Μουσική έκδοση "Η Θεία Λειτουργία"

 

Με συγκίνηση και χαρά ανακοινώνουμε την κυκλοφορία της μουσικής έκδοσης "Η Θεία Λειτουργία".

Καρπός δεκαετούς προσπάθειας και διακονίας στο αναλόγιο του Ι. Ν. Αγίου Σπυρίδωνος Παγκρατίου, ο τόμος αυτός περιλαμβάνει σε ευρωπαϊκή μουσική σημειογραφία όλες τις μουσικές συνθέσεις που χρησιμοποιεί η Χορωδία Αγίου Σπυρίδωνος Παγκρατίου στη Θεία Λειτουργία.

Το ρεπερτόριο αυτό έχει ως πυρήνα του την μουσική παράδοση του Ιωάννη Θ. Σακελλαρίδη και των επιγόνων του, αλλά επεκτείνεται εξίσου στους χώρους τής μονόφωνης βυζαντινής και της ελληνικής και ρωσικής πολυφωνικής παράδοσης.

Είναι συνθέσεις καταρχήν για ανδρική χορωδία, για 2, 3 και 4 φωνές (ΤΒ, ΤΤΒ και ΤΤΒΒ). Όμως, με εξαίρεση τις 4φωνες συνθέσεις, οι 2φωνες και 3φωνες (που αντιστοιχούν στην πλειοψηφία των περιεχομένων) μπορούν να ειπωθούν και από όμοιες φωνές ή από μικτή χορωδία (SB, SAB). Αυτό συμβαίνει γιατί οι συνθέσεις αυτές προέρχονται βασικά από τη βυζαντινή παράδοση.

Πιο αναλυτικά, ο τόμος περιλαμβάνει:

Τα σταθερά μέλη από τις Θείες Λειτουργίες:

Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Μεγάλου Βασιλείου

Ιακώβου Αδελφοθέου

Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Τα μέλη Κινητών και Ακινήτων Εορτών όλου του Εκκλησιαστικού Έτους (όσα ψάλλονται στην Θ. Λειτουργία):

Μηναία

Τριώδιο

Πεντηκοστάριο

Μέλη που ‘‘πλαισιώνουν’’ τη Θεία Λειτουργία:

Δοξολογίες

Σήμερον σωτηρία

Ακολουθία του Μνημοσύνου

Ακολουθία του Μ. Αγιασμού

Εσπερινός Γονυκλισίας

κ.α.

Ιστορικό της Χορωδίας του Αγίου Σπυρίδωνος.

Οδηγίες μουσικής ανάγνωσης/εκτέλεσης.

Αναλυτική μουσική και μουσικολογική βιβλιογραφική τεκμηρίωση.

Αναλυτικό Υπόμνημα, στο οποίο επεξηγούνται και αιτιολογούνται οι εκδοτικές επιλογές που αφορούν την καταγραφή των μελών.

Ευρετήριο τίτλων και πρώτων στίχων.

ΕΠΙΠΛΕΟΝ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα παρουσιάζονται:

ανέκδοτες πολυφωνικές συνθέσεις

βυζαντινά κομμάτια μεταγεγραμμένα στο πεντάγραμμο και

ρωσικές συνθέσεις μεταγεγραμμένες στα ελληνικά

️Η έκδοση συνοδεύεται και από CD, το οποίο περιλαμβάνει μέλη της Θ. Λειτουργίας προερχόμενες από το αρχείο ηχογραφήσεων της Χορωδίας, οι οποίες καλύπτουν ένα χρονικό εύρος 80 ετών.

Ένα συγκεντρωτικός τόμος, ένα πολυ-εργαλείο για μαέστρους και χορωδούς, μία μουσική και μουσικολογική κατάθεση στο έργο του Ιωάννη Θ. Σακελλαρίδη για κάθε μουσικό, μελετητή, μουσικόφιλο.

Δείγμα του βιβλίου εδώ: https://online.fliphtml5.com/bcrevq/uimu/#p=1

Χορωδία Αγίου Σπυρίδωνος Παγκρατίου

Μανουήλ Καντακουζηνός

 

Στις 10 Απριλίου 1380, απεβίωσε ο Μανουήλ Καντακουζηνός (1326 - 10 Απριλίου 1380) ο οποίος ήταν ο πρώτος Δεσπότης του Μυστρά (1349-1380).

Ο Μανουήλ Καντακουζηνός (1326 – 10 Απριλίου 1380) ήταν ο πρώτος Δεσπότης του Μυστρά (1349-1380). Ήταν δευτερότοκος γιος του αυτοκράτορα Ιωάννη Στ΄ Καντακουζηνού. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη περί το 1326. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (1341-1347) υποστήριξε και συμπαραστάθηκε ενεργά στον πατέρα του, μάλιστα το διάστημα 1343-1347 διετέλεσε διοικητής Βεροίας. Το 1348 διετέλεσε διοικητής Κωνσταντινούπολης, κατά την απουσία του πατέρα του σε εκστρατεία στη Θράκη. Το 1349 ανακηρύχθηκε Δεσπότης και εστάλη να κυβερνήσει την απομακρυσμένη επαρχία του Μυστρά, όπου είχε υπηρετήσει ο παππούς του 30 χρόνια πριν, αναλαμβάνοντας τη διοίκηση την επαρχιών του κράτους στην Πελοπόννησο.

Η ανάθεση στον Μανουήλ της διοίκησης του Μυστρά θεωρείται σταθμός στην ιστορία αυτής της επαρχίας, γιατί έκτοτε θα συνδεθεί με τη βασιλική οικογένεια και θα καταστεί ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του καταρρέοντος Βυζαντίου. Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο όρος Δεσποτάτο χρησιμοποιήθηκε για το Μυστρά κυρίως χάρη στην παρουσία μελών των δυο βασιλικών οικογενειών στην περιοχή. Ο Μανουήλ υπήρξε ιδιαίτερα ικανός κυβερνήτης και πολιτικός και η τοποθέτησή του σ’ αυτήν την επαρχία, μακριά από το νοσηρό κλήμα της πρωτεύουσας μπόρεσε να αναδείξει τις ικανότητές του, αναπτύσσοντας αξιοθαύμαστη δραστηριότητα. Κατάφερε γρήγορα να καταπνίξει τις εξεγέρσεις των απείθαρχων ντόπιων αρχόντων και να τους αναγκάσει να αποδεχτούν την εξουσία του. Χάρη στην επιτυχία του αυτή κατάφερε να εγκαθιδρύσει ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και να επιβάλει την εξουσία του στην σπαρασσόμενη και αναρχοκρατούμενη μέχρι τότε επαρχία, καθιστώντας την έτσι στο ανθηρότερο τμήμα του ύστερου μεσαιωνικού Ελληνισμού. Βέβαια γι’ αυτήν του την αποφασιστικότητα στην επιβολή της τάξης στην περιοχή κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους του για βαναυσότητα και τυρανικότητα.

Μετά την παραίτηση του πατέρα του (1354), ο Ιωάννης Ε’ προσπάθησε να τον απομακρύνει διορίζοντας τους Μιχαήλ και Ανδρέα Ασάν ως κυβερνήτες, επιχειρώντας να επαναφέρει το παλιό σύστημα διακυβέρνησης. Ο Μανουήλ όμως κατάφερε να τους αποκρούσει με επιτυχία και να αναγκάσει τον Ιωάννη να τον αναγνωρίσει ως νόμιμο κυβερνήτη του Μυστρά. Έκτοτε όλα τα μέλη της οικογένειας των Καντακουζηνών κατέφυγαν εκεί. Σταδιακά τα επόμενα χρόνια θα επικεντρωθεί στην ισχυροποίηση της θέσης του, θα επιδιώξει συνεργασία με τους Φράγκους ηγεμόνες της νοτίου Ελλάδας για την απόκρουση των πειρατικών επιδρομών των Τούρκων (1360) και θα αναγνωριστεί ως ένας από τους κυριότερους παράγοντες της περιοχής. Μάλιστα θα καταφέρει να αναπτύξει καλές σχέσεις με το πριγκιπάτο της Αχαΐας. Επίσης θα ευνοήσει την εγκατάσταση αλβανικών φύλων στην Πελοπόννησο και θα τους τοποθετήσει σε διάφορα μέρη ως αγρότες-στρατιώτες, ενισχύοντας την πληθυσμιακή του βάση, σε μια εποχή που οι περισσότερες βυζαντινές επαρχίες ερημώνονταν πληθυσμιακά. Επίσης φρόντισε για να αναδείξει την πρωτεύουσά του με την ανέγερση πολλών κτιρίων, όπως νέο παλάτι και τον περικαλλή ναό της Αγία Σοφίας Μυστρά, και με την πρόσκληση καλλιτεχνών και λογίων, θέτοντας τις βάσεις για την πνευματική ανάπτυξη που γνώρισε η περιοχή κατά τον 15ο αιώνα.

Όταν πέθανε το 1380 άφησε ένα ισχυρό κράτος που θα αποτελέσει το τελευταίο καταφύγιο του Βυζαντίου, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα το ασταθές μόρφωμα που βρήκε 30 χρόνια πριν. Το διαδέχτηκε ο αδελφός του Ματθαίος (1380-1383).

Ο Μανουήλ νυμφεύτηκε την Ζαμπία (=Ισαβέλλα) των Πουατιέ-Λουζινιάν, κόρη του Γκυ (Κωνσταντίνου Β’) βασιλιά της Μικράς Αρμενίας.

Σιδηρόκαστρο 

sidirokastro.org

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΓΙΛΓΑΜΕΣ

 

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΓΙΛΓΑΜΕΣ

του Gregory Vasdekis

Ο Γιλγαμές, φίλες και φίλοι μας, γιος ενός άνδρα και μιας θεάς (πβ. Αχιλλέας) είναι στο έπος του (Έπος του Γιλγαμές) βασιλιάς της αρχαίας πόλης-κράτους των Σουμερίων Ουρούκ. Είναι επίσης ο ισχυρότερος και πιο όμορφος άντρας στον κόσμο. Ξοδεύει όλο τον χρόνο του ταλαιπωρώντας τους νέους άνδρες της πόλης και εκμεταλλευόμενος σεξουαλικά τις νεαρές γυναίκες! Όταν οι πολίτες του Ουρούκ δεν μπορούν πια, προσεύχονται στους θεούς για βοήθεια. Ο θεός Aνού τους ακούει και προστάζει τη θεά Αρουρού να δημιουργήσει έναν άλλο άνθρωπο που θα ταιριάζει με τον Γιλγαμές.

Η Αρουρού δημιουργεί τον Ενκιντού, έναν απολίτιστο, άγριο άνθρωπο και τον τοποθετεί στο δάσος. Εκεί ο Ενκιντού έχει αρκετές συναντήσεις με έναν παγιδευτή - κυνηγό που χρησιμοποιεί το ίδιο σημείο ποτίσματος. Τρομοκρατημένος ο παγιδευτής πηγαίνει στο Ουρούκ για βοήθεια. Με συμβουλή του Γιλγαμές, ο κυνηγός επιστρέφει στο σημείο του ποτίσματος με τη Σαμχάτ, μια πόρνη του ναού. Όταν εμφανίζεται ο Ενκιντού, η Σαμχάτ τον δελεάζει και κάνει σεξ μαζί της.

Στη συνέχεια, ο Ενκιντού ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί πλέον να συμβαδίσει με τα ζώα και ότι το μυαλό του έχει ανοίξει. Αρχίζει να ζει με τη Σαμχάτ η οποία τον μυεί στην ανθρώπινη ζωή. Όταν αυτή αναφέρει τον Γιλγαμές, ο Ενκιντού συνειδητοποιεί ότι θέλει έναν φίλο και επίσης ότι θέλει να νικήσει τον Γιλγαμές. Και ο Γιλγαμές ονειρεύεται να αποκτήσει έναν νέο φίλο. Σύντομα ο Ενκιντού πηγαίνει στην Ουρούκ και αντιμετωπίζει τον Γιλγαμές. Ο τελευταίος κερδίζει, αλλά δεν υπάρχουν συναισθήματα σκληρότητας και οι δύο πολεμιστές γίνονται οι καλύτεροι φίλοι.

Μια μέρα, ο Γιλγαμές αποφασίζει να πάει στο μακρινό "Δάσος των Κέδρων" και να σκοτώσει τον Χούμπαμπα, το τέρας που το φυλάει. Παρά τις συμβουλές των πρεσβυτέρων της Ουρούκ και του ίδιου του Ενκιντού, οι δύο φίλοι ξεκινούν την αναζήτησή τους. Μόλις φτάσουν στο Δάσος των Κέδρων, ο θεός του ήλιου Σαμάς τους βοηθά να εξουδετερώσουν τον Χούμπαμπα, ο οποίος αρχίζει να παρακαλεί για έλεος. Ο Γιλγαμές είναι έτοιμος να κάνει την παραχώρηση, αλλά στη συνέχεια υποκύπτει στην πίεση του Ενκιντού και τον σκοτώνει. Οι φίλοι κόβουν το ψηλότερο δέντρο στο δάσος, το οποίο ο Ενκιντού σχεδιάζει να αφιερώσει στον θεό Eνλίλ. Κατασκευάζουν μια σχεδία και πλέουν προς το σπίτι τους, στον ποταμό Ευφράτη, παίρνοντας μαζί τους το κεφάλι του Χούμπαμπα.

Σε αυτό το σημείο η θεά Ιστάρ νιώθει μια ερωτική έλξη για τον Γιλγαμές και του ζητά να την παντρευτεί. Ο Γιλγαμές την απορρίπτει, επισημαίνοντας ότι όλοι οι προηγούμενοι εραστές της είχαν άσχημη τύχη. Θυμωμένη η Ιστάρ, δανείζεται τον Ταύρο του Ουρανού από τον πατέρα της Ανού και τον στέλνει στη γη για να τιμωρήσει τους φίλους. Αυτοί όμως σκοτώνουν τον Ταύρο και, όταν η Ιστάρ εμφανίζεται στις επάλξεις της Ουρούκ, ο Ενκιντού ρίχνει ένα από τα πόδια του Ταύρου στο πρόσωπό της.

Λίγο αργότερα, ο Ενκιντού ονειρεύεται ότι οι θεοί έχουν αποφασίσει ότι είτε αυτός είτε ο Γκιλγκαμές πρέπει να πεθάνει, και ότι ο θεός Ενλίλ διάλεξε τον Ενκιντού. Σε ελάχιστο χρόνο ο Ενκιντού αρρωσταίνει μυστηριωδώς και πεθαίνει μετά από πολλά δεινά. Ο Γιλγαμές είναι πολύ μπερδεμένος. Τελικά αποφασίζει να ταξιδέψει στα πέρατα της γης για να μιλήσει στον Ουτναπιστίμ, τον μοναδικό άνθρωπο που έχει αποκτήσει την αθανασία. Ένα εξαντλητικό ταξίδι φέρνει τον Γιλγαμές στο όρος Μασού, όπου δύο σκορπιοί φυλάνε την ανατολή του ήλιου. Αφού του επιτραπεί να συνεχίσει, κάνει ένα οδυνηρό ταξίδι στην κάτω πλευρά του κόσμου, ενώ μόλις και μετά βίας αποφεύγει να καεί από τον ήλιο.

Κατά την άφιξή του, o Γιλγαμές συναντά τη Σιντουρί την πανδοχέα η οποία τον κατευθύνει στον Ουρσαναμπί τον πορθμέα. Παρά την κακή πρώτη εντύπωση, ο Ουρσαναμπί βοηθά τον Γιλγαμές να διασχίσει τα νερά του Θανάτου. Στην άλλη πλευρά, ο Γιλγαμές συναντά τον Ουτναπιστίμ, ο οποίος του λέει ότι: «οι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να ξεφύγουν από το θάνατο».

Ο Ουτναπιστίμ του διηγείται ότι εδώ και πολύ καιρό οι θεοί αποφάσισαν να καταστρέψουν όλη την ανθρωπότητα με έναν Κατακλυσμό. Αλλά αυτός και η σύζυγός του πήραν κάποια προειδοποίηση από τον θεό Εά και κατασκεύασαν ένα γιγαντιαίο πλοίο, στο οποίο αποθήκευσαν όλα τα είδη ζωντανών πλασμάτων καθώς και μερικούς τεχνίτες. Όταν τελείωσε ο Κατακλυσμός, ο θεός Eνλίλ παραχώρησε στον Ουτναπιστίμ και τη σύζυγό του αθανασία. Ο Ουτναπιστίμ δεν πιστεύει ότι ο Γιλγαμές αξίζει ένα τέτοιο δώρο. Για να το αποδείξει, προκαλεί τον ήρωά μας σε έναν διαγωνισμό αγρύπνιας - ύπνου.

Ο Γιλγαμές αποτυγχάνει παταγωδώς. Ο Ουτναπιστίμ του λέει να φύγει, ενώ διώχνει και τον Ουρσαναμπί τον πορθμέα. Αφού όμως αποπλέουν αυτοί οι δύο, η σύζυγος του Ουτναπιστίμ αναγκάζει τον άντρα της να τους καλέσει πίσω. Αυτή τη φορά, ο Ουτναπιστίμ λέει στον Γιλγαμές για ένα φυτό που χαρίζει νεότητα σε όποιον το τρώει. Ο Γιλγαμές βρίσκει το φυτό στο βυθό της θάλασσας και αποφασίζει να το πάει σπίτι του στην Ουρούκ και να το δοκιμάσει σε γέρους. Στην πρώτη στάση ανάπαυσης στο δρόμο για το σπίτι, ο Γιλγαμές κάνει μπάνιο και αφήνει το λουλούδι στο έδαφος. Ένα φίδι έρχεται και τρώει το λουλούδι...

Tελικά ο Γιλγαμές μαζί με τον Ουρσαναμπί φτάνουν την Ουρούκ.

Βρείτε λεπτομερή στοιχεία του έπους στη δημοσίευση: https://www.facebook.com/TheMythologists/posts/pfbid0gGgdJgii1wA1ttPWwZS1QiLGHY5tE1TruuiAKbXY1VL8HrpRzXfXhFHKJKpvvFh7l

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:

Mια σύγχρονη απόδοση, άγαλμα του Γιλγαμές στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ. Έργο του Lewis Batros.

Οι Μυθολόγοι ·

Μάνος Λοΐζος

 SHARE TWEET

Μάνος Λοΐζος…

Τί να πρωτογράψει κανείς για εκείνο τον σπουδαίο συνθέτη που έγραψε τη δική του μεγάλη ιστορία στο ελληνικό τραγούδι… Δεν είχε μόνο το χάρισμα να δημιουργεί εξαιρετικές μελωδίες. Είχε την τύχη να συνεργαστεί με υπέροχους ανθρώπους…Ανάμεσά τους : τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Φώντα Λάδη και τον Γιάννη Νεγρεπόντη και Δημήτρη Χριστοδούλου στους στίχους και με τους ερμηνευτές Στέλιο Καζαντζίδη, Μαρία Φαραντούρη, Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Καλατζή, Δήμητρα Γαλάνη.

Όσοι τον γνώρισαν ήταν σαν να τους σφράγισε με μία αόρατη σφραγίδα. Εμείς, υπόλοιποι, μάθαμε εκείνον μέσα από τα τραγούδια του.

Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937 στην Αλεξάνδρεια -ή σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες στη Λάρνακα και λίγο αργότερα μετανάστευσαν οικογενειακώς στην Αίγυπτο προς αναζήτηση καλύτερης ζωής –

Με τη μουσική άρχισε να ασχολείται στα 14 του χρόνια όταν ζήτησε από τον πατέρα του να του αγοράσει ένα βιολί. Όταν όμως, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη μουσική, του στερείται το συνάλλαγμα που δικαιούνταν σαν φοιτητής, και με τα λίγα χρήματα που κρυφά του στέλνει ο πατέρας του από την Αλεξάνδρεια, προσπαθεί να τα ανταπεξέλθει. Ήταν τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής του. Είναι εξαιρετικά φτωχός κι αναγκάζεται να μένει σε φίλους, γνωστούς… Ξεκίνησε να δουλεύει σαν γκαρσόνι με αντάλλαγμα το καθημερινό του φαγητό.

Φτάνει όμως εκείνη η στιγμή, το 1960, που ο Μάνος συνθέτει το πρώτο του τραγούδι: “Το τραγούδι του Δρόμου”. Πρόκειται για ένα ποίημα του Λόρκα το οποίο είδε δημοσιοποιημένο σε εφημερίδα. Αυτό ήταν και το έναυσμα για να έρθει σε επαφή με τους άλλους καλλιτέχνες της εποχής του.

Τα “Γράμματα στην Αγαπημένη” σε στίχους του Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ με απόδοση στα ελληνικά του Γιάννη Ρίτσου, είναι ο τελευταίος του δίσκος.

To 2007 χαρακτηρίστηκε από τον μουσικό χώρο ως έτος Μάνου Λοΐζου τιμώντας έτσι τα 70 χρόνια από τη γέννησή του και τα 25 χρόνια από τον θάνατό του.

Όταν ακούω το όνομα Μάνος Λοίζος, στο μυαλό μου έρχεται κάθε φορά εμένα συγκεκριμένο τραγούδι. Μπορεί να είναι στο ίδιο ύφος με όλα τα δημιουργήματά του , αλλά ιστορικά πρόκειται για το ωραιότερο -ίσως- που έγραψε ποτέ…

Το Σ`ακολουθώ…

Ποιά είναι άραγε η ιστορία του;

Την εποχή που το έγραψε,ο συνθέτης διένυε μια πολύ δύσκολη περίοδο στην προσωπική ζωή του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κλειστεί αρκετά στον εαυτό του. Οι πιο στενοί φίλοι του βρίσκονταν κοντά του και προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν για να ξεπεράσει τα προβλήματά του. Μπορεί να διαισθανόταν ότι η ζωή που του απέμενε δε θα είχε μεγάλη διάρκεια…

Τότε, είχε γνωρίσει κάποια πρόσωπα που τον έκαναν να αισθάνεται ιδιαίτερα όμορφα και διαφορετικά. Ένα από αυτά, ήταν μια κοπέλα που είχε ζήσει χρόνια στη Γαλλία. Ο Λοΐζος την είδε για πρώτη φορά στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχαν αρχίσει να κάνουν περισσότερη παρέα. Τους άρεσε να συζητάνε ατελείωτες ώρες για διάφορα θέματα. Ήταν μια καθαρά «πλατωνική» σχέση, ωστόσο ο συνθέτης ένιωθε διαφορετικά για εκείνη τη γυναίκα… Τον είχε συνεπάρει…

Ενώ βρισκόταν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση, φώναξε στο σπίτι του τον φίλο και παραγωγό του Αχιλλέα Θεοφίλου. Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα του 1980. Και οι δύο ήπιαν πολύ και καθώς ήταν μεθυσμένος ο Μάνος, κάθισε στο πιάνο κι έγραψε το «Σ’ ακολουθώ» πάνω σε δικούς του στίχους. Κι αυτό το τραγούδι που έμελλε να είναι η τελευταία σπουδαία κατάθεσή του στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού…

Λέγεται ότι είχε σκοπό ως πρώτη λέξη στο ρεφρέν να συμπεριλάβει και το δισύλλαβο όνομα της κοπέλας, η οποία αποτέλεσε πηγή έμπνευσής του. Τελικά πείστηκε να μη το κάνει κι έτσι έμεινε όπως το γνωρίζουμε…«Έλα, κράτησέ με…».

Στο στούντιο, το τραγούδι ηχογραφήθηκε με μια λιτή ορχήστρα με επικεφαλής κιθάρες.

Ο Γανωσέλης όμως του πρότεινε να το ηχογραφήσει μόνο μ’ ένα πιάνο. Αυτό έγινε αλλά στο τέλος ο Λοΐζος προτίμησε να κρατήσει την εκτέλεση με την ορχήστρα.Το playback με το πιάνο κρατήθηκε στην ταινία κι όταν δύο χρόνια αργότερα ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επέλεξε το «Σ’ ακολουθώ» για το δίσκο του «Φοβάμαι», χρησιμοποιήθηκε αυτό στην ηχογράφηση…

Η ερμηνεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου είναι πραγματικά εκπληκτική…Στο άκουσμα όμως της “σιωπηλής” φωνής του Μάνου Λοΐζου δεν μπορούμε παρά να υποκλιθούμε…

Σ’ ακολουθώ στην τσέπη σου γλιστράωσαν διφραγκάκι τόσο δα μικρόΣ’ ακολουθώ και ξέρω πως χωράωμες στο λακκάκι που `χεις στο λαιμό

Έλα κράτησέ με και περπάτησέ μεμες στο μαγικό σου το βυθόπάρε με μαζί σου στο βαθύ φιλί σουμη μ’ αφήνεις μόνο θα χαθώ

Σ’ ακολουθώ και πάνω σου κολλάωσαν φανελάκι καλοκαιρινό Σ’ ακολουθώ σ’ αγγίζω και πονάωκλείνω τα μάτια και σ’ ακολουθώ

"ΜΈΘΕΞΗ "συνάντηση ψυχής 

Μελισσάνθη

 Στις 7 Απριλίου 1907, γεννήθηκε η Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Μελισσάνθη, 7 Απριλίου 1907 – 9 Νοεμβρίου 1991), η οποία ήταν Ελληνίδα ποιήτρια.

Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη (7 Απριλίου 1907 – 9 Νοεμβρίου 1991): Μια υπαρξιακή φωνή της ελληνικής ποίησης

Η Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη, γνωστή στο ευρύ κοινό με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Μελισσάνθη, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ποιήτριες του 20ού αιώνα. Το έργο της χαρακτηρίζεται από έντονη υπαρξιακή αναζήτηση, στοχαστικό βάθος και ποιητική ευαισθησία, και κατέχει ξεχωριστή θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.

Πρώιμα χρόνια και εκπαίδευση

Η Ήβη Κούγια γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Απριλίου 1907. Από νωρίς φάνηκε η κλίση της προς τα γράμματα και τις τέχνες. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, έχοντας ως δάσκαλό της τον σημαντικό ελληνιστή Οκτάβιο Μερλιέ, ο οποίος αναγνώρισε και ενίσχυσε την ποιητική της φωνή. Παράλληλα, παρακολούθησε μαθήματα γερμανικής φιλολογίας στην Abendschule, καθώς και αγγλικής γλώσσας, μουσικής, ζωγραφικής και χορού.

Η πολυδιάστατη μόρφωσή της συμπληρώθηκε με φοίτηση στη Δημοσιογραφική Σχολή Αθηνών, γεγονός που την προετοίμασε και για την ενασχόλησή της με τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Λογοτεχνική πορεία

Η Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη υιοθέτησε το ψευδώνυμο Μελισσάνθη στις αρχές της λογοτεχνικής της σταδιοδρομίας. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1930 με την ποιητική συλλογή Φωνές Εντόμου, ενώ η δεύτερη συλλογή της, Προφητείες (1931), τράβηξε το ενδιαφέρον της λογοτεχνικής κοινότητας και καθιέρωσε τη φήμη της. Το έργο της διακρίνεται για τη συναισθηματική ένταση, τη μεταφυσική αγωνία και τη βαθιά αίσθηση του ανθρώπινου πεπρωμένου.

Συνολικά εξέδωσε οκτώ ποιητικές συλλογές, ενώ δημοσίευσε και πλήθος ποιημάτων σε περιοδικά και ανθολογίες. Η γλώσσα της είναι εσωτερική, λιτή αλλά διαπεραστική, και η θεματολογία της συχνά εστιάζει στον πόνο, τη μοναξιά, τον θάνατο, την ελπίδα και την πνευματική αναζήτηση.

Δημόσια παρουσία και προσφορά

Η Μελισσάνθη εργάστηκε ως καθηγήτρια γαλλικών σε σχολεία, ενώ από το 1945 έως το 1955 συνεργάστηκε με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ), παρουσιάζοντας εκπομπές που αφορούσαν την ελληνική και ξένη ποίηση. Επίσης, πραγματοποίησε ραδιοφωνικές διασκευές θεατρικών έργων και ανέγνωσε δικές της εργασίες, συμβάλλοντας στην εξοικείωση του κοινού με τη λογοτεχνία.

Σχέσεις με πνευματικούς ανθρώπους

Από την αρχή της πορείας της, συγκέντρωσε τον θαυμασμό κορυφαίων ποιητών και κριτικών. Ο Μιλτιάδης Μαλακάσης τη χαρακτήρισε ως «ποιητικό φαινόμενο που αγγίζει το θαύμα», ενώ ο Μάρκος Αυγέρης έγραψε ότι η ποίησή της είναι «μοντέρνα, βαθιά και απόλυτα ανθρώπινη».

Προσωπική ζωή

Το 1932 παντρεύτηκε τον Ιωάννη Σκανδαλάκη, δικηγόρο, πολιτικό και συγγραφέα φιλοσοφικών δοκιμίων. Η σχέση τους υπήρξε καθοριστική και πνευματικά γόνιμη, και ενίσχυσε τη σταθερότητα της προσωπικής της ζωής, επιτρέποντάς της να αφιερωθεί στην ποίηση.

Βραβεύσεις και αναγνώριση

Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης πορείας της, τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις:

Έπαινος της Ακαδημίας Αθηνών (1936)

Β' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1965)

Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976)

Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη

Χρυσός Σταυρός του Βασιλικού Τάγματος της Ευποιίας, για τη συνολική της προσφορά στην ελληνική ποίηση

Θάνατος και κληρονομιά

Η Ήβη Κούγια-Σκανδαλάκη (Μελισσάνθη) πέθανε στις 9 Νοεμβρίου 1991, αφήνοντας πίσω της ένα έργο διαχρονικό και βαθιά συγκινητικό. Η ποίησή της παραμένει αντικείμενο μελέτης και θαυμασμού, τόσο για τη λυρική της ποιότητα όσο και για το υπαρξιακό της βάθος.

Η Μελισσάνθη είναι μια από τις σπάνιες φωνές της ελληνικής ποίησης που κατάφερε να ενώσει την εσωτερική αγωνία με την καλλιτεχνική ωριμότητα, και να εκφράσει τον σύγχρονο άνθρωπο με αυθεντικότητα και ποίηση.

Σιδηρόκαστρο 

sidirokastro.org