Είναι βράδυ, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Νύχτα παγερή, κρύο τσουχτερό. Έξω είναι όλα παγωμένα. Και μέσα στο σπίτι είναι αισθητό, θαρρείς πως μπαίνει σαν κλέφτης ένα ύπουλο κρύο κι ας είναι στο φουλ το καλοριφέρ. Κι ας ανάβει δυνατή φωτιά στο τζάκι. Τρυπώνω κάτω από το πάπλωμα. Προτιμώ τη ζεστασιά του κρεβατιού. Θέλω να απομονωθώ, θέλω πολύ να κοιμηθώ, να ονειρευτώ. Μα δεν μ' αφήνουν οι θόρυβοι κι οι φωνές έξω στον δρόμο. Ανοίγω το ραδιόφωνο, δεν μπορώ να το αποχωριστώ. Μου έχει γίνει απαραίτητο για τις ώρες της μοναξιάς. Για όλες τις ώρες. Προτιμώ ν' ακούω μουσική, ακόμα και στον ύπνο μου. Δυναμώνω τον ήχο του ραδιοφώνου:
Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει!
Το κοιτώ στον ουρανό.
Μήπως το 'φερε η αγάπη,
μήπως το 'φερε η ελπίδα
τ' άστρο αυτό το φωτεινό...
Κι ήρθε να μου φέρει αγάπη
κι ήρθε να μου φέρει ελπίδα
τ' άστρο αυτό το φωτεινό...
Το κοιτώ στον ουρανό.
Μήπως το 'φερε η αγάπη,
μήπως το 'φερε η ελπίδα
τ' άστρο αυτό το φωτεινό...
Κι ήρθε να μου φέρει αγάπη
κι ήρθε να μου φέρει ελπίδα
τ' άστρο αυτό το φωτεινό...
Ακούω το τραγούδι και άξαφνα σκέφτομαι τον χρόνο που αλλάζει. Κάθε χρόνο συμβαίνει αυτό. Φεύγει φορτωμένος ένα σωρό κακά. Κι αυτός που έρχεται με χιλιάδες προσδοκίες και περισσότερους φόβους για επικείμενες συμφορές. Η δεύτερη χιλιετία, που έκλεισε τον κύκλο της πριν από δεκατέσσερα χρόνια, ήταν μια χιλιετία διαφορετική από κάθε προηγούμενη. Ο τελευταίος αιώνας της υπήρξε αιώνας τρομερών ανακαλύψεων και τρομερών αποκαλύψεων. Ο άνθρωπος αποδέσμευσε τρομακτικές δυνάμεις από τη φύση και αποκάλυψε φοβερά μυστικά της. Άγγιξε και ξεδιάλυνε κάπως τα μυστήρια του Σύμπαντος και ανέτρεψε πολλούς από τους μέχρι τώρα ισχύοντες φυσικούς νόμους. Δεν ξέρουμε αν θα είναι για το καλό του ανθρώπου και του πλανήτη μας ή για το αντίθετο...
Η τρίτη χιλιετία παραμέρισε το παρελθόν κι έκανε επιβλητική την παρουσία της κουνώντας με καμάρι τη σημαία της παντοδυναμίας της τεχνολογίας και της πληροφορικής. Αυτό κι αν είναι τρομακτικό. Θα μπορεί ο άνθρωπος να ελέγχει και ν' αποκαλύπτει τα πάντα. Κι αυτά ακόμα τα εσώψυχά μας.
Κι εκεί που συλλογιέμαι όλα αυτά, δεν ξέρω αν είμαι κοιμισμένη ή ξυπνητή, να σου και πέφτει μπροστά μου ένα μικροσκοπικό αστέρι και προσγειώνεται στην άκρη του κρεβατιού μου. Ανοίγει μια πορτούλα και βγαίνουν από μέσα ένα τσούρμο παράξενοι λιλιπούτειοι επισκέπτες. Είναι όλοι τόσο μικροσκοπικοί και το κεφάλι τους είναι σαν το κεφάλι καρφίτσας. Είναι τόσο αστείοι, που μόλις καταφέρνω να μη γελάσω. Μια τρελή ιδέα περνάει από το μυαλό μου σαν αστραπή: Λες να είναι εξωγ... Αλλά δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου.
«Γεια!» κάνουν μ' ένα στόμα. «Ήρθαμε. Μας περίμενες, δεν μας περίμενες;»
«Καλώς ήρθατε!» ψελλίζω μουδιασμένα. Μιλούν την ίδια γλώσσα μ' εμένα, σκέφτομαι. «Και βέβαια περίμενα ένα φως, ένα σημάδι, μια ένδειξη πως κάτι θα πάει καλύτερα με τις αλλαγές που περιμένουμε όλοι. Εσείς ποιοι είστε και τι γυρεύετε από μένα;»
«Χα! Αυτό δεν έχει και πολλή σημασία, αλλά θα μάθεις. Εμείς πήραμε το μήνυμα και ήρθαμε στην ώρα μας. Έχεις λίγο χρόνο στη διάθεσή σου να κάνεις μια ευχή;» λέει ένας, μάλλον ο αρχηγός τους. «Κάνε μια ευχή!»
«Να κάνω μια ευχή...» Τραγανίζω αμήχανα τις λέξεις στα δόντια μου. «Μου ζητάτε να κάνω μια ευχή... Καλό αυτό. Ίσως αυτό να περίμενα», λέω δειλά.
«Λοιπόν, μη χάνουμε καιρό. Γύρισε το πρόσωπό σου προς τη σελήνη, κλείσε τα μάτια, προσευχήσου κρυφά και ζήτησε κάτι που θα ήθελες πάρα πολύ να γίνει. Είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο να το κάνεις».
«Και θα γίνει ό,τι κι αν ζητήσω;» λέω πετώντας από τη χαρά μου.
«Μμ», μάγκωσε εκείνος. «Δεν είναι απολύτως βέβαιο, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά η ευχή για το καλό είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη ακόμα κι από τους νόμους του Σύμπαντος».
«Εντάξει, φίλοι μου! Περιμένετε μια στιγμή να σκεφτώ».
«Μισό δευτερόλεπτο έχεις να σκεφτείς. Ο χρόνος τρέχει», μου λέει. «Βιάσου. Πήγαινε σιμά στο παράθυρο και κάνε ό,τι σου λέμε. Άντε».
«Αμέσως», λέω ξεθαρρεύοντας και κάνω όπως ακριβώς μου είπαν!
Ύστερα από μισό δευτερόλεπτο ανοίγω τα μάτια μου και τι να δω! Όλα είναι διαφορετικά. Οι παράξενοι επισκέπτες έχουν γίνει άφαντοι κι εγώ βρίσκομαι ολομόναχη σ' ένα εξωπραγματικό περιβάλλον. Σίγουρα δεν είμαι στη γη, μα ούτε και στη σελήνη. Το τοπίο της σελήνης είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους από τα ντοκιμαντέρ. Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είμαι εγώ. Ολόγυρά μου απλώνεται μια τεράστια μισοφωτισμένη έκταση σπαρμένη με αλλόκοτους στρογγυλεμένους όγκους ίσαμε δέκα μέτρα πάνω από μένα. Μοιάζουν με βουναλάκια που υψώνονται κατακόρυφα. Στο βάθος αριστερά, ένας από αυτούς καταλήγει σε κωνική κορυφή. Στις γυμνές πλαγιές διακρίνω κάτι ραβδώσεις, σαν από χαράγματα σε άμμο ή υποτυπώδεις δρόμους.
Μπορεί να είναι ίχνη από το πέρασμα του Θεού που ψάχνουν οι επιστήμονες, λέω με τον νου μου, κι όμως δεν τον βρίσκω πουθενά. Μπορεί να είναι δρόμοι ασώματων αγγέλων κι αρχαγγέλων, πού ξέρεις τι γίνεται εδώ πέρα; συλλογίζομαι.
Όμως ψυχή ζωντανή δεν ανασαίνει πουθενά. Ανατριχιάζω και γονατίζω και μένω εκεί γονατιστή όλο περιέργεια και προσεύχομαι. Είμαι σίγουρη πως από κάπου θα ξεπροβάλει ο καλός Θεός. Μπορεί να στείλει κάποιον άγγελό του να με κατατοπίσει και να δώσει απάντηση στις απορίες μου. Αρχίζω να μη φοβάμαι τίποτα και να πιστεύω πως η ευχή μου βγαίνει κιόλας αληθινή.
Περιμένω με αγωνία. Έχω την αίσθηση, μάλλον τη βεβαιότητα πως βρίσκομαι σε κάποιο ανεξερεύνητο άστρο και πως θα συμβούν εκπληκτικές αποκαλύψεις. Τόσα και τόσα έχω ακούσει για τους εξωγήινους. Άλλοι τούς φαντάζονται τεράστιους με μικρά κεφάλια και ατροφικά χεράκια, με σιδερένιες μύτες και νύχια γαμψά κι ένα σωρό άλλα τρομερά και ακατανόητα πράγματα. Εδώ όμως δεν βλέπω τίποτα που να προκαλεί τρόμο και να μαρτυρεί πως υπάρχουν γίγαντες, τιτάνες ή τέρατα.
Το τοπίο είναι ήμερο και δεν υπάρχει κανενός είδους πλάσμα ζωντανό. Εκτός από την κινούμενη αστρική άμμο που με πάει και με φέρνει πέρα-δώθε, πάνω-κάτω σαν να έχω ροδάκια στις γυμνές πατούσες μου. Μου αρέσει αυτό και διασκεδάζω αφάνταστα.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, ερευνώ με το βλέμμα τον χώρο. Και ξαφνικά διακρίνω ένα σταθερό μέρος κάπου στην άκρη στο κινούμενο αμμουδερό έδαφος.
«Αυτό είναι το σταθερό σημείο του κόσμου. Εκεί θα είναι ο Θεός που αναζητούν οι άνθρωποι και λένε πως τον ανακάλυψαν οι επιστήμονες. Η πρώτη ευχή μου έπιασε κιόλας», λέω.
Και μου αρέσει πολύ που η κινούμενη άμμος με φέρνει ως εκεί να συναντήσω τον Θεό. Κάθομαι σταυροπόδι πάνω σ' αυτό και σιγουρεύομαι πως δεν κινδυνεύω από τίποτα. Μετράω στα δάχτυλα τις στιγμές που απομένουν για να αλλάξει ο χρόνος. Είναι μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να αλλάξει ο κόσμος δύο χιλιάδες δέκα τέσσερα χρόνια που αφήνει πίσω της η ανθρωπότητα από τη γέννηση του Ιησού Χριστού ίσαμε τώρα. Χωρίς τα δις και τρις εκατομμύρια χρόνια από τη δημιουργία του Σύμπαντος Κόσμου.
Μερικά δευτερόλεπτα απομένουν κι εγώ σκέφτομαι πως το 2014 είναι «οριακό έτος για την παγκόσμια οικονομία που πάει από το κακό στο χειρότερο», όπως λένε οι «πεφωτισμένοι» οικονομολόγοι.
«Πού έμπλεξα; Πού ψάχνω να βρω τον Θεό; Στο άπειρο; Μήπως είμαι ένα ασήμαντο, ένα απειροελάχιστο μόριο αυτού του ακατανόητου απείρου που μπορεί να είναι ο Θεός; Μήπως άδικα ψάχνω;» αναρωτιέμαι.
Τώρα τα έκαμα θάλασσα. Αποκάλυψα και την ευχή που έχω κάνει. Την έπαθα. Και φοβάμαι πως η ευχή μου δεν θα πραγματοποιηθεί στον χρόνο που έρχεται, μπορεί όμως μέσα στον τρέχοντα αιώνα ή κατά τη διάρκεια της τρίτης χιλιετίας να βρούνε οι άνθρωποι τον Θεό που εξορίσανε από την ψυχή μας. Εγώ πού και τι θα είμαι τότε; Ποιος ξέρει! Μπορεί ένας ασήμαντος κόκκος άμμου σε καμιά ακρούλα του ατέλειωτου χαώδους κενού ή του ωκεανού που θα καλύψει τον πλανήτη μας.
Ε, λοιπόν, το έτος 20... που «ανατέλλει» νυχτιάτικα είναι σημαδιακό. Και οριακό έτος για την ανθρωπότητα, για την παγκόσμια οικονομία, για τη μοίρα του ανθρώπου και του πολιτισμού, για το μέλλον του πλανήτη, του ηλιακού μας συστήματος και του Σύμπαντος. Όχι πως δίνω βάση στις διάφορες Πυθίες για τη συντέλεια του κόσμου. Αυτά είναι σαν τις προβλέψεις των σεισμολόγων και των μετεωρολόγων, που η νομοτέλεια της φύσης τις ακυρώνει σχεδόν πάντα. Αλλά να, προβληματίζομαι. Και βλέπω και κατανοώ τι σημαίνουν τα λόγια των νυχτερινών επισκεπτών. Βλέπω τον χρόνο που έρχεται σαν ένα πολύχρωμο και πολυπρόσωπο ερπετό να σέρνεται πάνω στη λευκή κινούμενη άμμο, όπως οι λέξεις στην οθόνη του υπολογιστή μου. Να κουλουριάζεται γύρω από το κωνικό βουνό που δεσπόζει στο αινιγματικό τοπίο, να γλείφει ηδονικά τις κρύες πατούσες μου με λουρίδες από τις άκαρπες υποσχέσεις του χρόνου που φεύγει προσποιούμενος τον ανυποψίαστο, τον άδολο, βουτηγμένος στις στάχτες και στ' αποκαΐδια του κόσμου χωρίς να συναντά πουθενά τον αποδιωγμένο, τον εξόριστο, τον θλιμμένο, τον χαμένο Θεό.
Βέβαια, σκέφτομαι, δύο χιλιάδες δέκα τέσσερα ολόκληρα στρογγυλά χρόνια είναι αυτά που στέκεται ορθή η ανθρωπότητα, δεν είναι παίξε γέλασε. Ποιος ξέρει; Κάτι μπορεί να γίνει. Μπορεί να φτάσουν οι επιστήμονες στο απροσπέλαστο σημείο του Σύμπαντος πιστεύοντας πως διακρίνουν σημάδια από το πέρασμα του Θεού. Κι αν δεν τον βρουν, μην έχοντας άλλη επιλογή θα αναγκαστούν να τον επινοήσουν ή να τον αναζητήσουν στον χαμένο Παράδεισο της ψυχής. Εκεί μπορεί να συναντήσουν τον Θεό ή να τον δουν να γεννιέται, βρέφος στα μάτια κάποιου παιδιού, στο γέλιο της μάνας, στην ακαταμάχητη γοητεία του ονείρου. Στην ποίηση των απλών πραγμάτων. Στο χάραμα και στο ξημέρωμα της καινούργια αυγής για τον κόσμο...
Καλή χρονιά, καλή χρονιά,
χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά!
χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά!
Το χαρούμενο τραγούδι των παιδιών με τις τρελές παραφωνίες με ξανάφερε στην πραγματικότητα. Ένιωσα κρύα τα γυμνά πόδια μου, πετάχτηκα από το κρεβάτι και φόρεσα γρήγορα τις κάλτσες και τις παντόφλες να προλάβω να υποδεχτώ τον καινούργιο χρόνο. Και να κάνω μία και μόνη ευχή: Η τεχνολογία, ο καινούργιος θεός με την αινιγματική, γριφώδη παντοδυναμία της πληροφορικής, να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας για το καλό και όχι για την καταστροφή της.
Είμαι αισιόδοξο άτομο. Πιστεύω πως η ανθρωπότητα θα βρει κάποτε τον δρόμο για την επιστροφή στον χαμένο παράδεισο της ψυχής της. http://diastixo.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου