Εκθεση ζωγραφικής στον Πολυχώρο Τέχνης Galerie δημιουργών

 

Η Galerie Δημιουργών In Action μετά από μια σειρά επιτυχημένων εκθέσεων διοργανώνει ακόμα μια έκθεση ζωγραφικής που θα πραγματοποιηθεί στον Πολυχώρο Τέχνης Galerie δημιουργών, Χελιδονούς 28, Ν. Κηφισιά

Η έκθεση, η οποία έχει τεθεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς & Νήσων και του International Action Art, μοιάζει με ομαδική αλλά δεν είναι!

Τέσσερις γυναίκες ενώνουν τις δυνάμεις τους και παρουσιάζουν τις ατομικές εκθέσεις τους κάτω από την ίδια στέγη.

Οι καλλιτέχνες θα έχουν τη δική τους θεματική ενότητα, που μέσα από αυτή θα μας παρουσιάσουν την ψυχή τους.

Σας περιμένουμε στη Galerie Δημιουργών Χελιδονούς 28 στην Κηφισιά.

Τα εγκαίνια είναι στις 3 Ιουλίου ημέρα Κυριακή στις 8.

Διάρκεια έκθεσης μέχρι και την Τρίτη 5 Ιουλίου και ώρες λειτουργίας 6 έως 9.

Συμμετέχουν

Αθηνογένους Άννα

Κρατημένου Κωνσταντίνα

Σαμαρτζίδου Κατερίνα

Ταλιαδώρου Μαργαρίτα

Επιμέλεια έκθεσης: Κατερίνα Σαμαρτζίδου

Patrick Mouratoglou: «Ο coach»

 
Απόστολος Σπυράκης

«Σκοτώστε τους εχθρούς σας με τις επιτυχίες σας, θάψτε τους με το χαμόγελό σας» είναι ένα από τα ρητά που ακολουθεί στη ζωή του ο Πατρίκ Μουράτογλου (Μουρατογκλού), ένας από τους καλύτερους προπονητές τένις στον κόσμο, που έχει προπονήσει διάσημους αθλητές, σαν τον Στέφανο Τσιτσιπά και τη Σερένα Γουίλιαμς, η οποία υπό την καθοδήγησή του κέρδισε έξι από τα δώδεκα Grand Slam, πολυάριθμους άλλους τίτλους και ετήσια πρωταθλήματα σε τρεις διαδοχικές χρονιές κι ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο – ένα σερί εκπληκτικό!

Η πορεία του δεν ήταν η πιο εύκολη. Κατ’ αρχάς, έπρεπε να αντιμετωπίσει τον αυταρχικό Έλληνα πατέρα του, που είχε μεταναστεύσει στη Γαλλία από την ηλικία των 13 χρονών και είχε γίνει ένας από τους πλουσιότερους επιχειρηματίες της Γαλλίας. Κατόπιν, έπρεπε να πολεμήσει με τους εφιάλτες της εφηβείας του, που τον καταδίκασαν για πολλά χρόνια σε μια κατάσταση άθλια, όπως λέει ο ίδιος: «Στο λύκειο, οι συμμαθητές μου με πείραζαν και με έφτυναν στο πρόσωπο, εκμεταλλευόμενοι τον αδύναμο χαρακτήρα μου. Πάγωνα και δεν αντιδρούσα. Θύμωνα απίστευτα με τον εαυτό μου, φοβόμουν. Αισθανόμουν ανυπεράσπιστος, δειλός και ευάλωτος. Ο κόσμος αυτός δεν λυπόταν τους αδύναμους». Κι όταν βρήκε τον δρόμο του, έπρεπε να μάθει να συμβιώνει με το άγχος και τις ψυχολογικές του μεταπτώσεις, να ανακάμπτει έπειτα από κάθε κρίση ανακαλύπτοντας ξανά τον κόσμο γύρω του.

Το βιβλίο είναι στην ουσία «η ιστορία επιτυχίας ενός αουτσάιντερ», η αφήγηση του ταξιδιού ενός ασθενικού παιδιού, ενός προβληματικού εφήβου, ενός νέου που απέτυχε στην ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία.

Καρπός όλων των αναζητήσεων και των εμπειριών του είναι το βιβλίο Ο coach, που γράφτηκε σε μια περίοδο κατάθλιψης, όταν ένιωθε ότι η φρενίτιδα που τον ωθούσε συνεχώς τον είχε πλέον εγκαταλείψει. Το βιβλίο είναι στην ουσία «η ιστορία επιτυχίας ενός αουτσάιντερ», η αφήγηση του ταξιδιού ενός ασθενικού παιδιού, ενός προβληματικού εφήβου, ενός νέου που απέτυχε στην ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία. Η συνταγή που προτείνει είναι σχετικά απλή: για να πετύχεις χρειάζεται σκληρή προπόνηση, για να γίνεις το νούμερο ένα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις, να ξεχάσεις κάθε έννοια προσωπικής ζωής, να συγκεντρωθείς απόλυτα στον στόχο σου – κι αυτό είναι κάτι που ελάχιστοι μπορούν να δεχτούν. Βοήθησε να φτάσουν ψηλά πολλοί νέοι τενίστες, όπως ο Μάρκος Παγδατής, όμως τις πιο πολλές φορές εκείνοι εγκατέλειπαν επειδή είχαν κουραστεί, οι φιλοδοξίες τους είχαν ικανοποιηθεί, ένιωθαν ότι δεν επιθυμούσαν να δουλεύουν το ίδιο σκληρά κάτω από συνθήκες που τους φαίνονταν απάνθρωπες. Με τα χρόνια έμαθε να ξεχωρίζει εκείνες τις προσωπικότητες που μπορούσαν να πάνε μακριά κι επιπλέον συνειδητοποίησε τη σημασία της συναισθηματικής αποστασιοποίησης σε μια σχέση όπου δυο άνθρωποι έρχονται τόσο κοντά και η αμοιβαία εξάρτησή τους είναι σχεδόν ακραία, γι’ αυτό κι επιβάλλεται κάθε φορά να φροντίζεις να κρατάς τις αναγκαίες αποστάσεις.

Τα χρήματα και οι τίτλοι δεν ήταν ποτέ το κίνητρό του. Αυτό που τον ενδιέφερε πάντα ήταν να ανταποκρίνεται σε κάθε καινούργια πρόκληση και πέτυχε επειδή, όπως εξηγεί, έμαθε να προσαρμόζεται σε κάθε αθλητή που προπονεί και να δίνεται ολόψυχα στη δουλειά του. Όπως λέει: «Δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα χωρίς να δώσω όλο μου το είναι. Και μάλλον δε θα το κάνω και ποτέ. Αυτή είναι η προσωπικότητά μου. Κάνω τα πάντα δίνοντας το εκατό τοις εκατό του εαυτού μου, αλλιώς δεν το κάνω καθόλου».

 

Ο coach
Patrick Mouratoglou
μετάφραση: Παρασκευή Παπαδοπούλου
Διόπτρα
248 σελ.
ISBN 978-960-653-644-1
Τιμή €13,30

https://diastixo.gr/kritikes/diafora/18566-patrick-mouratoglou-coach

https://diastixo.gr/ 

Γρηγόρης Φεϊζατίδης: «Ο Θεός πίσω από την ντουλάπα»

 

Αντώνης Πάσχος

Τον Γρηγόρη Φεϊζατίδη τον γνώρισα από το διήγημα λαογραφικού τρόμου που έχει συμπεριληφθεί στην ανθολογία Ίσως (Εκδόσεις Οξύ, 2020). Ο Θεός πίσω από την ντουλάπα, όμως, όσο κι αν παίζει με την παρουσία του φανταστικού, παραμένει στις ράγες του ρεαλισμού.

Οι ιστορίες ασχολούνται με καθημερινές καταστάσεις. Είναι όλες τοποθετημένες στην Ελλάδα, άλλοτε σε αστικό κι άλλοτε σε αγροτικό τοπίο. Μάλιστα, ο συγγραφέας δε φοβάται να μιλήσει με όρους πεζούς: οικονομικές δυσκολίες, υποχρεώσεις και λογής-λογής ζόρια καταπιέζουν τους ήρωες, που θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Ωστόσο, ο τρόπος που ο συγγραφέας διεισδύει στον λαβύρινθο των σκέψεών τους, η απουσία κάθε χαριστικής διάθεσης, η επιμονή στις περιγραφές ακόμα και των πιο δύσκολων, προσωπικών ή άβολων στιγμών τους και, τέλος, η αφοπλιστική ειλικρίνειά τους, τους κάνουν όλους αξιανάγνωστους. Κάτι που είναι απαραίτητο, διότι αυτοί είναι που τελικά καθοδηγούν τις ιστορίες.

Για παράδειγμα στο εναρκτήριο διήγημα, ο συγγραφέας διαφοροποιεί την πρόζα του ώστε να προσομοιάσει τη φωνή ενός μικρού αγοριού. Μάλιστα δεν περιορίζεται εκεί, αλλά επιτυγχάνει να αποδώσει και τον ψυχισμό του κατά τη διάρκεια μιας κηδείας. Όσο περνάνε οι σελίδες, αποκαλύπτεται ότι ο αφηγητής είναι κομπάρσος που περιγράφει από απόσταση, και υπό το στρεβλό βλέμμα της ηλικίας του, την ιστορία του έρωτα ενός άλλου ανθρώπου, που καλά-καλά δεν είναι στην κηδεία. Το αποτέλεσμα είναι ξεκαρδιστικό στο ξεκίνημα και καταλήγει σε μια συγκινητική κορύφωση.

Μια άλλη γενναία στιγμή είναι η περιγραφή ενός ψυχασθενούς που αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του δίχως να χάσει τον έρωτα της ζωής του. Ή ένα αλλιώτικο love story με φόντο ένα πανηγύρι, στο οποίο περιγράφεται εκτενώς μια σκηνή στην οποία ο ήρωας προετοιμάζεται ερωτικά υπό τις οδηγίες ενός φίλου και τους ήχους της ομιλίας μιας δημοτικής συμβούλου.

Το θάρρος που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα, ωστόσο, ευθύνεται και για μερικές εξαιρέσεις, στις οποίες οι καταστάσεις δεν πείθουν και οι ήρωες είναι περισσότερο τηλεοπτικοί παρά λογοτεχνικοί. Διηγήματα που περιγράφουν τον κόσμο των ναρκωτικών ή του ευκαιριακού σεξ θυμίζουν περισσότερο προφορικές ιστορίες παρά βιωμένες καταστάσεις. Οι λίγες αυτές περιπτώσεις είναι εμφανείς, διότι η εμβάθυνση που επιτυγχάνεται είναι πιο επιφανειακή από εκείνη των υπόλοιπων διηγημάτων. Κάτι τέτοιο ίσως να είναι και αναμενόμενο, όταν συναντάς τέτοιο εύρος ιστοριών σε μια συλλογή. Ίσως ο συγγραφέας να ανακαλύπτει ακόμη τα όριά του, κάτι που προσωπικά το προσμετρώ ως θετικό· προτιμώ να υπάρχουν και ένα-δυο παραδείγματα στα οποία ο συγγραφέας να πειραματίζεται και να ξεφεύγει από το comfort zone του, παρά να επαναπαύεται γράφοντας συνεχώς την ίδια ιστορία. Εξάλλου, η καλή συνολική εικόνα του βιβλίου δεν επηρεάζεται.

Τελειώνοντας το βιβλίο, μένεις με την αίσθηση ότι ο συγγραφέας είναι ένας εξαιρετικός παραμυθάς, που δε φοβάται να πειραματιστεί και να δοκιμαστεί σε πολύ διαφορετικά πεδία.

Ένα μοτίβο που επανέρχεται είναι ο έρωτας, είτε στο κέντρο είτε περιφερειακά, ωστόσο οι ήρωες είναι τόσο ευδιάκριτοι, που δεν υπάρχουν δυο ιστορίες που να μοιάζουν μεταξύ τους.

Μπορεί οι καταστάσεις που περιγράφονται να μοιάζουν καθημερινές, όμως η απόδοσή τους δεν είναι επίπεδη. Ο συγγραφέας κάνει εξαιρετική χρήση της ροής της πληροφορίας. Διατυπώνει ερωτήματα και τα απαντάει αργότερα, χτίζει εκπλήξεις και ανατροπές. Το φανταστικό, επίσης, καραδοκεί είτε ως μυστήριο, είτε ως πιθανότητα, είτε ως εξήγηση, με τον συγγραφέα να λοξοκοιτάει κι ας μην ξεστρατίζει τελικά· αυτές οι κλεφτές ματιές λειτουργούν ως σπίθες που προκαλούν το ενδιαφέρον.

Το γράψιμο ξεχωρίζει για την προσεγμένη παράθεση λεπτομερειών και τις ζωντανές, κινηματογραφικές περιγραφές. Η πειθαρχημένη χρήση της οπτικής γωνίας δίνει τη φωνή των ηρώων και διεισδύει στις σκέψεις τους, εμπλέκοντας τον αναγνώστη. Εξάλλου, όλες οι ιστορίες σε εμπλέκουν σε ένα εύρος συναισθημάτων. Επίσης, η ποικιλία στις κορυφώσεις, που άλλοτε είναι θετικές, άλλοτε απαισιόδοξες, άλλοτε ανάλαφρες κι άλλοτε ισοπεδωτικές, σε κρατά σε εγρήγορση. Το ισχυρότερο όπλο του συγγραφέα πάντως, κατά την άποψή μου, είναι το χιούμορ του. Διότι μπορεί οι ιστορίες να μην είναι κωμωδίες, όμως η εύθυμη ματιά είναι διάχυτη παντού, είτε ως διάλειμμα που ξαλαφρώνει τη βαριά ατμόσφαιρα είτε ως οδηγός σε άβολες διαδρομές.

Στην πρώτη του συλλογή, ο Φεϊζατίδης κάνει ένα ξεκίνημα που φαντάζει ήσυχο δίχως να είναι. Οι ιστορίες ασχολούνται με τη ζωή ανθρώπων που θα μπορούσαμε να τους ξέρουμε, είναι όμως δοσμένες με τρόπο που σε κρατάει προσηλωμένο στις σελίδες. Τελειώνοντας το βιβλίο, μένεις με την αίσθηση ότι ο συγγραφέας είναι ένας εξαιρετικός παραμυθάς, που δε φοβάται να πειραματιστεί και να δοκιμαστεί σε πολύ διαφορετικά πεδία.

[Ο Αντώνης Πάσχος είναι συγγραφέας.]

 

Ο Θεός πίσω από την ντουλάπα
Γρηγόρης Φεϊζατίδης
Εκδόσεις Βακχικόν
σ. 186
ISBN: 978-618-5662-08-0
Τιμή: 13,78€

https://diastixo.gr/kritikes/ellinikipezografia/18555-theos-piso-ntoulapa

https://diastixo.gr/kritikes/ 

Κική Δημουλά: «Εκλήθην ομιλήτρια»

 

Ανθούλα Δανιήλ

Έτσι όπως προβάλλεται το βιβλίο, ο αναγνώστης έχει την εντύπωση πως η αλησμόνητη ποιήτρια μας στέλνει ένα ακόμα έργο της από το υπερπέραν. Κι όμως, δεν είναι έτσι. Είναι η Έλση Δημουλά, η κόρη της, που, αφανής στο εξώφυλλο, μας παρουσιάζει τις ομιλίες που έκανε η μητέρα της. Ονόμασε το κείμενό της «Λόγος μετά», που με την εξουσιοδότηση που της παρέχει ο «ενωμένος διά βίου βίος» τους καταθέτει με σεμνότητα, σεβασμό και αγάπη εδώ. Την απόφαση την είχε πάρει μαζί με την αείμνηστη μητέρα της, «λίγο πριν [Εκείνη] ανέβει στη βάρκα του ανέκκλητου». Στο βιβλίο έβαλε ως μότο στίχους του πατέρα της, του Άθω, που θέλει το όνειρο να παραμένει όνειρο ακόμα κι όταν έχει εκπληρωθεί.

Η ομιλήτρια μίλησε σε συνέδρια και εκδηλώσεις, έκανε χαιρετισμούς και αποχαιρετισμούς. Τα κείμενα είναι πολλά, αλλά η Έλση επέλεξε είκοσι οκτώ, τα οποία ονόμασε «ποιητικά χρονογραφήματα», επειδή «παρουσιάζουν ατμοσφαιρικά τις εσωτερικές διαθέσεις της ποιήτριας, τους μετασυμβολισμούς των επίκαιρων τότε θεμάτων και φωτογραφίζουν τον χρόνο». Είναι στοχαστικά, είναι η δική της ματιά στον κόσμο. Ο χαρακτήρας τους είναι ποιητικός, σαν «αυτοτελές ποίημα», γεμάτα από τη μουσικότητα των λέξεων, των απρόβλεπτων εκφράσεών της· δικαίως ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης τα χαρακτήρισε «Ποιήματα τα οποία είχε εγκατασπείρει στο κειμενικό σώμα».

Σαν κόρη που νιώθει την απουσία της μητέρας, σκαλίζει τα συρτάρια, ανακαλύπτει τα κείμενα, διακρίνει τα δακτυλικά αποτυπώματα Εκείνης, ακούει τη φωνή της με όλες τις διακυμάνσεις, βλέπει τις εκφράσεις του προσώπου της. Αισθάνεται την «ιερή πλεύση», σε έναν ακόμα δεσμό εξίσου ισχυρό με τον βιολογικό.

Το κείμενο της Έλσης Δημουλά είναι συγκινητικό, φοβάται το πέρασμα του χρόνου που φέρνει τη λήθη γι’ αυτό και αποφάσισε να κάνει τα λόγια λέξεις στο χαρτί, αφού όπως έλεγε η ποιήτρια «δεν είναι να εμπιστεύεται κανείς τη φυλλοβόλο μνήμη», γι’ αυτό τα κείμενα αυτά προτείνονται ως «μια ιερόσυλη παράταση της φωνής της» (θα διαγράψω την «ιερόσυλη» και θα βάλω στη θέση της την «ιερή»). Και δεν είναι η φωνή που διαιωνίζει το έργο, αλλά είναι η ζωή που «ακούγεται μέσα από τις λέξεις». Σαν πραγματοποίηση της ευχής να ζούσε ο άνθρωπος. Τι θα έλεγε η Κική Δημουλά πάνω στο δίλημμα το έργο ή ο άνθρωπος; Μα έχει αποφανθεί: «Εγώ να ζήσω, κι ας τα βγάλει πέρα μόνη της η όση προσπάθειά μου».

Μόνον ας ζήση ο άνθρωπος,
ότι είναι η γη παράδεισος και ζωή μία
(Εις Ψαρά, ωδή β’)

αναφωνεί ο Ανδρέας Κάλβος και όλα τα άλλα έπονται…

Στα ανθολογούμενα κείμενα θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε όλα όσα ξέρουμε και όσα μας αποκαλύπτει η Έλση Δημουλά, διευρύνοντας τον ποιητικό κόσμο, όχι τόσο με τις ιδέες και τις απόψεις που λίγο-πολύ είναι γνωστές, αλλά με την αστραφτερή γλώσσα, που ξαφνιάζει, λόγω του τρόπου που έχει να εφευρίσκει, να ανακαινίζει ή να αναπαλαιώνει το κοινότοπο, αναβαθμίζοντας με τη διατύπωσή της την ουσία του. Η γοητεία της ποίησης είναι αυτή, η αστραψιά που φέρνει στον νου, η έκπληξη, όπως «Άνοιξη ένα χαστούκι παπαρούνες» και μένουμε ενεοί μπροστά στο θαύμα που μας αποκαλύπτεται και ας είναι γνωστό, χιλιοειπωμένο ή αλλιώς χιλιοϊδωμένο, ο νους δεν τρέχει σ’ ένα κατακόκκινο λιβάδι, αλλά μαχαιριά στα σωθικά, εκεί που γίνεται η μεγάλη ζύμωση, αφού η άνοιξη δεν είναι μια εποχή αλλά μια θυσία.

Πρώτο κείμενο, «Κωνσταντίνος Καβάφης, Σπονδή στο θείο ακατόρθωτο», το ονόμασε γιατί ο «ιδανικά αγαπημένος» Άθως τής χάρισε ένα βιβλίο του Καβάφη για κείνη ανεπανάληπτο. Για την ποίηση την ίδια «Δεν αγγίζω φαινόμενα που πιστεύω ότι ανήκουν στην περιοχή του μυστηρίου… γιατί ο θαυμαστά περίπλοκος μηχανισμός τους δεν μου αποκαλύφθηκε παρά τις επίπονες προσπάθειές μου. Μυστήριο ονομάζω και την ποίηση και αποδέχομαι την κλειστή, τη σφραγισμένη θέλησή της με σιωπηρή ευλαβικότητα». «Καβαφικά» έλεγαν τα ποιήματά της, μας λέει, κι όμως ξόδεψε και το δικό της αίμα «για να κυκλοφορήσει το ξένο που δανείστηκα». Τελικά επιλέγοντας στίχους από τον αγαπημένο της ποιητή έφτασε σ’ εκείνο το «επέστρεφε» και αιτιολόγησε την επιλογή τού συναισθηματικώς ορθού αντί του γραμματικώς ορθού «επίστρεφε». Γιατί «χάρη σ’ αυτό το επέστρεφε δημιουργείται ένας άλλος χρόνος, μια εσαεί επανάληψη στο παρελθόν, που εντέλει υπογράφει την υποκειμενική πραγματικότητα του ποιητή», του Καβάφη, που «προσφέροντας γη και ύδωρ σπονδή στο θείο ακατόρθωτο, το οικειοποιήθηκε».

«Η τέχνη αναπλάθει ως λαθραίος θεός τον κόσμο από την αρχή σχεδόν, μεταμορφώνοντας ό,τι μας απελπίζει ως γνωστό και αδιάσειστο σε μια καταπραϋντική βεβαιότητα».

Ανθολογώ από το πλήθος των θαυματουργιών της: «Επισκευάζω: κλείνω τις παλιές ρωγμές ανοίγοντας καινούργιες, αλλάζω μεντεσέδες στο ύφος για να μην τρίζει η επανάληψη, σβήνω τις παλιές λέξεις με λέξεις και στρέφω τον προσανατολισμό κατά κει που ανατέλλει και δύει ο δικός μου ψυχισμός». «Δεν θλίβομαι για ό,τι χάθηκε. Η τωρινή/ μορφή δε θέλω να χαλάσει, αυτή/ που –έτσι άνετα– χαίρομαι» έγραφε «ο Άθως Δημουλάς, ο δικός μου άγιος-προστάτης, φευγάτος». «Άρχισα να ανακρίνω μια μια τις χαραμάδες του σκοταδιού που έφευγε… το τελευταίο σου καρδιογράφημα… οι παύλες παύλες παύλες της διακοπής σου… γεννούν καινούργια παυλόπουλα». «Η τέχνη αναπλάθει ως λαθραίος θεός τον κόσμο από την αρχή σχεδόν, μεταμορφώνοντας ό,τι μας απελπίζει ως γνωστό και αδιάσειστο σε μια καταπραϋντική βεβαιότητα». «Πώς γράφεται ένα καλό ποίημα, ε, αυτό πια πραγματικά μόνο ένας ο Θεός το ξέρει. Πάντως με σκληρή δουλειά και πολλές εσωτερικές αιμορραγίες». «Αυτό το κάτισχνο ιστιοφόρο στο βάθος… κολατσίζει αργά κι ανόρεχτα τον Κορινθιακό του» (ενώ «Πίνοντας ήλιο κορινθιακό, διαβάζοντας τα μάρμαρα…» βρήκε «τα φύλλα που ο ψαλμός του ήλιου αποστηθίζει», ο Ελύτης). Η μουσικότητα της ποίησης του Παλαμά «επέδρασε και λειάνθηκε, σαν ρόδου μοσκοβόλημα, η τραχιά αφή της πραγματικότητας».

Ν’ αντέξεις είναι το ζητούμενο/ όχι να καταλάβεις

Οι νεκροί στην «παρα-παρα-παρακάτω γειτονιά», ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και όλοι οι δικοί της, η «αραχνοΰφαντη Καλαμάτα», ο πατέρας με το ντουφέκι που «τρόμαξε τον αέρα των πουλιών». Το «σαστισμένο γιασεμί» που έχασε τον ήλιο του από την ανέγερση της διπλανής πολυκατοικίας και για «να ξαναβρεί τη θερμή φωτοβόλα τροφή του» άρχισε «να λοξεύει, να παίρνει τη φορά της ελπίδας και να […] τυλίγεται σφιχτά ελικοειδώς στην κουπαστή της σιδερένιας σκάλας…». Ποιος θα μπορούσε να δώσει μια τόσο ζωντανή περιγραφή, το γιασεμί γυναίκα του που ανεβαίνει τη σκάλα του Μαρσέλ Ντισάν, ή τη «δειλή τριανταφυλλιά» που αρπάζεται από τα κάγκελα του Ελύτη ή την ντελικάτη «Αγράμπελη» στην αγκαλιά του πλάτανου του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη ή το «φιλί» του Γκούσταβ Κλιμτ που σχεδόν έχει αφομοιώσει το φρέσκο κορίτσι στη χρυσή σαν του Δία αγκαλιά του ή τα λογοτεχνικά και εικαστικά ανάλογα που δεν έχουν τέλος και όλα ξεκίνησαν από μια «Εντοιχισμένη χείρα βοηθείας», χειρολαβή στη σκάλα με τα 35 σκαλιά, «όταν η ηλικία άρχισε να λαχανιάζει».

«Οι τοίχοι ξέβραζαν φαντάσματα από την υγρασία των διπλανών σκέψεων». Ο Γιώργος Βέης δεν είναι που λέει: «Όσο και να βάφουμε αυτό τον τοίχο/ στην τραπεζαρία η σκιά παραμένει εκεί/ ίσως εντονότερη κάθε φορά που δοκιμάζουμε/ να τη σκεπάσουμε με την ακριβότερη ώχρα» («Απαραίτητη διευκρίνιση», Βλέπω, 2013) κι ακόμα: «μέσα στο ίδιο σπίτι κατοικούν κι άλλοι/ δεν φαίνονται αναπνέουν όμως μαζί μας» («Ενότητα στη βάση», Για ένα πιάτο χόρτα, 2016).

Λοιπόν, ζούμε με τους νεκρούς μας, στο ίδιο το σπίτι που έζησαν κι εκείνοι. Τι είναι ο πονοκέφαλος; «Μια επανάσταση εναντίον της ασυλίας που κρύβουν τα επώδυνα» και λόγω γραφειοκρατίας καθυστερούν το μοιραίο· «όσο πονάω ζω».

Κάπως έτσι η Κική Δημουλά έχει θέσει σε κίνηση μια μεγάλη αμαξοστοιχία με πολλά βαγόνια στην ίδια και ατελεύτητη ποιητική τροχιογραμμή, με όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή, και τα μικρά και τα μεγάλα.

Η Έλση Δημουλά με το βιβλίο της μας κάλεσε σε αναμνηστικό δείπνο, τελώντας ποιητικό μνημόσυνο για τη βιολογική της οικογένεια, τον πατέρα και, κυρίως, τη μητέρα, αλλά και τους συγγενείς της ποιητικής οικογένειας, φίλους, ομοτέχνους και αναγνώστες.

 

Εκλήθην ομιλήτρια
Κική Δημουλά
Ίκαρος
208 σελ.
ISBN 978-960-572-454-2
Τιμή €15,50

 Ανθούλα Δανιήλ, δρ Φιλολογίας, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας, μέλος της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων

https://diastixo.gr/kritikes/diafora/18561-eklithin-omilitria

https://diastixo.gr/ 

Annie Ernaux: «Το γεγονός»

 

Διώνη Δημητριάδου

Προμετωπίδα στο βιβλίο της επιλέγει η Ανί Ερνό μια αλήθεια διατυπωμένη από τον Μισέλ Λερίς: «Η διττή επιθυμία μου: το γεγονός να γίνει γραφή και η γραφή να γίνει γεγονός». Ποια η προϋπόθεση για να φθάσει ένα γεγονός να γίνει γραφή; Αλλά και (κυρίως αυτό) πότε μία γραφή αποκτά την υπόσταση ενός γεγονότος, πότε ξεφεύγει από τη θεωρητική (και επιφανειακά τουλάχιστον ανέξοδη) χάρτινη υφή και μετουσιώνεται σε πράξη διαδραστική; Η Ανί Ερνό, εκκινώντας κατά την προσφιλή της συνήθεια από βιωματικές εμπειρίες, παρουσιάζει μια λογοτεχνική γραφή που δεν είναι μόνο βιωματική, αλλά ξεκάθαρα και απροκάλυπτα αυτοβιογραφική. Έτσι, οι ιστορίες της ποτέ δεν μένουν επιφανειακά σε ένα θεωρητικό πεδίο, αντιθέτως αποκτούν σάρκα και οστά και καθίστανται τεκμήρια της ζωής της. Επιλέγοντας για τίτλο την απλή λέξη «γεγονός», δεν εννοεί μόνον κάτι που συντελέστηκε, αλλά του προσδίδει την ιδιαίτερη σημασία στη ζωή της, ικανή να το φέρει ως θέμα στο βιβλίο της.

Εν προκειμένω, το γεγονός αφορά τον τρόπο που η νεαρή τότε Ερνό, το 1963, έθεσε τέρμα σε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Φοιτήτρια τότε, στα είκοσι τρία της χρόνια, αντιλήφθηκε ότι μια μάλλον αδιάφορη συνουσία είχε ως αποτέλεσμα να πρέπει να διαχειρισθεί μια νέα ζωή που μεγάλωνε μέσα της και την οποία δεν επιθυμούσε σε καμία περίπτωση. Έχει σημασία να μεταφερθούμε στην εποχή εκείνη και να δούμε τα μέτρα που ίσχυαν απέναντι στις εκτρώσεις, πράξεις απολύτως παράνομες για το νομικό καθεστώς, και να συνεκτιμήσουμε φυσικά το ηθικό πλαίσιο ως συνακόλουθο των αναχρονιστικών θρησκευτικών πεποιθήσεων, που διαμόρφωνε ως απολύτως αρνητική τη στάση του κοινωνικού σώματος. Παρακολουθούμε τον τρόπο που η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη φθάνει στο τέλος της και ταυτόχρονα βλέπουμε πώς το γεγονός μπαίνει εκ των υστέρων (χρόνια πολλά μετά) σε λέξεις· το βιβλίο εκδόθηκε στη Γαλλία το 2000. Το μοίρασμα ενός προσωπικού βιώματος με τους άλλους ποτέ δεν είναι μια εύκολη διαδικασία. Πρέπει αρχικά να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι αποτελεί, όσο βαρύ κι αν είναι, κομμάτι της διαμόρφωσής σου, πρέπει να πάρει στη συνείδησή σου τις αληθινές του διαστάσεις.

Η έκτρωση, μια πραγματικότητα αλλά και μια αναγκαιότητα, με την οποία έχουμε σήμερα ευτυχώς αρκετά εξοικειωθεί μετά τον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας αλλά και την εξέλιξη των κοινωνικών αντιλήψεων, δεν παύει να είναι για την ίδια τη γυναίκα μια τραυματική εμπειρία. Διαβάζοντας το βιβλίο της Ερνό, ωστόσο, δεν είναι αυτή η κύρια αίσθηση που αποκομίζουμε, ή έστω το τραύμα είναι ορατό σε συγκεκριμένες στιγμές –ποτέ μια «επέμβαση» με πρωτόγονα μέσα στο σπίτι μιας «ειδικής» γύρω από παρόμοια θέματα, με τον κίνδυνο μιας μόλυνσης πιθανόν θανατηφόρας, δεν είναι απλή υπόθεση– όμως δεν πρόκειται εδώ μόνο γι’ αυτό. Ούτε, βέβαια, είναι κάτι απλό η αποβολή του εμβρύου στην τουαλέτα της φοιτητικής εστίας (μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές τους βιβλίου)· όπως γράφει με υποδειγματική περιεκτικότητα νοήματος:

Ένα συγκλονιστικό μικρό αριστούργημα.

Στην τουαλέτα της εστίας έφερα στον κόσμο ζωή και θάνατο την ίδια στιγμή. (σ. 96)

Η ουσία του βιβλίου βρίσκεται, όμως, σε ένα επίπεδο πιο πέρα και πιο πάνω από το τραύμα, που είναι έτσι κι αλλιώς παρόν σε όλο του το μέγεθος. Είναι εκεί που θα συνειδητοποιήσει ακριβώς τη θέση της:

Για πρώτη φορά, ένιωθα ότι ήμουν ένας κρίκος σε μια αλυσίδα γυναικών· από μας θα περνούσαν οι μελλοντικές γενιές. Οι μέρες ήταν γκρίζες, χειμωνιάτικες. Πλανιόμουν εν μέσω του κόσμου, λουσμένη στο φως. (σ. 96)

Είναι εκεί που νιώθει πως η συγκεκριμένη εμπειρία της αξίζει και πρέπει να φθάσει σε όσο γίνεται περισσότερους, όχι μόνον ως τραύμα αλλά ως μεταπήδηση σε ένα άλλο στάδιο ζωής, όταν οι δεσμοί με τις οικογενειακές και κοινωνικές συμβατικότητες κόβονται, όταν η ζωή αλλά και ο θάνατος ορίζονται από συνειδητές πράξεις δικές της. Ωρίμαση και αυτονομία στη ζωή της; Προερχόμενη από μια οικογένεια εργατική, επέλεξε την απομάκρυνση από τις προδιαγραφές των οικογενειακών βλέψεων διαχωρίζοντας εντελώς τη ζωή της από τη ζωή του εργάτη πατέρα και την ηθική που αυτή υπαγόρευε για τα όρια που πρέπει κανείς να θέτει στις φιλοδοξίες του – στοιχεία που έχουμε δει και στα άλλα της βιβλία. Δεν μας ξαφνιάζει, επομένως, η θέση της σ’ αυτό το καθοριστικό γεγονός της ζωής της.

Περπατούσα στους δρόμους της πόλης με το μυστικό της νύχτας της 20ής προς την 21η Ιανουαρίου φυλαγμένο καλά μες στο κορμί μου, σαν κάτι το ιερό. Δεν ήξερα αν βρισκόμουν στις παρυφές του τρόμου ή της ομορφιάς. Ένιωθα περήφανη. Ένα συναίσθημα πανόμοιο με κείνο που γνώριζαν οι μοναχικοί θαλασσοπόροι, οι ναρκομανείς και οι κλέφτες, το συναίσθημα τού να φτάνεις εκεί που άλλοι δεν θα τολμήσουν ποτέ να πάνε. Σίγουρα κάτι από τούτη την περηφάνια μ’ έκανε να γράψω αυτό το βιβλίο. (σ. 100)

Έτσι, ένα καθοριστικό γεγονός, όχι μόνον τραυματικό αλλά πολυδιάστατο στη σημασία του για την ουσιαστική της ενηλικίωση, ενώ είχε μείνει τότε κρυφό σχεδόν από όλους, έρχεται χρόνια μετά ως μνήμη ζωντανή να κοινοποιηθεί παίρνοντας τη μορφή βιβλίου. Και στη συνέχεια αναπόφευκτα το ίδιο το βιβλίο ως καταγεγραμμένη προσωπική εμπειρία ανοίγει τον ορίζοντά του και παύει πλέον να απηχεί μόνο το προσωπικό βίωμα· γίνεται αυτό το ίδιο «γεγονός», υπερβαίνοντας την αφορμή του και εισχωρώντας (με διαρκώς ανανεωμένη τη μορφή του) στη ζωή και στη συνείδηση των άλλων. Η Ερνό, μ’ αυτή τη σύντομη (μόλις 100 σελίδων) εξιστόρηση/εξομολόγηση κατόρθωσε να μιλήσει για μια εμπειρία ζωής και θανάτου βιωμένη από την αρχή ως το τέλος μέσα από το σώμα της, για την ηθική αξιολόγηση των πράξεων, τη θαρραλέα στάση απέναντι στο απαγορευμένο, απέναντι στον νόμο.

Από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Ρίτας Κολαΐτη. Ένα συγκλονιστικό μικρό αριστούργημα.

 

Το γεγονός
Annie Ernaux
μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη
Μεταίχμιο
σ. 112
ISBN: 978-618-03-2924-7
Τιμή: 11,00€

Διώνη Δημητριάδου, ποιήτρια και κριτικός λογοτεχνίας

https://diastixo.gr/kritikes/xenipezografia/18567-annie-ernaux-gegonos

1ο Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων, 29 Ιουνίου – 3 Ιουλίου 2022

 

diastixo.gr

Ο Δήμος Χανίων σε συνδιοργάνωση με την Περιφέρεια Κρήτης εγκαινιάζουν το 1ο Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων, από την Τετάρτη 29 Ιουνίου έως και την Κυριακή 3 Ιουλίου 2022, στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης, στο Μεγάλο Αρσενάλι (Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου), στο Γιαλί Τζαμί, στον Φιλολογικό Σύλλογο «Χρυσόστομος» και σε άλλα σημεία των Χανίων (Φορτέτζα, Χώρος Τέχνης Χανίων), με τη σύμπραξη της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος και άλλων πολιτιστικών οργανισμών και φορέων (Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Βενιζέλος», Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων), καθώς και βιβλιοπωλείων της πόλης. Η διοργάνωση γίνεται με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Με τη συμμετοχή περισσότερων των 100 ομιλητών –συγγραφέων Ελλήνων, Κυπρίων, από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ουκρανία και το Περού, εκδοτών, ακαδημαϊκών, μεταφραστών και διανοουμένων– και περισσότερες από 60 παρουσιάσεις, συζητήσεις, σεμινάρια, συναυλίες, προβολές ντοκιμαντέρ, μελοποιημένες αφηγήσεις παραμυθιών και θεατρικά αναλόγια βιβλίων σύγχρονης ελληνικής και ξένης πεζογραφίας, ποίησης, δοκιμίου, παιδικής λογοτεχνίας, από τους εκδοτικούς οίκους: Gutenberg, Άγρα, Άπαρσις, Διόπτρα, Εκκρεμές, Έρεισμα, Ίκαρος, Καστανιώτης, Κέδρος, Κείμενα, Μεταίχμιο, Μετρονόμος, Μίνωας, Πατάκης, Πόλις, Ποταμός, Πυξίδα της Πόλης, Ραδάμανθυς κ.ά., το 1ο Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων θα διερευνήσει την έννοια του συνόρου και του ορίου στα πεδία της λογοτεχνίας, της Ιστορίας και της διεθνούς πολιτικής, με κεντρικό θέμα «Στις γραμμές των συνόρων» και επιμέρους θεματικούς άξονες «Σύνορα στην Ευρώπη», «Τα όρια Ιστορίας και Λογοτεχνίας», «Διαβαίνοντας τα σύνορα της προσφυγιάς», «Η Κρήτη ως όριο», και «Μίκης Θεοδωράκης: Ένας διανοούμενος εκτός ορίων».

Μια πλειάδα σημαντικών συγγραφέων από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ουκρανία και το Περού...

Επί πέντε μέρες, στην καρδιά του καλοκαιριού, τα Χανιά γίνονται τόπος συνάντησης διακεκριμένων δημιουργών από όλο τον κόσμο, που θα παρουσιάσουν το έργο τους, αλλά και θα συνομιλήσουν με Έλληνες συναδέλφους τους. Συγκεκριμένα: Ο βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων της Ισπανίας για το σύνολο του έργου του, Βάσκος συγγραφέας Μπερνάρντο Ατσάγα (Bernardo Atxaga), που τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες· ο Γάλλος μυθιστοριογράφος, αλλά και σκηνοθέτης δύο ταινιών Ερίκ Βυϊγιάρ (Éric Vuillard), που μεταξύ άλλων έχει τιμηθεί με το Βραβείο Goncourt 2017, τα βραβεία Franz Hessel και Alexandre-Vialatte, και ήταν υποψήφιος για το βραβείο International Booker· ο βραβευμένος με το Runciman Award 2022 (για το βιβλίο του JohnCraxton: Ο αγαπημένος της ζωής. Μία ελληνική ψυχή) συγγραφέας βιβλίων για την τέχνη και επιμελητής εκθέσεων, Ίαν Κόλινς (Ian Collins), συνεργάτης του Yale Center for British Art, του Βρετανικού Μουσείου, του Sainsbury Centre του Norwich, του Μουσείου Μπενάκη (και επιµελητής της τωρινής έκθεσης JohnCraxton: Μία ελληνική ψυχή, έως και τις 11.09.2022) και της Λεβέντειου Πινακοθήκης της Λευκωσίας· ο δημοφιλέστερος πεζογράφος της Ουκρανίας Αντρέι Κούρκοφ (Andrej Kurkow), που τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 21 γλώσσες· η Βρετανίδα ποιήτρια και μυθιστοριογράφος Ρουθ Παντέλ (Ruth Padel) –τρισέγγονη του Δαρβίνου, ο οποίος έχει εμπνεύσει και το ποιητικό της έργο–, καθηγήτρια Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και στο Βασιλικό Κολλέγιο του Λονδίνου, η οποία συμμετείχε και στις ανασκαφές της Βρετανικής Σχολής στη Κνωσό και στον Μύρτο· ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο (Santiago Roncagliolo), Περουβιανός μυθιστοριογράφος, σεναριογράφος, δραματουργός, συγγραφέας παιδικών βιβλίων, μεταφραστής και τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας ElPaís, ο νεότερος συγγραφέας της Λατινικής Αμερικής που τιμήθηκε ποτέ με το Βραβείο Αλφαγκουάρα· η Σκοτσέζα πεζογράφος, δραματουργός, κριτικός και δημοσιογράφος Άλι Σμιθ (Ali Smith), που έχει τιμηθεί με πολυάριθμα βραβεία (Goldsmiths Prize, Costa Book Award, Baileys Women’s Prize for Fiction) και υπήρξε τέσσερις φορές υποψήφια για το Βραβείο Booker· καθώς και η Ιταλίδα Μαρία Καρακάουζι (Maria Caracausi), καθηγήτρια Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Παλέρμο και πρόεδρος της Ιταλικής Εταιρείας Νεοελληνικών Σπουδών, που το πλούσιο μεταφραστικό έργο της με σημαντικούς Έλληνες ποιητές έχει αποσπάσει πολυάριθμες διακρίσεις (Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας 1989, Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης 2020, Βραβείο «Jean Moréas» 2020 για την ανάδειξη των Ελληνικών Γραμμάτων).

...και σπουδαίοι δημιουργοί από την Ελλάδα και την Κύπρο

Συνολικά πάνω από 70 Έλληνες και Κύπριοι συγγραφείς, πεζογράφοι, ποιητές, ιστορικοί και ακαδημαϊκοί, θα δώσουν το παρών στη μεγάλη γιορτή του βιβλίου στα Χανιά, ανάμεσα στους οποίους οι: Δημήτρης Αγγελάτος, Γιώργος Αγοραστάκης, Ορφέας Απέργης, Ανδρέας Αποστολίδης, Μάρω Βασιλειάδου, Ιωσήφ Βεντούρας, Κατερίνα Βλαχάκη, Μαρινέλα Βλαχάκη, Σταύρος Γ. Βλοντάκης, Ρούλα Βουράκη, Λευτέρης Γιαννακουδάκης, Σπύρος Γιανναράς, Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Βασίλης Δανέλλης, Γιάννης Δημητρακάκης, Αγαθή Δημητρούκα, Λένα Διβάνη, Νάσια Διονυσίου, Γιάννης Δούκας, Μάρω Δούκα, Ισαβέλλα Ζαμπετάκη, Ζυράννα Ζατέλη, Λένια Ζαφειροπούλου, Σταύρος Ζουμπουλάκης, Ισίδωρος Ζουργός, Λεωνίδας Κακάρογλου, Αγγελική Καραθανάση-Μανουσάκη, Παρασκευάς Καρασούλος, Σταύρος Καρτσωνάκης, Δημήτρης Καταλειφός, Κώστας Κατσουλάρης, Ελένη Κατσούλη, Ηλίας Κολοβός, Νίνα Κουλετάκη, Κώστας Κουτσουρέλης, Χριστίνα Κωνσταντουδάκη, Χριστιάνα Λαμπρινίδη, Δημήτρης Λέντζος, Ηλίας Μαγκλίνης, Στέλιος Μάινας, Μιχάλης Μαλανδράκης, Ελένη Μαρινάκη, Πέτρος Μάρκαρης, Χρήστος Μαρκογιαννάκης, Μαρία Μαυρικάκη, Χρήστος Μαχαιρίδης, Μιχάλης Μοδινός, Τηλέμαχος Ε. Μουδατσάκις, Παντελής Μπουκάλας, Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Γιάννης Ξανθούλης, Δημήτρης Οικονόμου, Σπύρος Πετρουλάκης, Γεώργιος-Στυλιανός Ν. Πρεβελάκης, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Μαρία Σαββάκη, Τάσος Σακελλαρόπουλος, Μαρίνος Σαρηγιάννης, Γιάννης Σκαλιδάκης, Νικόλας Σμυρνάκης, Πέλα Σουλτάτου, Νίκη Τρουλλινού, Αντώνης Τσαπατάκης, Ματθαίος Φραντζεσκάκης, Δημήτρης Χατζηκωνσταντίνου, Νίκος Χριστοδούλου, Χρήστος Χωμενίδης, Χάρης Ψαρράς, Νίκος Ψιλάκης κ.ά.

Εικαστικές εκθέσεις, συναυλίες, θεατρικά αναλόγια, μελοποιημένες αφηγήσεις παραμυθιών, ντοκιμαντέρ, σεμινάριο

Ο Χώρος Τέχνης Χανίων (Παπαναστασίου 59) θα παρουσιάσει την έκθεση Μίτος: στα όρια του Λαβυρίνθου (επιμέλεια: Γιάννης Π. Μαρκαντωνάκης, γραμματειακή υποστήριξη: Ζωή Κολλάρου, επιστημονικός συνεργάτης: Δημήτρης Αγγελάτος) με τη συμμετοχή 34 Κρητών εικαστικών δημιουργών (Λευτέρης Βεργεράκης, Σοφία Βλαζάκη, Γιάννης Διαλινός, Βίκυ Καμένου, Ειρήνη Κανά, Αμαλία Καρκούλια, Ζωή Κολλάρου, Στέλλα Κουκουλάκη, Βαγγέλης Λάζαρης, Γιάννης Π. Μαρκαντωνάκης, Παντελής Μαρκαντωνάκης, Σταυρούλα Μαυροματάκη, Μαρία Μιχελογιάννη, Λαμπρινή Μποβιάτσου, Βάσω Μυλωνογιάννη, Δάφνη Μυλωνογιάννη, Γρηγόρης Νιόλης, Παγώνα Ξενάκη, Κώστας Παγωμένος, Ονούφριος Παπατζανάκης, Αγλαΐα Περάκη, Σύλβια Πετσούρα, Μανώλης Πετράκης, Βάσω Πρωτοπαπαδάκη, Βαγγέλης Ρούσσος, Χρυσούλα Σκεπετζή, Λένα Τάκη, Ειρήνη Τσιράκη, Κωνσταντίνος Φίσσερ, Αντώνης Φραντζεσκάκης, Εύη Φωτοπούλου, Εύα Χαραλαμπίδου, Άννα Χαρχαλάκη, Δημήτρης Χουρδάκης), με μοναδικά βιβλία τέχνης (art books), που αναδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο οι Κρήτες δημιουργοί αντιλαμβάνονται τα ποικίλα όρια –ιστορικά, μυθολογικά, κοινωνιολογικά, ψυχολογικά– μέσα από το πρίσμα που συνδέει το βιβλίο και την τέχνη στο πέρασμα των αιώνων.

Η διεθνούς φήμης πιανίστα Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου θα παρουσιάσει πρώτη φορά την υπό έκδοση δουλειά της πάνω στην ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη, την Πέμπτη 30 Ιουνίου, 23:00-24:00, στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο συνθέτης και ερμηνευτής Κώστας Γανωτής (κιθάρα, φωνή) θα παρουσιάσει τη δουλειά του με μελοποιημένα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, μαζί με τον Χάικ Γιατζιτζιάν (ούτι, φωνή), την Παρασκευή 1η Ιουλίου, 22:00-23:00, στο Γιαλί Τζαμί.

Η πιανίστα Ντόρα Μπακοπούλου θα παρουσιάσει το μουσικό πρόγραμμα Ποίηση που έγινε τραγούδι, αφιερωμένο στους στίχους σπουδαίων ποιητών (Ελύτη, Γκάτσου, Λειβαδίτη, Ρίτσου, Σεφέρη κ.ά.) που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, με την Αγγελική Λιούκα στο τραγούδι, στο πλαίσιο εκδήλωσης του θεματικού άξονα «Μίκης Θεοδωράκης: Ένας διανοούμενος εκτός ορίων», την Κυριακή 3 Ιουλίου, 21:00-23:00, στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης.

Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης συμπράττει με το 1ο Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων και προτείνει τέσσερις ηθοποιούς που ζουν στα Χανιά, οι οποίες θα διαβάζουν αποσπάσματα από το έργο ισάριθμων καλεσμένων συγγραφέων, καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, στη Σκάλα της οδού Αγίου Μάρκου (Μεγάλο Αρσενάλι): Η Μαρίνα Πανηγυράκη από βιβλία της Μάρως Δούκα, η Ιώ Ασηθιανάκη από βιβλία της Ζυράννας Ζατέλη, η Βαλεντίνα Παπαδημητράκη από βιβλία της Άλι Σμιθ και η Στελλίνα Ιωαννίδου από βιβλία του Ερίκ Βυϊγιάρ.

Οι Παραμυθάδες του Εθνικού (στίχοι, μουσική, τραγούδι: Φίλιππος Πλακιάς, αφήγηση: Δημήτρης Β. Προύσαλης) θα παρουσιάζουν τα «Ταξίδια στων παραμυθιών τη ράχη…» και άλλες αφηγήσεις, για παιδιά από 7 έως... 107 ετών, καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, στο Γιαλί Τζαμί. Επιπλέον, θα προβληθεί, στην πλήρη διάρκεια των 67’, και το ντοκιμαντέρ LatinNoir του βραβευμένου σκηνοθέτη και συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Ανδρέα Αποστολίδη –ένα ταξίδι στη Λατινική Αμερική, στη ζωή και το έργο των διάσημων συγγραφέων Πάκο Iγνάσιο Tάιμπο II (Paco Ignacio Taibo II) από το Μεξικό, Λεονάρδο Παδούρα (Leonardo Padura) από την Κούβα, Λουίς Σεπούλβεδα (Luis Sepulveda) από τη Χιλή, Σαντιάγο Ρονκαλιόλο (Santiago Roncagliolo) από το Περού και Κλαούδια Πινιέιρο (Claudia Pineiro) από την Αργεντινή–, την Παρασκευή 1η Ιουλίου, 21:00-22:00, στο Θέατρο Μίκης Θεοδωράκης.

Τα μέλη της ομάδας Διαχείρισης Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης του 1ου Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων (Εργαστήριο Ψηφιακών Μέσων και Στρατηγικής Επικοινωνίας – Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας) θα πραγματοποιήσουν το σεμινάριο «Ψηφιακή αφήγηση και επικοινωνία στον πολιτισμό», το Σάββατο 2 Ιουλίου, 11:00-12:00,στο Μεγάλο Αρσενάλι.

Για το αναλυτικό πρόγραμμα εκδηλώσεων, δείτε εδώ.

https://diastixo.gr/epikaira/eidiseis/18553-vivlio-chania-2022 

https://diastixo.gr/

diastixo.gr/ Ροζαλί Σινοπούλου // Véronique Ovaldé: Κανένας δεν φοβάται εκείνους που χαμογελούν

 

Ροζαλί Σινοπούλου

Η μετάφραση είναι σχεδόν πάντα μια ευχάριστη διαδικασία. Στη μέχρι τώρα πορεία μου, λίγες φορές δυσανασχέτησα με κείμενα – κι αυτά, συνήθως, δεν ήταν βιβλία. Υπάρχουν πάντα μικρές χαρές όσο προχωρά κανείς στην ανάγνωση, καθώς δουλεύει· υπάρχει ο διπλός μόχθος, επιτόπου, πάνω στο γραπτό του άλλου, της αφομοίωσης και της μεταγραφής στην οικεία γλώσσα· υπάρχουν οι εκπλήξεις που ο συγγραφέας του πρωτοτύπου κρύβει μέσα στις σελίδες· υπάρχουν κι οι αντιρρήσεις με τις απόψεις του. Κι όλα τα παραπάνω αναζωογονούν κάθε φορά το ενδιαφέρον και κάνουν κάθε μεταφράστρια να προχωρά με περισσότερο κέφι παρακάτω. Αυτό για όλα σχεδόν τα βιβλία, κάθε είδους.

Η λογοτεχνία έχει όμως τα προνόμιά της – ειδικά τα έργα που έχουν κυκλοφορήσει πρόσφατα και η υπόθεσή τους δεν είναι γνωστή. Η απορία πριν από το ξεφύλλισμα, η σταδιακή καταβύθιση στην ιστορία, οι εκπλήξεις της ανατροπής και η λύση συγκροτούν μια διαδικασία που ξεδιπλώνεται αργά, μα σταθερά, και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που συνοδεύει τον μεταφραστή μέχρι το τέλος. Κι όμως, σε όλα αυτά βουτάς και τα απολαμβάνεις χωρίς να μπορείς να αφεθείς εντελώς – σαν η ίδια η φύση της δουλειάς να σε κρατά διαρκώς σε εγρήγορση.

Το βιβλίο της Βερονίκ Οβαλντέ είναι το δεύτερο δικό της που κυκλοφορεί στα ελληνικά. Όπως και το Όσα ξέρω για τη Βέρα Κάντιντα (στην εξαιρετική μετάφραση της Νατάσας Παπαδοπούλου, πάλι από τις Εκδόσεις Gema), στρέφεται γύρω από μια γυναίκα. Κι αν και η συγγραφέας δείχνει εξαρχής την πρόθεσή της να δημιουργήσει σασπένς, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πόσο αναπάντεχα θα εξελιχθεί η ιστορία. Ένα γυναικείο θρίλερ, που δεν απευθύνεται μόνο στο γυναικείο κοινό, είναι σίγουρα ενδιαφέρον. Ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι πως καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη ή την αναγνώστρια χωρίς κλασικού τύπου καταιγιστική δράση και δραματικές καταδιώξεις, ισορροπώντας μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, μιλώντας ταυτόχρονα για την προσπάθεια της ηρωίδας να προστατέψει τα παιδιά και τον εαυτό της και για το πώς έφτασαν τα πράγματα ως εκεί. Η συγγραφέας υποσκάπτει την ίδια την αντίληψή μας για όσα διαβάζουμε καθώς η ιστορία εξελίσσεται, καθώς η εξιστόρηση του παρελθόντος φτάνει στο παρόν…

Κι όμως, σε όλα αυτά βουτάς και τα απολαμβάνεις χωρίς να μπορείς να αφεθείς εντελώς – σαν η ίδια η φύση της δουλειάς να σε κρατά διαρκώς σε εγρήγορση.

Όλο το βιβλίο στρέφεται με ελαφρότητα και ταυτόχρονα στιβαρότητα γύρω από την πρωταγωνίστρια, τους άνδρες και τις γυναίκες της ζωής της – όλες και όλοι τους άνθρωποι με ταμπεραμέντο και χαρακτήρα. Κι όμως, κανείς και καμιά δεν φτάνει το μυστηριώδες πλάσμα που λέγεται Γκλόρια Μαρκάτζι, στο μυαλό του οποίου ολοένα προσπαθούμε να τρυπώσουμε κι ολοένα αποτυγχάνουμε, μέχρι να φτάσουμε στο τέλος. Από τις ακτές της Μεσογείου μέχρι την Αλσατία και πάλι πίσω, στην Κορσική· από τον έρωτα δυο νεαρών παιδιών μέχρι τον θάνατο του αγοριού και πάλι πίσω, στην ιστορία του κοριτσιού που τους σημάδεψε για πάντα· από τον συνωμοσιολόγο θείο με τη μανία για τα μουσικά κουτιά, μέχρι την τρομερή γιαγιά που χάθηκε άδοξα επειδή της άρεσε το μαύρισμα και πάλι πίσω, στον μυστηριώδη ρόλο του δανδή δικηγόρου Σαντινί, η ιστορία ξεδιπλώνεται με μια ηρεμία απολύτως απατηλή, που μπορεί να ξεγελάσει ακόμη και την υποψιασμένη αναγνώστρια.

Δεν είναι εύκολη η λογοτεχνική μετάφραση. Δεν είναι εύκολη η απόδοση ενός κειμένου που πρέπει να ρέει σαν νερό, χωρίς να διαφαίνεται ίχνος τελείας στον ορίζοντα για ώρα. Δίνει όμως χαρές που ανταμείβουν για τη δυσκολία, ειδικά όταν αυτές συνοδεύονται από την επιπλέον χαρά μιας ωραίας συνεργασίας: με την υπεύθυνη του εκδοτικού οίκου και την επιμελήτρια, με τη Γεωργία Καβάσιλα και την Ελίνα Παπά – η έκδοση ενός βιβλίου, άλλωστε, είναι εργασία συλλογική. Κι όντως, είναι πολλές οι εκπλήξεις όταν δουλεύω με τέτοια κείμενα και πολλά τα σκαμπανεβάσματα· κι ακόμη μεγαλύτερη η ικανοποίηση όταν η ιστορία έχει τη δύναμη να με συνεπαίρνει – κι εγώ τη δύναμη να της αντιστέκομαι, γιατί η αναμέτρηση αυτή είναι, ακριβώς, η δουλειά μας…

 

Κανένας δεν φοβάται εκείνους που χαμογελούν
Véronique Ovaldé
μετάφραση: Ροζαλί Σινοπούλου
Εκδόσεις Gema
260 σελ.
ISBN 978-960-6893-52-0
Τιμή €15,00

https://diastixo.gr/aprosopo-2/18557-rosali-sinopoulou

https://diastixo.gr/

Η μεγάλη ερμηνεύτρια του λαϊκού τραγουδιού Ελένη Ροδά θα ερμηνεύσει τραγούδια του Παναγιώτη Καρούσου στο Ζάππειο υπό την διεύθυνση του μαέστρου Ανδρέα Πριονά

 

Ελένη Ρόδα

Η Ελένη Ρόδα, το γλυκό κορίτσι του ελληνικού κινηματογράφου που οι παλιότεροι θυμούνται από τις εμφανίσεις της σε ελληνικές ταινίες, είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Δημήτρη Ροντήρη, αλλά στράφηκε από πολύ νωρίς στο τραγούδι. Στα πρώτα της βήματα βρέθηκε στο πλευρό του Μίκη Θεοδωράκη, ερμηνεύοντας τραγούδια στις συναυλίες του. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος ήταν με τον Δήμο Μούτση και τον Νίκο Γκάτσο. Συνεργάστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες, όπως με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Χρήστο Μενιδιάτη κι ερμήνευσε ακόμη τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Μίμη Πλέσσα, του Μάρκου Βαμβακάρη, των Γιάννη Παπαϊωάννου και Γιώργου Μητσάκη.

Ο Όμιλος για την UNESCO Πειραιώς & Νήσων σε συνεργασία με τον διεθνή οργανισμό INTERNATIONAL ACTION ART

παρουσιάζει συναυλία του μουσικοσυνθέτη Παναγιώτη Καρούσου
“Με τη μουσική γινόμαστε ένα” - We are all one at music concert
ΖΑΠΠΕΙΟ ΜΕΓΑΡΟ
ΑΥΛΕΙΟΣ ΧΩΡΟΣ
Τετάρτη 29 Ιουνίου 2022 - 8 Μ.Μ. ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Συναυλία μελοποιημένης ποίησης με νέα έντεχνα και λαϊκά τραγούδια του διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτη Παναγιώτη Καρούσου υπό την διδασκαλία και διεύθυνση του γνωστού μαέστρου και αρχιμουσικού Ανδρέα Πριονά με μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού

Τραγούδι: Ελένη Ροδά, Τάσος Νούσιας, Δημήτρης Κανέλλος, Δέσποινα Μοίρου, Τζο Αντωνακάκη, Ερωφίλη Τζάνου, Κώστας Σκόνδρας, Τάσος Κεφεριάν
Μουσικοί: Γιάννης Λαμπράκης (μπουζούκι), Ανδρέας Νιάκαρης (κρουστά), Νίκος Τσαχτσίρης (κοντραμπάσο), Ανδρέας Πριονάς (πιάνο)
Μουσική διεύθυνση: Ανδρέας Πριονάς
Παιδική – Εφηβική Χορωδία "Con Anima" υπό τη διεύθυνση της Ιουλίας Τζανετουλάκου
Χορευτικό σχήμα «Το Περιβόλι της Αγάπης» σε χορογραφίες Αννέτας Χαλκιά και Νίκης Αποστολίδου
Απαγγελία ποιημάτων - παρουσίαση: Δέσποινα Μοίρου, Μαρία Αλιφέρη, Τάσος Νούσιας, Σπύρος Μπιμπίλας
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Παναγιώτης Καρούσος
Πρόγραμμα: Η Μαγεμένη βρύση (Κώστας Κρυστάλλης), Ανάμνησης (Διονύσιος Σολωμός), Προσέγγιση (Γιάννης Ρίτσος), Οδοιπόρος (Παῦλος Νιρβάνας), Το πόσο σε λατρεύω (Γιάννης Βηλαράς), Το παιδί στο ποτάμι (Γεώργιος Βιζυηνός), Σιωπή (Κωστής Παλαμάς), Παρθενών (Ουράνια - Κωστής Παλαμάς), Καρυάτιδες (Ιωάννης Πολέμης), Εσύ η γλυκιά (Γεώργιος Δροσίνης), Μεταρσίωση (Νικηφόρος Βρεττάκος), Σ᾿ ένα παλιό ναό (Μιλτιάδης Μαλακάσης), Στό νυχτερινό κέντρο (Ναπολέων Λαπαθιώτης), Μάθε τόν πόνο (Ιωάννης Γρυπάρης), Ο κόσμος μου (Καρλ Μαρξ), Θα τραβήξεις μπροστά (Μανώλης Αναγνωστάκης), Άνθη του γκρεμνού (Γεώργιος Δροσίνης), Αύριο Φως (Αλέκος Παναγούλης), Κόρη των Αθηνών (Λόρδος Βύρων) Τώρα που λείπεις (Τέλλος Άγρας), Ελληνικός Έρως (Ιχώρ το αίμα των Θεών - Δημήτρης Ιατρόπουλος), Τότε ποὺ σ᾿ εἶδα νά ῾ρχεσαι (Λάμπρος Πορφύρας)
Πρόκειται για τη νέα συνθετική εργασία του Ελληνοκαναδού μουσικοσυνθέτη Παναγιώτη Καρούσου. Ο συνθέτης κλασικής μουσικής γνωστός μέσα από τις όπερες του (Προμηθέας Δεσμώτης, Τραχίνιες – Ολυμπιακή Φλόγα, Μέγας Αλέξανδρος), κάνει ένα άνοιγμα στο έντεχνο και λαϊκό τραγούδι μελοποιώντας μεγάλους Έλληνες και ξένους ποιητές.
Ο Όμιλος για την UNESCO Πειραιώς & Νήσων σε συνεργασία με τον διεθνή οργανισμό INTERNATIONAL ACTION ART παρουσιάζει με περηφάνια για δεύτερη συνεχή χρονιά αυτό τον εξαιρετικό Κύκλο Τραγουδιών με την συμμετοχή μεγάλων ελλήνων καλλιτεχνών.
Θα ληφθούν υπόψη όλα τα υγειονομικά πρωτοκόλλα για τη δημόσια υγεία, που θα ισχύουν κατά το χρονικό διάστημα διεξαγωγής της εκδήλωση.

Με τιμή Ιωάννης Μαρωνίτης
Πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς & Νήσων και Πρόεδρος της INTERNATIONAL ACTION ART

https://www.facebook.com/events/702211697751043

Έλληνες στρατιώτες και Μικρασιατική εκστρατεία

 Το βιβλιοπωλείο Χάρτινο Καράβι, οι Εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας» και οι ιστορικοί Δημήτρης Καμούζης, Αλέξανδρος Μακρής και Χαράλαμπος Μηνασίδης σας προσκαλούν το απόγευμα της Δευτέρας 27 Ιουνίου για μία συνάντηση και συνομιλία με αφορμή την έκδοση του βιβλίου:

«Έλληνες στρατιώτες και Μικρασιατική εκστρατεία. Πτυχές μιας οδυνηρής εμπειρίας»

Οι επιμελητές του συλλογικού τόμου θα σας περιμένουν στην αυλή του βιβλιοπωλείου (Πίνδου 39, Νέα Φιλαδέλφεια) από τις 6:30 μ.μ.
Μετά από μία σύντομη παρουσίαση του βιβλίου, οι επιμελητές θα παραμείνουν στο χώρο του βιβλιοπωλείου έως και τις 9 μ.μ. για να συνεχίσουν τη συνομιλία με το κοινό σε χαλαρή ατμόσφαιρα. Υψηλή πιθανότητα συνοδείας κρασιού και ορεκτικών, ειδικά για όσους προσέλθουν νωρίς.

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 2531533

Λίγα λόγια για τον συλλογικό τόμο:

Η φωνή των στρατιωτών της Μικρασιατικής Εκστρατείας δεν έχει ακουστεί επαρκώς μέχρι σήμερα. Στην ιστορική συγκυρία των 100 ετών από την Καταστροφή ο ανά χείρας τόμος έρχεται να αναπληρώσει αυτό το κενό.
Σκοπός του είναι η κριτική ιστορική ανάλυση, η κατανόηση και η αξιολόγηση της Μικρασιατικής Εκστρατείας μέσα από τη μελέτη της τραυματικής εμπειρίας του πολέμου και των βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων επιπτώσεών του στους Έλληνες στρατιώτες που έλαβαν μέρος σε αυτόν.

Το βιβλίο συντονίζεται με τις σύγχρονες ιστοριογραφικές τάσεις με θέμα τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στρέφεται σε δύο κύριες κατευθύνσεις: στην ανασύνθεση του οδυνηρού βιώματος των ελληνικών στρατευμάτων και στις προκλήσεις περίθαλψης, αποκατάστασης και κοινωνικής επανένταξης που αντιμετώπισαν οι παλαίμαχοι στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου.

Στο πλαίσιο αυτό οι συγγραφείς του τόμου, στην πλειονότητά τους νέοι επιστήμονες, επιχειρούν να αναδείξουν διαφορετικές και ανεξερεύνητες πτυχές της συνολικής εμπειρίας του πολέμου. Τα κείμενα αντλούν υλικό από ένα ευρύ φάσμα πρωτογενών πηγών – μεταξύ άλλων τεκμήρια αυτοβιογραφικού χαρακτήρα (ημερολόγια, επιστολές, χειρόγραφα, μαρτυρίες κλπ.), ελληνικά και ξένα αρχεία, καθώς και από τον Τύπο της εποχής.

Οι επιμελητές:

Ο Δημήτρης Καμούζης είναι ερευνητής στο Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών. Σπούδασε στο Πανεπιστημίου Κύπρου και στο University of Birmingham και ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στο Department of Byzantine and Modern Greek Studies, King’s College London. Έχει υπάρξει υπότροφος του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης και υπότροφος-ερευνητής του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση και του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ εργάστηκε και ως διδάσκων στο King’s College London. Έχει συμμετάσχει σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια και ημερίδες και έχει συγγράψει άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και κεφάλαια σε συλλογικούς τόμους. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο Greeks in Turkey: Elite Nationalism and Minority Politics in Late Ottoman and Early Republican Istanbul (Oxon & New York: SOAS/Routledge Studies on the Middle East, 2021). Ερευνητικά ενδιαφέροντα: Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, Ελληνοτουρκικές Σχέσεις, Μη Μουσουλμανικές Μειονότητες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία/Τουρκία, Προφορική Ιστορία, Προσφυγικές Σπουδές και Ιστορία του Ανθρωπισμού.

Ο Αλέξανδρος Μακρής είναι διδάκτορας Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας–Αρχαιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (θέμα διδακτορικής διατριβής: «“Οι κήρυκες της ιδέας του έθνους”: Παλαιοί πολεμιστές, ανάπηροι και θύματα πολέμου στην Ελλάδα, 1912–1940», 2021). Υπήρξε υπότροφος του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών για τις διδακτορικές του σπουδές (2018–2020). Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου (2014) και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών από το ίδιο Τμήμα (2017). Μεταξύ άλλων είναι συγγραφέας του άρθρου «‘War against war’: The antimilitarist activities of Greek veterans (1922–1925)» στον συλλογικό τόμο The role of the military in peace-building (Bloomsbury Academics, υπό έκδοση). Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια σχετικά με παλαιοπολεμιστικά ζητήματα. Έχει εργαστεί στις Εκδόσεις της Εστίας, στην Εταιρεία Μελέτης Ιστορίας Αριστερής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ), στο Ίδρυμα Ιστορικών Μελετών (ΙΔΙΣΜΕ) και στο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ «Πέρα από τα σύνορα».

Ο Χαράλαμπος Μηνασίδης είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Τέξας στο Ώστιν. Η διατριβή του με τίτλο War is the Father of All: Citizen Soldiers, Mobilizations and Democratization in the Kingdom of Greece and the Ottoman Empire during the Early 20th Century εξετάζει το ανθρώπινο τοπίο της ολοκληρωτικής κινητοποίησης μέσω της κοινωνικής κατηγορίας των πολιτών-οπλιτών ως μέσο μελέτης της ελληνικής και οθωμανικής κοινωνίας σε καιρό πολέμου στις αρχές του 20ού αιώνα. Είναι κάτοχος MA in The History of Warfare (2008) από το King’s College London, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Βαλκανική και Τουρκική Ιστορία (2013) και πτυχούχος Πολιτικών Επιστημών (2014) και Ιστορίας (2007) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί σε ερευνητικά προγράμματα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και συνεργάζεται με προγράμματα, όπως το 1914-1918-online. International Encyclopedia of the First World War, κ.ά. Έχει εκδώσει το βιβλίο Η Πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στο Μακεδονικό Ζήτημα τη Δεκαετία του 1940 (2016).

Χάρτινο Καράβι and Εκδόσεις Εστία

Χάρτινο Καράβι

https://www.facebook.com/events/686004969170694/