ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΨΑΡΙΑΝΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» - ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ 2000-2004‏

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΨΑΡΙΑΝΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» - ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ 2000-2004

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΨΑΡΙΑΝΟΥ

ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ» - ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ 2000-2004

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΙΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ UNESCO ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΝΗΣΩΝ

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η Βράβευση και η Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής του Παναγιώτη Ψαριανού με τίτλο «Στον Κόσμο», το Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014, από τον Όμιλο για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων, στο κτήριο του Ελληνικού ICOMOS, όπου φιλοξενείται ο Όμιλος για την UNESCO.  Η Παρουσίαση της Ποιητικής Συλλογής τελούσε υπό την αιγίδα του Ελληνικού ICOMOS. Ο Παναγιώτης Ψαριανός βραβεύτηκε « … για την προσφορά του στην Ποίηση».

 Η Ποιητική Συλλογή του Παναγιώτη Ψαριανού, περιλαμβάνει επιλογή ποιημάτων, από το 2000 έως και το 2004, που έχουν εκδοθεί σε τρία βιβλία, αλλά και από άλλες τρεις Ποιητικές Συλλογές, της ίδιας περιόδου, που ακόμα δεν έχουν εκδοθεί. Ο Ποιητής σύστησε στους συμμετέχοντες τη Συλλογή των Ποιημάτων και τους ταξίδεψε ως την γενέτειρά του, τη μαγευτική Λέσβο, που ήταν και ο κύριος πυρήνας έμπνευσής του από μικρή ηλικία. 

Όπως τόνισε χαρακτηριστικά σε μήνυμά του ο Πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων και Αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ομίλων, Συλλόγων και Κέντρων UNESCO (WFUCA) για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, Ιωάννης Μαρωνίτης, το οποίο και μετέφερε η Ίλια Μέγα, «Η Ποίηση του Παναγιώτη Ψαριανού είναι ένα μοναδικό κλειδί που ανοίγει την ψυχή και το μυαλό του ανθρώπου ενώ μας βοηθά να γνωρίσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, τον εσωτερικό μας κόσμο με άλλη ματιά».

 Ο Π. Ψαριανός κατά την έναρξη της Παρουσίασης μετέφερε το χαιρετισμό της εξαίρετης φιλολόγου και συγγραφέως του εντυπωσιακού και ογκώδους έργου για την Σαπφώ, Μαρίας Γ. Γιαννίκου-Λιόντου, καθώς και λίγα λόγια της, μεταξύ των οποίων και τα εξής: «...Ανήσυχα ήσυχο πνεύμα ο Παναγιώτης Ψαριανός, στοχαστικός νους, πιστός στο όραμα της πατρίδας-ποίησης και της ποίησης ως κοινωνικής δράσης, …. Σχεδόν σε όλα τα ποιήματά του ελλοχεύει η αγωνία κι ο φόβος για όλα αυτά που απειλούν την ανθρώπινη αξία και την Ομορφιά, η μελαγχολία και η απόγνωση από την επέλαση του Άδικου και την ματαίωση των ιδανικών. Μα ως δια μαγείας, στους ίδιους τους στίχους του, τα πανανθρώπινα ερωτήματα βρίσκουν απάντηση, νίκες και ήττες εναλλάσσονται, το θηρίο γίνεται άνθρωπος κι η εξορία πατρίδα. Κι αυτό μαγεύει κι αιχμαλωτίζει. Μα είναι και κάτι ακόμα. Είναι που μια και μόνο στιγμή, ένα ακροστίχι του, μπορεί να δείξει την ζωή σου ολόκληρη. Να την ξεδιπλώσει μπροστά σου σε μύριες εικόνες με συγκλονιστική καθαρότητα, σαν μαχαιριά. Όπως ακριβώς εννοεί τον ποιητικό λόγο ο Valery: Η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος». 

Οι παρευρισκόμενοι είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ορισμένα από τα Ποιήματα της Συλλογής του Π. Ψαριανού, ο οποίος διάβασε, αλλά και ανέλυσε αρκετά από τα αριστουργήματα του βιβλίου - όπως πολλοί αναγνώστες τα χαρακτηρίζουν -. Επίσης, ποιήματα ανέγνωσαν και η Διευθύντρια του Τομέα Ποίησης και Λογοτεχνίας του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων, Ίλια Μέγα, ποιήτρια και η ίδια, καθώς και ο Συγγραφέας, μεταφραστής και Καθηγητής Ξένων Γλωσσών, αλλά και Συντονιστής της Παρουσίασης, Ηλίας Ταμπουράκης,  ο οποίος μίλησε για τον ποιητή, τονίζοντας, μεταξύ άλλων : « …  Έχοντας γνωρίσει πολλούς συγγραφείς, είτε προσωπικά είτε μέσα από τα βιβλία τους, κατάληξα στο συμπέρασμα, ότι τελικά έχει δίκιο ο καθηγητής Armesto, του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, όταν λέει: “Μost books are books about books”, δηλαδή, “Tα περισσότερα βιβλία μιλούν για άλλα βιβλία”. Ας γνωρίσουμε, όμως, σήμερα έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει την ανάγκη να αναφερθεί στα γραπτά των άλλων, αλλά εκφράζει εμπειρίες αυτόφωτες και συναισθήματα δικά του … . Λίγοι άνθρωποι κατορθώνουν να εξισορροπούν ανάμεσα στις πτυχές της ζωής τους. Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο νου τού μέσου ανθρώπου στο άκουσμα της λέξης «οικονομολόγος» είναι η ψυχρή μαθηματική ακρίβεια … . ΟΜΩΣ, η ενόραση του Παναγιώτη Ψαριανού τον οδηγεί εκτός της πεπατημένης οδού, προκειμένου να παραμείνει συντονισμένος με την τοπική Φύση και την ιδιαίτερη κουλτούρα των ανθρώπων του κάθε απόμακρου τόπου, όπου ταξιδεύει με ένα οδοιπορικό στο χέρι ή ακόμη και νοερά. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν περιηγητή της Υφηλίου και των κόσμων της ποίησης. … Ο γλωσσικός του μινιμαλισμός μας μεταφέρει σε μορφές ποίησης άλλων εποχών και άλλων πολιτισμικών περιοχών, από τα Hai-ku ως την ισπανική Novisima. Και είναι η ποίηση του Ψαριανού ένας πίνακας κυβιστικός πάνω απ’ τη Μεσόγειο, σε όλο της το μεγαλείο. …».

 Μετά την παρουσίαση του βιβλίου και την ανάγνωση των ποιημάτων, τον Παναγιώτη Ψαριανό συνεχάρη και μίλησε με πολύ κολακευτικά λόγια γι’ αυτόν, ο Επίτιμος Αντιπρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων, Παύλος Νισλόγλου.

Στην παρουσίαση διατέθηκαν δωρεάν βιβλία της Ποιητικής Συλλογής στους συμμετέχοντες, τα οποία και υπέγραψε ο κύριος Ψαριανός, καθώς επίσης και σαράντα βιβλία για τους ωφελούμενους των μόνιμων κοινωνικών Δομών άμεσης αντιμετώπισης της φτώχειας του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων.

---

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ

Γεννήθηκα στη Γέρα της Λέσβου, την καταπράσινη, με τον πανέμορφο Κόλπο της. Εκεί άκουσα τις μουσικές της φύσης, του κόσμου τις φωνές και τις ανάσες, κι είδα τον άνθρωπο γυμνό και διάφανο σαν τον καθάριο αγέρα ή το νερό των ποταμών, που κυλούσαν από τους λόφους με τους ελαιώνες. Εκεί κολύμπησα στην όμορφη θάλασσα, τραγούδησα τον έρωτα και το καημό και ήπια τους γλυκούς χυμούς της νιότης. Εκεί αισθάνθηκα βαθιά τη ζωή και το θάνατο κι άγγιξα την ψυχή του σύμπαντος. Εκεί ανδρώθηκα.

Ύστερα ήρθα στην Αθήνα για σπουδές, όπου ζω μέχρι σήμερα. Σπούδασα οικονομικά και έκανα μεταπτυχιακά στο φορολογικό δίκαιο και στο μάρκετινγκ. Εργάστηκα σαν οικονομικός διευθυντής και κατόπιν ίδρυσα μια εταιρία ελεγκτών-συμβούλων επιχειρήσεων, στην οποία συνεχίζω να εργάζομαι. Οργάνωσα και δίδαξα σε αρκετά σεμινάρια οικονομικού περιεχομένου για ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων και δημοσίευσα πολλά σχετικά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Κι ακόμα διδάσκω και δημοσιεύω.

Ταξίδεψα πολύ. Μ’ αρέσει να γυρίζω σαν περιηγητής τον κόσμο. Και θα το κάνω μέχρι που μπορώ. Μα πάντα επιστρέφω στον τόπο μου, στις ζωντανές μου μνήμες.

Μέχρι τώρα έχω εκδώσει τα βιβλία με ποίηση:

«ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2000-2001», Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος Α.Ε., 2010. 

«ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2002-2003», Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος Α.Ε., 2010. 

«ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΣΕΙ ΤΟ ΦΩΣ- ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2004», Εκδόσεις ΑRTplus, 2013. 

Ποιήματά μου έχουν στη συμπεριληφθεί στη Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Χ. Πάτση και έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Μορφές σαν το σύμπαν.
Στιγμές στην απεραντοσύνη.
Η αίσθησή μου, του κόσμου το νόημα.

Ας ζήσω γι’ αυτό το μυστήριο,
κλεισμένος στο άπειρο άνθος!

     ~

Ορίζοντές μου εσείς,
Ιδέα, Έρωτα,
Φως και Ελευθερία,
όρια που ορίζετε
την ομορφιά του κόσμου.

     ~
Έρημες πόλεις,
αιώνιοι έρωτες,
αρχαίες κραυγές.

     ~
Ξυπνώ.
Γυμνό, το σώμα μου απ’ τη σάρκα!

Και η ψυχή ορθώνεται να δει,
πίσω απ’ την αίσθηση το θαύμα.

     ~
Πάντα,
προσμένοντας μια άλλη άνοιξη,
θα κουβαλάω λάφυρα δυο στάχια,
ήχους και οπτασίες ποιημάτων.

     ~
Προχωράμε, ποδοπατώντας
λουλούδια και μουσικές.

Κι όταν μας βάψει το αίμα τους,
απορούμε για το κατάντημα
τούτου του κόσμου.

     ~
Για κείνο το λουλούδι,
που φύτρωσε στο άπειρο
και δεν του έριξα νερό ούτε μια στάλα,
είν’ οι τύψεις μου.

Κι η θλίψη μου,
για τη χαμένη μου ψυχή,
που στα κρυφά της όνειρα
πονάει και πεθαίνει.

     ~

Κάθε φορά που με φωνάζει η ζωή,
δηλώνω βροντερά παρών.

Δρόμος μου,
οι δρόμοι όλου του κόσμου
και πάθος μου,
τα πάθη ολωνών.

Δεν πρέπει κι ούτε εννοώ
να είμαι έξω απ’ τη ζωή.
Όσα φτερά και να ’χει η σκέψη μου,
πάντοτε θα πετά μέσα στον κόσμο.

     ~
Δεν έχει επιστροφή αυτός ο δρόμος.

Ούτε κι αντέχουν τα φτερά,
να πετάξω ξανά
πάνω απ’ τις ίδιες θάλασσες
ούτε μου φτάνει ο χρόνος.

Μα πιο πολύ, γιατί
η ομορφιά ραγίζει,
μόλις το ίδιο χέρι την αγγίξει.

     ~

Μακρύς ο δρόμος, ακόμα.
Αντέχεις.
Επέμενε.
Ο έρωτας των ρόδων, ισχυρός.

     ~
Προχωράμε,
όταν στο νου μας γίνονται εκρήξεις
και στην ψυχή μας ανθίζουνε όνειρα.

Αλλιώς, θα ζούμε στη μιζέρια
των αργών θανάτων.

     ~
Σκέψεις των ονείρων,
που πρόθυμα ματώσαμε γι’ αυτές.

Χώρες που δεν τις είδαμε ποτές
κι όμως τις αγαπήσαμε με πάθος
και γίναν οι δικές μας φυλακές.

     ~
Εικόνες που έσβησαν,
μόλις τις είδε το φως•

ιδέες και πίστη
που στήριξαν κόσμους.

     ~
Τα άστρα της ζωής μου,
τα λόγια που με ύψωσαν
κι οι πράξεις που με πήγαν
μπροστά απ’ τις ιδέες μου.

Τα ερωτήματα του νου,
να μη σταθούν εμπόδιο
στο δρόμο τ’ ουρανού.

     ~

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

Θα υπερασπιστούμε
το φως και τον έρωτα,
μέχρι θανάτου.

Αυτός είναι ο όρκος της ζωής.

     ~
Φιλιά, του έρωτα οι ανάσες,
που γίνονται λουλούδια της ψυχής.

     ~
Γυναίκα,
θύρα του παραδείσου
κι αίσθηση της υπέρτατης γιορτής!

     ~

Χωρίς σκοπό,
το άρωμα των λουλουδιών
κι η σκέψη, παγωμένη.

Νόημα παίρνει η ομορφιά
απ’ του έρωτα το χρώμα.
Αλλιώς, άψυχα στέκουν όλα.

     ~
Τη γοητεία των μύθων
διαφύλαξε.

Κι άνοιγε τις καρδιές
με τριαντάφυλλα,
αρώματα και ηδονές
να απολαύσεις.
     ~
Εσύ.
Η Γυναίκα.
Ένας τέλειος κόσμος.
Η έλξη του σύμπαντος.
Είσαι το πιο ωραίο όνειρο.
Απόλυτα ερωτική, χαριτωμένη, έξυπνη, απλή, μοναδική.
Το άρωμά σου απλώθηκε παντού και ευωδιάζει.
Πνοή, ομορφιά και νόημα μού δίνεις στη ζωή.
Μες στων ματιών σου την αυγή, το μαγικό ταξίδι.
Γλυκιά και θεία αίσθηση, τ’ άγγιγμα κι η φωνή σου.

     ~
Έσταζαν αίμα,
όλα τα τριαντάφυλλα που σου ’χα δώσει,
καθώς ήτανε μέσα μου αμάραντα ακόμα.

Τι ευτυχία, ν’ αγαπάς!
Σκέψεις κι ανάσες και κορμί
να χύνονται στο σώμα που φιλάς
κι όλα τα πλούτη να κοιτάς του κόσμου
μέσα στα μάτια που αγαπάς.

Τι όμορφα που ’ναι ν’ ακούς,
τη νύχτα να σου τραγουδά
με όλα της τ’ αηδόνια
κι εσύ στο χάδι του έρωτα
να ζεις το τώρα αιώνια!

     ~
Θλίψη, γιατί δεν έχω πού να δώσω
του Αυγούστου την πανσέληνο,
που αναδύεται από τη θάλασσα.

Θλίψη, γιατί δε σ’ αγαπώ ακόμα.

     ~
Θαμπές εικόνες σου
σ’ ένα κρυφό εικονοστάσι έχω θέσει•
και σαν θα πέσει σκοτεινιά,
έρχεται μόνη της η σκέψη,
ν’ αφήσει λίγα άνθη στη γωνιά.

Με νοσταλγία και με θλίψη μ’ έχεις δέσει.

     ~
Γλυκά, τα λόγια της αγάπης,
ζεστά σαν την ανάσα της ψυχής μας
και τρυφερά σαν το μικρό το φυλλαράκι
που ξεπροβάλλει στη ζωή την πρώτη μέρα.

Κι έχουν μια δύναμη, μια πίστη κι ένα πάθος,
που κάνουν εύκολο και φυσικό το θαύμα.

Το πιο μεγάλο θαύμα είναι της αγάπης!

     ~
Στου σώματός σου την αλήθεια
πίστεψε.

Αν δε φωνάξεις τις επιθυμίες σου,
δε θα σ’ ακούσει ο έρωτας
και θα σε προσπεράσει.

Κι αν φύγει,
δε θα γυρίσει πια ποτέ.

     ~
Σιγά, κρυφά, να μπω μες στην ψυχή σου,
τα βήματά μου μην ακούσεις και τρομάξεις.
Και ύστερα, ν’ αγγίξω τη μορφή σου•
κι απ’ τα ρυάκια του κορμιού μου να σταλάξω,
σταλαγματιά σταλαγματιά μες στο κορμί σου.

Δοξάρι, να συρθώ πά’ στις χορδές σου,
να βγει ο ήχος των υπέροχων ερώτων
και ν’ απλωθεί, μαγεύοντας τη φύση.
Γλυκό τραγούδι απ’ την καρδιά μου ν’ αντηχήσει,
μέχρι τα βάθη των γαλάζιων οριζόντων.

     ~