ΣΕ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ: ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΣ

Στα πενήντα τρία του χρόνια ο Ηλίας χάνει δουλειά και οικογένεια, και γυρνάει στο χωριό του, στο Δελβινάκι ψηλά στο Πωγώνι, στα ελληνοαλβανικά σύνορα, για να μείνει με τη χηρεμένη μάνα του. Είναι ένας άνθρωπος έρημος μέσα του, που επιστρέφει σ' έναν έρημο τόπο. Ο μοναδικός του φίλος στο χωριό είναι ο διευθυντής του τοπικού τμήματος συνοριοφυλακής, ο Κώστας Μεντής. Μια νεαρή Αλβανή βρίσκεται κατακρεουργημένη έξω απ' το χωριό και η εξιχνίαση του φόνου γίνεται για τον Ηλία έμμονη ιδέα.
Αυτή είναι στο Δέντρο του Ιούδα, με δυο λόγια, η «αστυνομική» του ιστορία, το «κέλυφος» του βιβλίου, που το δούλεψα δίχως διάθεση εντυπωσιασμού, δίχως ανατροπές για την ανατροπή και μόνο, αλλά με μοναδικό μου μέλημα να είναι πάντοτε η ιστορία μου ειλικρινής απέναντι στα πρόσωπά της – να είναι αυτά τα πρόσωπα αληθινοί άνθρωποι κι όχι προφάσεις για να υφανθεί και να διαλευκανθεί ένα μυστήριο.
Έτσι, μέσα του, αυτό το «αστυνομικό κέλυφος» της ιστορίας μου κλείνει για τον ήρωά μου, τον Ηλία, και για τους γύρω του βαθιές κι ακόμα βαθύτερες ψυχικές στρώσεις: υπάρχει απονέκρωση κι από κάτω αγάπη, καρτερία κι από κάτω πόνος, αδελφική φιλία κι από πίσω προδοσία και παραπίσω φιλία ακόμα πιο βαθιά, που φτάνει ως τη θυσία. Για να πω την ιστορία μου, βασική μου έγνοια –και πώς αλλιώς;– ήταν η γλώσσα. Ήθελα ο σπαραγμός του ήρωά μου να δίνεται υπόκωφος, ψιθυριστός, με την επιλογή που 'κανα στις λέξεις και με τον τρόπο που έβαζα τη μία πλάι στην άλλην τις προτάσεις μου – και πάνω απ' όλα μ' ό,τι επέλεγα ν' αφήσω άρρητο (που στη λογοτεχνία είναι, πιστεύω, εξίσου σημαντικό, αν όχι και πιο σημαντικό, από τις λέξεις, όπως στη μουσική οι παύσεις έχουν την ίδια σπουδαιότητα με τις νότες). Ήθελα η γλώσσα να είναι απλή, χωρίς πολλά πολλά, μα και με μια απέριττη ποιητικότητα. Ήθελα να είναι «φυσική», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Μετρημένα, χρησιμοποίησα λέξεις του τόπου. Κατά κάποιον τρόπο, μπορεί και ενστικτωδώς, θέλησα δίχως να θυσιάσω το σήμερα να έχει η γραφή μου κάτι «κλασικό»· κι ας εκτυλίσσεται τώρα η ιστορία μου, να είναι πιο διαχρονική απ' οτιδήποτε στενά τωρινό.

Το δέντρο του Ιούδα
Μιχάλης Μακρόπουλος
Κίχλη
120 σελ.
Τιμή € 12,00

Και εδώ, όπως και στις προηγούμενές μου νουβέλες Σπουργίτω και Γράχαμ, δίνω την ασφυχτική αίσθηση του μικρού τόπου, της ελληνικής επαρχίας, μα που σαν αντίβαρο τη συντροφεύει ένα πέταγμα της ψυχής όταν το βλέμμα μπορεί ανεμπόδιστο να πλανιέται από βουνό σε βουνό. Τον τόπο της ιστορίας μου, το Πωγώνι, τον έχω γνωρίσει και τον αγαπώ, μα πόρρω απέχουν η ματιά μου και η σκέψη μου απ' οποιαδήποτε διάθεση ηθογραφικής αποτύπωσης. Αν ο μικρός τόπος εντέλει με βολεύει, ο λόγος κατ' αρχάς είναι πως στην ερημιά ο άνθρωπος βρίσκεται πιο ξεκάθαρα μόνος απέναντι στον εαυτό του, αποχτά άλλο βάθος και μιαν άλλη πληρότητα. Και τα μέρη που περπατάει ο ήρωάς μου τα έχω ο ίδιος περπατήσει εκατοντάδες φορές, έτσι μπορούσα σ' όλη μου την ιστορία να τον ακολουθώ –σκιά του– στα μοναχικά βήματά του.http://diastixo.gr