Παραμύθια για Μεγάλους σε κείμενα Χορχέ Λουίς Μπόρχες

Ωραία Παραμύθια για Μεγάλους.... Σας περιμένω 

Χορχέ Λουίς Μπόρχες ΚΟΛΑΣΗ, Α΄, 32

Απ’ το λυκαυγές ως το λυκόφωτο, μια λεοπάρδαλη, στα τελευταία χρόνια του 12ου αιώνα, έβλεπε κάτι μαδέρια, κάτι σιδερένια κάγκελα, γυναίκες και άνδρες του εναλλάσσονταν, ένα τοιχίο και, ίσως, ένα πέτρινο αυλάκι με ξερά φύλλα. Δεν ήξερε, δεν μπορούσε να ξέρει, πως λαχταρούσε αγάπη και αγριότητα και τη φλογερή ηδονή να σκίζεις σάρκες και τον άνεμο να φέρνει μυρωδιές των θηραμάτων, μα κάτι μέσα της την έπνιγε και την ξεσήκωνε, και σ’ένα όνειρο της μίλησε ο Θεός: «Ζεις και θα πεθάνεις μες σ’αυτή τη φυλακή, μόνο και μόνο για να σε κοιτάξει, ορισμένες φορές, ένας άνθρωπος που ξέρω, και να μην σε ξεχάσει και να βάλει τη μορφή σου και το σύμβολό σου σ’ ένα ποιήμα που έχει μια συγκεκριμένη θέση στο σχέδιο του σύμπαντος. Υποφέρεις από την αιχμαλωσία, αλλά θα ’χεις δώσει στο ποιήμα μια λέξη.» Ο Θεός, στο όνειρο, φώτισε την σκαιότητα του ζώου, κι εκείνο κατάλαβε τους λόγους και αποδέχτηκε τη μοίρα του, αλλά όταν ξύπνησε, το μόνο που του είχε μείνει ήταν μια θολή παραίτηση, μια γενναία άγνοια, γιατί ομηχανισμός του κόσμου είναι υπερβολικά πολύπλοκος για την απλοϊκότητα ενός άγριου θηρίου.

Χρόνια αργότερα, ο Δάντης πέθανε στην Ραβένα, μόνος κι αδικαίωτος σαν όλους τους ανθρώπους. Σ’ ένα όνειρο, ο Θεός του αποκάλυψε τον μυστικό προορισμό της ζωής του και του έργου του. Ο Δάντης, κατάπληκτος, έμαθε επιτέλους ποιός ήταν και τι ήταν, και ευλόγησε για τα δεινά του. Η παράδοση αναφέρει πως, ξυπνώντας, αιστάνθηκε ότι είχε δεχτεί και είχε χάσει κάτι άπειρο, κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσε ποτέ να το ξαναβρεί, ούτε να το ξαναδεί έστω και φευγαλέα, γιατί ο μηχανισμός του κόσμου είναι υπερβολικά πολύπλοκος για την απλοϊκότητα των ανθρώπων. Τζίνη Γεννηματά