Το άλογο ήταν το πιο θαυμαστό και πολύτιμο ζώο στην Αρχαία Ελλάδα. Ενδεικτικό είναι ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έδιναν στα παιδιά τους ονόματα που περιλάμβαναν το συνθετικό «ίππος» (Φίλιππος, Κάλλιππος κ.ά.). Αλλά ακόμα και δύο από τους βασικότερους Ολύμπιους θεούς φέρουν τον χαρακτηριστικό προσδιορισμό: Αθηνά Ιππία και Ίππιος Ποσειδών, καθώς ήταν στενά συνδεδεμένοι με τα φτερωτά τους άλογα. Η επιστημονική ονομασία των αλόγων στα αρχαία ελληνικά ήταν «λοφούροντα», δηλαδή ζώα που είχαν ουρά με μακριές τρίχες. Το σύνηθες ύψος τους ήταν 1.35μ. - 1.40μ. και είχαν τρίχωμα διαφόρων χρωμάτων από το οποίο προέκυπτε και η ονομασία τους: μέλος (μαύρο), πυρρός (ξανθοκόκκινο), ξανθός (καφετί), βαλιός (πιτσιλωτό). Ζούσαν κατά μέσο όρο 25 χρόνια, όμως από την ηλικία των 20 ετών σταματούσαν να τα χρησιμοποιούν στον πόλεμο και τους αγώνες.
To άλογο απεικονίζεται σε ποικίλες μορφές της τέχνης -αγγεία, γλυπτά, νομίσματα, πυξίδες, σαρκοφάγους-, σε όλο το μήκος της αρχαίας ελληνικής ιστορίας. Από την εποχή κιόλας της προϊστορίας το άλογο εμφανίζεται ως ακούραστος σύντροφος του ανθρώπου στους αγώνες του για την επικράτηση (πόλεμος), αλλά και σε δραστηριότητες όπως ήταν οι ιππικοί αγώνες, οι οποίοι εντάχθηκαν ως αναπόσπαστο μέρος των τότε αθλητικών διοργανώσεων (αρχής γενομένης από τους Ολυμπιακούς), ενώ λόγω της σπουδαιότητάς τους σταδιακά φτιάχτηκαν και ειδικοί χώροι για τη διεξαγωγή τους, με αποκορύφωση τη ρωμαϊκή περίοδο, όπου οι ιππόδρομοι έλαβαν τον χαρακτήρα περίτεχνου οικοδομήματος. Αξίζει να αναφερθεί ότι τα άλογα στην αρχαιότητα δεν χρησιμοποιούνταν για υποζύγια ή στην καλλιέργεια της γης, δείγμα της ανώτερης αξίας τους για τον άνθρωπο.
Ο Όμηρος, πρώτος, κάνει σχετικές αναφορές, προσδίδοντας μεταφυσικές ιδιότητες στα άλογα του Αχιλλέα, εικόνες που έχουμε από τη ζωφόρο του Παρθενώνα και αναπαριστούν την πομπή των Παναθηναίων αριθμούν στην ιερότερη τελετουργία της πόλης τη συμμετοχή άνω των 200 αλόγων, αναφορές στον Πλάτωνα κάνουν λόγο για την επίδρασή του αλόγου στη διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του ατόμου, ο σπουδαίος ιστορικός Ξενοφών στο έργο του Περί Ιππικής κάνει λόγο για τους σωστούς τρόπους εκπαίδευσης και φροντίδας των αλόγων (η απόκτηση και η συντήρησή του ήταν μια αρκετά δαπανηρή υπόθεση και έτσι μόνο η αριστοκρατική τάξη μπορούσε να τα αποκτήσει), ενώ ο στρατηλάτης Μέγας Αλέξανδρος, όπως πληροφορούμαστε από τον γεωγράφο Παυσανία, θάβεται μαζί με το διάσημό του Βουκεφάλα, το μόνο άλογο που έφτασε στην ηλικία των 30 ετών.
Στην ελληνική τέχνη οι προτομές αλόγων απεικονίζονται σε αντικείμενα διαφόρων μεγεθών και σχημάτων. Ένα λόγου χάρη χαρακτηριστικό είδος αγγείου του 6ου αιώνα φέρει την ονομασία αμφορέας προτομής αλόγου και μόνο στην περιοχή της Ακρόπολης έχουν βρεθεί πάνω από εκατό τέτοιου είδους αγγεία. Στην πλειοψηφία τους τα άλογα διακρίνονται από λεπτό κεφάλι, τοξωτό λαιμό και καπούλια, λιγνό σώμα και ψηλά πόδια. Από τα πιο δημοφιλή αντικείμενα ήταν τα ειδώλια αλόγων, τα περισσότερα για χρήση παιδικών παιχνιδιών. Κάποια από αυτά φέρονται πάνω σε τροχούς, παραπέμποντας στη γνωστή ιστορία του Τρωικού πολέμου με τον Δούρειο Ίππο. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πολλά παράξενα μυθολογικά όντα αλλά και ηρωικές μορφές έχουν ως βάση τους το σώμα αλόγου (π.χ. ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο του Ποσειδώνα, ή ο σοφός Κένταυρος Χείρωνας, με σώμα αλόγου και ανθρώπου, δάσκαλος του Αχιλλέα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου