σκηνοθεσία Γούντι Άλεν με τους: Τζοναθαν Ρις Μάγιερς, Σκάρλετ Γιόχανσον, Έμιλι Μόρτιμερ, Μπράιαν Κοξ
Ο Woody Allen το έκανε και πάλι το θαύμα του. Στα 70 του χρόνια αφηγείται μια ιστορία για ένα παράνομο ερωτικό δεσμό με απρόσμενη κατάληξη. Ε, και; θα πείτε. Το έχουμε ξαναδεί το σενάριο. Αυτή τη φορά όμως, η κλισέ ιστορία, έχει έντονο κοινωνιολογικό υπόβαθρο και σταθερό φιλοσοφικό πυρήνα που της δίνουν σοβαρό λόγο ύπαρξης. Οι τάξεις, η θέληση για δύναμη, πλούτο και ανέσεις, η ασφάλεια ενάντια στο ρίσκο, η ρουτίνα ενάντια στο απροσδόκητο, η λογική έναντι του έρωτα. Και ο παράγοντας τύχη το ίδιο βασικός όσο και ο παράγοντας άνθρωπος να συμβολίζεται πανέξυπνα με ένα αγώνα τένις.
Ο Woody Allen ανανεώνεται αλλά κρατάει και τις σταθερές του. Οργανώνει το ντεκουπάζ του σε μια σειρά από μεγάλα πλάνα με αργά απαλά τράβελινγκ, που άλλοτε πλησιάζουν τους ήρωες σε απόσταση αναπνοής, και έχουν πρόσβαση και στην πιο μικρή, αδιόρατη σύσπαση του προσώπου και άλλοτε απομακρύνονται από αυτούς τοποθετώντας τους στο αχανές, γκρίζο, μουντό και ελαφρώς ξενέρωτο "πλούσιο" Λονδίνο, τονίζοντας τη διαλεκτική προσώπων και χώρου. Αυτό αφενός δίνει ρυθμό στην ταινία και συνεισφέρει στην κλιμάκωση της κάθε σκηνής, αφετέρου δίνει μεγάλη ελευθέρια στους ηθοποιούς να ερμηνεύσουν την κάθε σκηνή με την απαιτούμενη συναισθηματική αλλά και σωματική συνεχεία, χωρίς να χρειασθεί να γυρίσουν την ίδια σκηνή από 15 διαφορετικές γωνίες λήψης. Η φωτογραφία του Remi Adefarasin χειρίζεται αξιοθαύμαστα ένα πολύ δύσκολο φως, το λευκό και παίζει με τη λάμψη του και με το πόσο εύκολα μπορεί να σβήσει. Ο συννεφιασμένος ουρανός της Αγγλίας βοηθάει στη δημιουργία μιας μουντής ατμόσφαιρας και ο Adefarasin το εκμεταλλεύεται στο έπακρο, ενώ παίζει ιδιαίτερα με το φωτισμό των προσώπων και κυρίως των ματιών. Η σκηνογραφία σπάει κοκάλα, είτε οι ήρωες τοποθετούνται στο παραμυθένιο μέγαρο της Βρετανικής έξοχης, είτε τοποθετούνται στα μεγάλα γυάλινα, πλούσια και άκρως επικίνδυνα σπίτια του Λονδίνου, είτε σε μικρούς ασφυκτικούς χώρους που παγιδεύουν την ηρωίδα.
Το σενάριο του Woody Allen είναι έξοχα δομημένο και εξελίσσεται με νομοτελειακή ακρίβεια, ενώ οι ανατροπές του τελευταίου 15λεπτου είναι τόσο έντονες και έξυπνες που θύμισαν λίγο το Spellbound του Hitchcock . Οι διάλογοι του είναι εξαιρετικοί, γεμάτοι καυστικό χιούμορ και ειρωνεία, ενώ το τέλος της ταινίας του είναι σαρκαστικό και μελαγχολικό συνάμα. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει για τη μουσική επιμέλεια της ταινίας που περιλαμβάνει συγκεκριμένα κομμάτια από συγκεκριμένες όπερες που άλλοτε επανέρχονται σαν λαιτ μοτιφ και άλλοτε ντύνουν εκπληκτικά κάποιες από τις πιο δυνατές και βασικές σκηνές του έργου.
Ο Woody κάνει μια από τις καλύτερες ταινίες της καριέρας του και πιθανότατα θα αισθάνεται περήφανος που κατάφερε κάτι τέτοιο και μάλιστα στη δύσκολη ηλικία των 70. Από την άλλη είναι αρκετά σεμνός ώστε να στέκεται μπροστά από ένα καθρέφτη και να αυτοθαυμάζεται. Κατά τη γνώμη μου πάντως θα έπρεπε.
Βραβείο Γκόγια Καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας
Βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας
cine.gr
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
- 9/9 στις 9 μ.μ. – 11 μ.μ.
https://www.facebook.com/events/2388326164821722/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου