ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΡΑΣΕΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Ανακοίνωση 398/ 13. 06. «2021»
Με αφορμή ένα σοβαρό και υπαρκτό πρόβλημα, αυτό της υπογεννητικότητας, οι ημεδαποί θεοκράτες διοργανώνουν «συνέδριο» με θέμα τον εκκλησιαστικό έλεγχο των γεννήσεων υπό τον ψευδότιτλο περί «Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας: Όρια και Επιλογές».
Αυτοί που θεοποίησαν τον αναχωρητισμό από την κοινωνία, αυτοί που πρότειναν ως κοινωνική οργάνωση τον μοναχισμό απουσία του άλλου φύλου, αυτοί που αναρωτήθηκαν αν η γυναίκα έχει ψυχή, αυτοί που θεωρούν το γυναικείο φύλο ως υπεύθυνο για την «πτώση» του ανθρώπου, αυτοί που αν δεν υπήρχε η τεκνοποίηση αλλά μόνο η ευχαρίστηση, θα είχαν εξαφανίσει το γυναικείο φύλο, όπως εξαφάνισαν τις εθνικές θρησκείες, τις αυτόχθονες παραδόσεις, τους παραδοσιακούς λαούς, έρχονται σήμερα με ύφος και θράσος να εκφέρουν άποψη περί του προβλήματος της υπογεννητικότητας.
Αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως «άγαμοι», αυτοί που δεν τεκνοποιούν ακολουθώντας τις επιταγές του δόγματός τους, αυτοί που βιοπορίζονται από την λεηλασία του δημόσιου ταμείου και δεν γνωρίζουν τι εστί να μεγαλώνεις ένα παιδί, έρχονται σήμερα ως θρασείς παραβολάνοι μιας μεσαιωνικής εποχής να υποδείξουν τα όρια της γονιμότητας και της τεκνοποιίας, όπως τα επιθυμεί η μισογυνική θρησκεία τους.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια δριμεία επίθεση της θεοκρατίας, εις βάρος των πολιτικών και θρησκευτικών ελευθεριών στην χώρα μας. Πίσω από την απαίτηση για τον εκκλησιαστικό έλεγχο των γεννήσεων, υποκρύπτεται η δόλια προσπάθεια της θρησκείας της απάτης να κοινωνικοποιήσει το θεολογικό της δόγμα.
Η ένοχη σιωπή από την πλευρά της πολιτείας, η οποία αντί να καταγγέλλει, την «χριστιανορθόδοξη θεολογική λύση του δημογραφικού προβλήματος» που προτείνεται από τους θεοκράτες, συνηγορεί υπέρ της, αποτελεί ένα έωλο άλλοθι στην προσπάθειά της να καλύψει τις δικές της τεράστιες ευθύνες που οδήγησαν στην οικονομική δυσπραγία και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Άλλωστε οι πολιτικές που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών, συνέτειναν ώστε το ποθούμενο αγαθό της ευημερίας των πολιτών, καθώς και το ζητούμενο αγαθό της κοινωνικής συνοχής, να αντιμετωπίζονται ως «απειλές» από τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Ποιός σώφρων, δημιουργικός και διαθέτων τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό νέος άνθρωπος, θα επιλέξει να εργαστεί και να δημιουργήσει οικογένεια σε μια παπαδοκρατούμενη χώρα, όταν βλέπει να καταβροχθίζονται τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, σαν «κόλλυβα σε ψυχοσάββατο» από τους θεράποντες της ραστώνης, της ομφαλοσκοπίας και της παρά φύσιν μετάδοσης της θρησκευτικής εμπειρίας; Αντί τα χρήματα να επενδύονται στην πραγματική οικονομία, δημιουργώντας πλούτο, ανάπτυξη και νέες θέσεις καλά αμειβόμενης εργασίας, σπαταλώνται αφειδώς προς μοναστήρια, ευχέλαια, μνημόσυνα και λοιπές σκοτεινές διαδρομές.
Ωστόσο το σοβαρότατο πρόβλημα που συνιστά μια τέτοια απόπειρα που «κοινωνικοποιεί» το ορθόδοξο δόγμα, είναι το γεγονός ότι η επιβολή των ορθόδοξων προτεραιοτήτων πάνω στο κοινωνικό σώμα, παράγει έναν ιδιότυπο ολοκληρωτισμό, ο οποίος εμφανίζεται να έχει «θεία» επιβεβαίωση και παπαδίστικη επιτήρηση. Οι θεοκράτες με την εμμονή τους να επιδιώκουν να καθορίζουν τις ζωές μας, θέτουν υπό αίρεση το κατοχυρωμένο και αναφαίρετο δικαίωμα, τουλάχιστον στις ευνομούμενες πολιτείες, του Habeas Corpus και επαναπροσδιορίζουν με ορθόδοξους θεολογικούς όρους, ότι «η θέση των γυναικών είναι προορισμένη με μοναδικό στόχο την αναπαραγωγή», αφαιρώντας τους συγχρόνως το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιες πως θα διαθέτουν το σώμα τους και για ποιους σκοπούς.
Όποιος βέβαια θέλει να ζει υπό τις διαταγές, τις απαγορεύσεις και τους περιορισμούς που θέτει το «ιερό» βιβλίο «Πηδάλιον», μπορεί να απελευθερώσει τον δημόσιο χώρο από τον μεσαιωνισμό του μαύρου ράσου και να πάρει τους παπάδες στο σπίτι του, ως επιτηρητές της μετάνοιας, της ξηροφαγίας, της απαρέγκλιτης νηστείας, της επίβλεψης ότι το σεξ θα γίνεται μόνο με σκοπό την τεκνοποιία και μόνο με προκαθορισμένη ερωτική στάση, την «ιεραποστολική».
Στον αντίποδα του μονοθεϊστικού δόγματος, η κοινωνική εφαρμογή του οποίου παράγει ολοκληρωτισμό, περιορισμό των ελευθεριών, ποινικοποίηση της απόλαυσης, σκοταδισμό και εθελοδουλία, βρίσκεται ο ελληνικός πολυθεϊστικός τρόπος αντίληψης του Κόσμου και του Είναι, η κοινωνική εφαρμογή του οποίου έδωσε τον πολιτισμικό πλουραλισμό εντός του ελληνικού Έθνους, τις πολιτικές ελευθερίες, την θρησκευτική ανοχή, την απενοχοποιημένη απόλαυση, την αυτοδιάθεση του σώματος.
Το διακύβευμα λοιπόν για την ποιότητα του βίου μας είναι άμεσα εξαρτώμενο από το θρησκευτικό κοσμοείδωλο και την κοινωνική του εφαρμογή και συνοψίζεται στο δίλημμα: Ελληνισμός ή βαρβαρότητα.
Και ακριβώς επειδή η σύγχρονη κοινωνία, στην συντριπτική της πλειονότητα, δεν θα επιλέξει «βαρβαρότητα» και θα γυρίσει την πλάτη στις σκοτεινές επιδιώξεις των θεοκρατών, καλό θα ήταν να το ξανασκεφθούν οι «λαϊκοί και κληρικοί» διοργανωτές του συνεδρίου και να αποφασίσουν την ακύρωσή του. Ιδιαίτερα στους καιρούς που διάγουμε η κοινωνία δεν σηκώνει τέτοιες προκλήσεις.
Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου