- Ελένη Σαραντίτη
Γνωστή και πολύ αγαπητή στο αναγνωστικό κοινό ανηλίκων αλλά και ενηλίκων, η συγγραφέας, εικονογράφος και σχεδιάστρια κόμικς, Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ, γεννημένη το 1971 στη Γαλλία, μας έδωσε τελευταίως το Kάτι καταπληκτικό, βιβλίο για παιδιά των πρώτων τάξεων του δημοτικού, ίσως και για μεγαλύτερα. Διαβάζεται με αγαλλίαση. Τα έργα της συνδυάζουν τρυφερότητα, χιούμορ, αίσθημα και υψηλή αισθητική. Σπούδασε στο L’École Nationale Supérieure des Arts Décoratifs (ENSAD), στο Παρίσι. Πιστεύω ότι πρόκειται για δημιουργό η οποία ευεργετεί τις φρέσκες, διψασμένες για το ωραίο και το καλό, παιδικές υπάρξεις.
Είχε προηγηθεί το Ζακομινούς και Γκενσμπορό με τους ίδιους αγαπημένους, χαρούμενους και χαριτωμένους ήρωες. Πρόκειται για πλάσματα ευγενικά (ζωάκια), υπάρξεις αθώες, ζωές που προικίστηκαν με αγάπη και προσέχουν τη φιλία σαν θησαυρό.
Και ιδού ο Ζακομινούς, κατάκοπος από την ολοήμερη περιποίηση του κήπου τους, ξαπλωμένος στο χορτάρι δεν λέει να σηκωθεί, αν και είχε υποσχεθεί στην καλή του, Ντους, ότι θα έφτιαχνε μια μηλόπιτα για τον καλεσμένο τους, τον Πολικάρπ. Η πατερίτσα του (χτύπημα παλαιό) στηριγμένη στο δεντρολίβανο, ο ίδιος στενάζει με ανακούφιση και αγαλλίαση στον ίσκιο της κερασιάς και ξάπλα στο τριφύλλι. «Αααααχχχ...» όμορφα συλλογιέται έτοιμος να κοιμηθεί, μα ο νους του ταξίδεψε ξάφνου σε μια ανάμνηση μακρινή, αγαπημένη, αν και σχεδόν ξεχασμένη...
Αλλά ποια ήταν αυτή η ανάμνηση; Και πώς έγινε να την ξεχάσει, τόσο όμορφη που ήταν; Μια ματιά έριξε στις πασχαλιές, στο γρασίδι, στον τοίχο με τα μπλε ανθάκια. Έσβηναν τα μάτια του γλυκά, χασμουρήθηκε. «Πώς μπόρεσα να ξεχάσω κάτι τέτοιο; Όταν το θυμίσω στον Πολικάρπ...» σκέφθηκε και αποκοιμήθηκε γλυκά...
«Ήρθες, Πολικάρπ; Μόλις θυμήθηκα κάτι απίστευτο. Κάτι που είχαμε ξεχάσει ε-ντε-λώς!»
«Αλήθεια; Τι;»
Μα ο Ζακό δεν θυμάται τίποτα από το απίστευτο, σημαντικό συμβάν, κι ας ήταν καταπληκτικό, όπως τόνιζε στον Πολικάρπ.
«Προσπάθησε, τι ήταν αυτό...» είπε ο φίλος. Ο Ζακό έσφιξε το κεφάλι στα χέρια μήπως θυμηθεί, μα του κάκου· αλλά ο Πολικάρπ: «Λοιπόν» ρώτησε, αλλά ουδέν. Έπειτα: «Θα έλεγες αυτό το καταπληκτικό πράγμα ήταν μικρό ή μεγάλο;»
Οι δυο φίλοι έσφιξαν τα χέρια τους γύρω στο κεφάλι για να θυμηθούν. «Κοίτα, θα έλεγα ότι ήτανε μάλλον μικρό... ίσως ασήμαντο στα μάτια των άλλων, αλλά ήταν μεγάλο για μας τους δυο...»
«Μμμ…» έκανε ο Πολικάρπ. «Για να δούμε...»
Πρόκειται για δημιουργό η οποία ευεργετεί τις φρέσκες, διψασμένες για το ωραίο και το καλό, παιδικές υπάρξεις.
Ξανάσφιξαν με τα χέρια το κεφάλι μήπως ζωντανέψει η μνήμη. Τέλος πάντων, με τα πολλά, θυμήθηκαν το όνομα του ζουζουνιού που κάποτε συνάντησαν στο βουνό, σπάνιο –λέει– και αδύναμο, αλλά όμορφο, σαν χρυσαετός ωραίο· τόσο πολύ, ώστε τα μάτια του Ζακό βούρκωσαν διότι μπορεί να ήταν ασήμαντο για τους άλλους, μα για τους δυο φίλους ήταν μονάκριβο. Nemobius sylvestris το όνομά του, και χαίρονταν που ήταν τόσο πολύτιμο για τα μάτια τους. Και ας είχε μερικές αμφιβολίες ο Πολικάρπ ενδομύχως. Και πάλι, δεν ήταν το σπάνιο και αγαπημένο που έψαχναν. Τότε;
«Δεν ξέρω πια, Πολικάρπ».
Ωστόσο, «Το βρήκα!» φώναξε ο Πολικάρπ. Θυμήθηκες τη διεύθυνση!»
«Ποια διεύθυνση;»
«Τη διεύθυνση του καφέ όπου σε συνάντησα τη μέρα που...»
«Λες για τη μέρα που με πήρε από κάτω, Πολικάρπ;»
«Ακριβώς. Τη μέρα της μεγάλης μαυρίλας!»
«Άκου» είπε ο Ζακομινούς αναστενάζοντας «όλοι δικαιούμαστε να μας παίρνει από κάτω πού και πού».
«Φυσικά!» συμφώνησε ο φίλος του. «Ωστόσο, είχες όλα όσα χρειαζόσουν για να είσαι ευτυχισμένος, έτσι δεν είναι;»
«Όμως δεν το συνειδητοποιούσα, Πολικάρπ». […] «Πολικάρπ, θυμάσαι που υποσχεθήκαμε να ξαναπάμε μια μέρα σ’ εκείνο το καταπληκτικό καφέ;»
«Φυσικά, τη μέρα που θα νιώθαμε απολύτως ευτυχισμένοι».
«Σχεδιάσαμε μάλιστα και να πιούμε μόνο χυμό φράουλας».
«Τέλεια! Θυμήθηκες, λοιπόν, τη διεύθυνση;»
«Βεβαίως! Ήταν το καφέ της Ζολιέτ, πίσω από το φράγμα».
«Ναι! Καλά λες».
«Πολικάρπ, θα μπορέσουμε επιτέλους να πιούμε τον χυμό φράουλας της ευτυχίας!»
«Με μεγάλη μου χαρά, Ζακομινούς! Με μεγάλη μου χαρά».
«Μόνο να ξέρεις... δεν είναι αυτό το καταπληκτικό πράγμα που ήθελα να σου θυμίσω».
«Οπότε, άμα δεν είναι το Nemobiussylvestrisούτε και το καφέ της Ζολιέτ, τότε τι είναι;» είπαν κι έσφιξαν ξανά στις παλάμες το κεφάλι ζητώντας έμπνευση ή μνήμη...
Και ξάφνου, «Το βρήκα» έβαλε φωνή ο Πολικάρπ! «Θυμήθηκα το τραγούδι της αναχώρησης, το “Κουράγιο, συντρόφοι”. Το τραγουδούσαμε πάνω στο πλοίο, όταν δειλιάζαμε... Κουράγιο συντρόφοι, το πλοίο σαλπάρει...»
«Τελικώς αυτό το καταπληκτικό πράγμα, ήτανε θλιβερό ή αστείο;»
«Πραγματικά δεν ξέρω, Πολικάρπ... Ίσως διασκεδαστικό...». Και άρχισαν να σφίγγουν ξανά το κεφάλι, και είπαν να θυμηθούν ένα ανέκδοτο αλλά ο Ζακομινούς: «Ποτέ δεν θυμάμαι ανέκδοτα» δήλωσε και έσφιξαν για πολλοστή φορά το κεφάλι ώστε να ενισχυθεί η μνήμη και –επιτέλους– ο Ζακομινούς χαμογέλασε πλατιά: «Κοίτα, Πολικάρπ, βρήκα την κρυψώνα όπου τον είχαμε βάλει!»
«Μα ποιον;»
«Τον βόλο».
Τελικώς ο βόλος ήταν παμπάλαιος, ανήκε πρώτα στον Πολικάρπ, τον είχε πατήσει κατά λάθος ο Ζακομινούς, είχε γλιστρήσει –με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι του– και την επομένη δέχτηκε απρόσμενη επίσκεψη και απέκτησε έναν καινούργιο φίλο για όλη τη ζωή του, τον Πολικάρπ! Φιλία πολύτιμη, που ορίζει και ομορφαίνει τα πάντα!
Ηλικία: από 8 ετών
Κάτι καταπληκτικό
Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ
εικονογράφηση: Ρεμπέκα Ντοτρεμέρ
μετάφραση: Μάρω Ταυρή
Μεταίχμιο
60 σελ.
ISBN 978-618-03-4090-7
Τιμή €17,70
Ελένη Σαραντίτη συγγραφέας και κριτικός βιβλίου
https://diastixo.gr/kritikes/paidika/24180-kati-katapliktiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου