμπεριληφθεί σε βιβλία. Η πηγή της έμπνευσής μου; Το να ζω.
Ο Άμλετ του Σαίξπηρ ήταν ένας νέος που δεν άντεχε τη διαφθορά της εξουσίας. Ο Άμλετ του δικού σας έργου τι δεν αντέχει;
Την έλλειψη ελευθερίας.
«Άμλετ Post Scriptum»- πώς προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου;
Ήταν πριν από δέκα χρόνια. Έγινε ο Άμλετ μετά απ’ την ολοκλήρωση του γραπτού. Είναι κάτι καινούργιο, αλλά ταυτόχρονα και παλιό. Ο τίτλος του δίνει μια χροιά επιστολής, κάτι που σχετίζεται πιο πολύ με μια εξομολόγηση στον άλλον. Προφανώς δεν είναι ένα έργο επιστολικό, αλλά οι χαρακτήρες, ο Άμλετ και η μητέρα του, εξομολογούνται πράγματα που είχαν μείνει σε εκκρεμότητα. Οι νέοι καιροί προσθέτουν νέους προβληματισμούς.
Στην παρουσίαση του βιβλίου γράφετε πως ο Άμλετ προσπαθεί να εξηγήσει τις αιτίες της κρίσης. Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω. Όπως θα συνέβαινε στον οποιονδήποτε από εμάς αν το επιχειρούσε. Το ξέρουν μόνο ελάχιστοι, αυτοί που ελέγχουν την εξουσία και την οικονομία. Αλλά με το να το σκέφτεται κάνεις, καταλήγει να γίνει ένας ακόμα αγανακτισμένος του καιρού μας και να συλλογιστεί τη σύγχρονη δημοκρατία και τους λαβυρίνθους της εξουσίας.
Ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι θεωρείτε πως είναι αποτέλεσμα συλλογικής ή ατομικής ευθύνης;
Δεν πιστεύω πως η υπευθυνότητα ανήκει σε όλους, θέλω να πω πως κανείς δεν είναι πραγματικά υπεύθυνος. Οι υπεύθυνοι έχουν ονόματα και επίθετα και μερικοί κυκλοφορούν ελεύθεροι στον κόσμο, ατιμώρητοι.
Θεωρείτε πως το θέατρο είναι πολιτική; Μπορεί, δηλαδή, να ασκήσει πίεση στην εξουσία; Ή απλώς είναι ένας τρόπος προβληματισμού του κοινού;
Και οι δύο επιλογές είναι ισάξια έγκυρες. Το θέατρο πάντα το φοβούνταν οι κυβερνώντες. Αν σκεφτούμε την ιστορία των πολιτισμών σίγουρα είναι η δημιουργική δουλειά που έχει δεχτεί τη μεγαλύτερη λογοκρισία. Το θέατρο μπορεί να είναι επίσης πολιτικό γιατί έχει την ανάγκη να δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα, να δημιουργήσει κριτικές και ελεύθερες συνειδήσεις. Γι’ αυτό το λόγο οι μηχανισμοί του είναι άπειροι.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Έχω πολλά σχέδια. Σύντομα θα εκδοθούν δύο καινούργια βιβλία στην Ισπανία: ένα ποίημα 2400 στίχων που τιτλοφορείται «Σχετικά με τη φύση της ευθραυστότητας» (“Sobre la naturaleza de la fragilidad”) και μια κριτική έκδοση, με ένα εκτενές εισαγωγικό μου σημείωμα και σημειώσεις, που πραγματοποίησα πάνω σ’ ένα βιβλίο του Ντομίνγκο Πέρες Μίνικ (Domingo Pérez Minik) γύρω απ’ τη σουρεαλιστική ομάδα της Τενερίφης, που αφηγείται την επίσκεψη που έκαναν στο νησί ο Μπρετόν, ο Πέρετ και η Λαμπά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ΄30. Εκεί πραγματοποιήθηκε η ΙΙ Διεθνής Έκθεση Σουρεαλισμού, η μοναδική στην Ισπανία, μεταξύ άλλων. Επίσης, είμαι επιμελητής μιας έκθεσης που θα πραγματοποιηθεί μεταξύ Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου στον Κύκλο Καλών Τεχνών της Τενερίφης πάνω σε μια αναδρομή είκοσι ετών ενός περιοδικού όπου συγκλίνουν εικονικές τέχνες, λογοτεχνία, τέχνη δράσης κλπ. Και στις αρχές του Ιουνίου που μας έρχεται θα ανέβει στη σκηνή ένα νέο έργο μου. Έχει τον τίτλο “Outside”, όπως ένα απ’ τα βιβλία μου. Υπό αυτόν τον τίτλο συγκέντρωσα σε αυτή την παραγωγή διάφορα κείμενά μου μικρής έκτασης, τα οποία θα σκηνοθετήσω και θα είμαι και παραγωγός επίσης. Έχω δική μου εταιρεία θεάτρου. Επίσης θα είμαι στη Μαδρίτη τον Ιανουάριο, στη Sala Mirador, με το έργο μου «Η εποχή του ψύχους. Συνομιλίες με την Αντιγόνη»… (“La edad del frío. Conversaciones con Antígona”)…
Ευχαριστούμε πολύ τον Roberto Garcia de Mesa για την παραχώρηση της συνέντευξης, αλλά και τις εκδόσεις Βακχικόν. Εμείς ευχόμαστε να είναι καλοτάξιδο το τελευταίο του βιβλίο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου