Φίλιππος Μοδινός: «όλα στη ζωή είναι Μαραθώνιος, και ο χώρος της τέχνης ακόμα περισσότερο»

Συνέντευξη με τον διάσημο Έλληνα τενόρο Φίλιππο Μοδινό

To lockdown απομόνωσε και επηρέασε την κοινωνία, η καραντίνα έφερε άγχος και κατάθλιψη στο γενικό πληθυσμό, εσείς πως το ζήσατε;
Δυστυχώς, η καραντίνα στην περίπτωση μου ήταν ιδιαιτέρως καταστροφική από άποψη σχεδίων, εφόσον τον Μάρτιο του 2020 ξεκινούσα 4μηνη συνεργασία με την Βασιλική Όπερα του Λονδίνου και κατόπιν αυτού περιοδεία σε Γαλλία και Γερμανία μέσα στο καλοκαίρι.  Οπότε, το πήρα λίγο βαριά.  Από την άλλη, επέλεξα να ασχοληθώ με διάφορα θέματα τεχνολογικά, ιδιαιτέρως σε ότι αφορά τη μόρφωση μου γύρω από τη γραφή ιστοσελίδων, καθώς και ηχοληψία και μαγνητοσκόπηση... οπότε, δεν άφησα τον χρόνο να πάει χαμένος. 
Σε ότι αφορά θλίψη... προσωπικά, αν και αγχωμένος, το βίωσα όλο λιγότερο απαισιόδοξα, κυρίως γιατί ήταν κάτι που συνέβαινε σε όλους μας και όχι κάτι που συνέβαινε σε μένα.  Το σίγουρο είναι πως ήταν μία έντονη υπενθύμιση πως ο χρόνος μας στη γη είναι περιορισμένος και στη πραγματικότητα λίγος.  Πρέπει να τον αξιοποιούμε σωστά.  

Η καραντίνα τελείωσε αλλά μας λένε ότι η πανδημία του κορονοιού είναι παρούσα και θα ζούμε με επιβαλλόμενες οδηγίες συμπεριφοράς, αντισηπτικά και μέτρα ατομικής υγιεινής με αποστάσεις, κ.α. Όλα αυτά εμποδίζουν τις παραστάσεις όπερας και συναυλίες που έχουν συνωστισμό και στη σκηνή και στο κοινό. Βλέπετε παράλογο όλο αυτό το σκηνικό και πως θα το αντιμετωπίσετε;
Παράλογο;  Δεν είναι εφικτό σε αυτή τη στιγμή να ξέρουμε αν είναι παράλογο.  Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει ο ΠΟΥ είναι ότι αν δράσει πολύ νωρίς και προλάβει μία κρίση, όλοι θα πουν ότι ήταν υπερβολική εφόσον δεν είδαν τις συνέπειες της κρίσης.  Από την άλλη, αν δράσει πολύ αργά θα πουν όλοι πως ήταν μη αποτελεσματικός αφού δεν πρόλαβε τη κρίση.  Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στην ερώτηση... Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα συμβεί αν κάνουμε παραστάσεις και κολλήσουμε οι μισοί και πεθάνει έστω ένας από αυτούς.  Δύσκολο να κρίνει κανείς αν κάτι είναι παράλογο αν δεν δει την εναλλακτική του.

Είστε ένας πολύπλευρος καλλιτέχνης, τενόρος, πιανίστας, μαέστρος, σκηνοθέτης, γιός διάσημων γονιών της όπερας, του βαρύτονου Τζον Μοδινού και της σοπράνο Τζένης Δριβάλα. Πόσο σας επηρέασαν οι γονείς σας να ακολουθήσετε την όπερα;  
Θα έλεγα ολοκληρωτικά.  Η απόφαση αυτή προήλθε μετά από μεγάλη ενθάρρυνση του πατέρα μου και κατόπιν αυτού μεγάλη υποστήριξη από τη μητέρα μου.  Η αλήθεια είναι πως μέχρι τα 18 δεν ήξερα με τι ήθελα να ασχοληθώ και ήμουν λίγο χαμένος στο να αποφασίσω ποια κατεύθυνση να ακολουθήσω.  Τη στιγμή εκείνη μεσουρανούσαν και αρκετά οι γονείς μου, ιδιαιτέρως η μητέρα μου ως πρωταγωνίστρια στην ΕΛΣ αλλά και ο πατέρας μου ήταν σε πολύ καλή κατάσταση έχοντας δουλέψει στο θέατρο πλέον πολλά χρόνια (Δαίμονες, Αι δύο ορφαναί, Και μαζί και μόνος) και είχε και πάρα πολλούς μαθητές.  Οπότε, είχαν μία καλή ζωή.  Όπως καταλαβαίνετε, ήταν και συγκινητική και η μουσική, οπότε, κάπως έτσι, με συνεπήρε.  

Λόγω του ότι ο χώρος της όπερας στην Ελλάδα είναι μικρός, και υπάρχει ο αναπόφευκτος ανταγωνισμός, πόσο δύσκολο είναι κάποιος να κάνει καριέρα στην Ελλάδα;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο ως καλλιτέχνης να κάνεις καριέρα σε οποιαδήποτε χώρα.  Παίζει πάρα, μα πάρα πολύ μεγάλο ρόλο η τύχη και δυστυχώς, επειδή ο "πελάτης" δεν είναι άμεσα το κοινό πια, αλλά το κράτος κυρίως, δεν υπάρχει και πολύ αντικειμενικότητα.  Αυτό, όμως είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, στο οποίο η Ελλάδα απλά ακολουθεί.  Το να είσαι καλλιτέχνης τη σήμερον ημέρα είναι πιθανόν η μεγαλύτερη σκληραγώγηση (στα πλαίσια έννομης ειρηνικής χώρας) που θα μπορούσε να περάσει κανείς.  Η Ελλάδα, όπως είπα ακολουθεί τις τάσεις και απλά δεν αποτελεί την εξαίρεση.  Αυτό το οποίο υπάρχει στην Ελλάδα όμως είναι μία δυνατότητα να κάνεις εκδηλώσεις με κάποια φυσιολογικά εισοδήματα εκτός των μεγάλων φορέων.  Όχι ότι δεν γίνεται και αλλού, αλλά υπάρχει εδώ ένα άνοιγμα από μικρότερους φορείς, όπως Δήμους κτλ, να εργασθείς ως καλλιτέχνης.  Επίσης, έχει πάρα πολύ διδασκαλία.  

Τα κυκλώματα κυριαρχούν και στο χώρο της όπερας, και συχνά οι επίσημοι φορείς στηρίζουν ανθρώπους των κυκλωμάτων. Τελικά υπάρχει αξιοκρατία στην τέχνη;
Δεν θεωρώ ότι υπάρχει σε ότι αφορά την καλλιτεχνική αξία σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο.  Δηλαδή, δεν μπορείς να πας σε μία ακρόαση και να κερδίσεις τη δουλειά, έτσι απλά.  Βέβαια, θα μου πεις, και σε ποια δουλειά πας σε μία συνέντευξη και απλά παίρνεις τη δουλειά, με εξαίρεση ίσως κάποιες εργασίες βασικού μισθού που θέλουν χέρια;  Όμως, υπάρχει στον χώρο μας συχνά ενεργή προσπάθεια να "καταπνίξουν" κάποιον αν τους χαλάει τη σούπα πολύ.  Αξιοκρατία με την πιο ευρεία έννοια υπάρχει θεωρώ.  Γιατί, όλα στη ζωή είναι Μαραθώνιος, και ο χώρος της τέχνης ακόμα περισσότερο.  Αν επιμείνεις και ευνοηθείς και λίγο από τις συγκυρίες, χτίζεις μία αξιοπιστία με το κοινό, και αυτό δεν μπορεί να στο αφαιρέσει κάποιος. 

Φίλιππος Μοδινός, Κασσάνδρα Δημοπούλου, Placido Domingo

Είστε δραματικός τενόρος (Heldentenor), ποιοί ρόλοι σας αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το κλασικό ρεπερτόριο της όπερας;
Φωνητικά, θα έλεγα ότι αγαπημένος ρόλος μου είναι ο Οθέλλος, αλλά σε ότι αφορά ποιοι με έχουν σημαδέψει... θα έλεγα σίγουρα ο Κάνιο (Παλιάτσοι) καθώς και ο Ρανταμές (Αϊντα).  Ένας άλλος ρόλος που έχει παίξει έναν μεγάλο ρόλο στη ζωή μου είναι ο Siegfried που οδήγησε στον Ντον Κάρλο....που οδήγησε και στην Βασιλική Όπερα του Λονδίνου. 

Ο τενόρος Φίλιππος Μοδινός με την επίσης διάσημη σύζυγό του, μέτζο σοπράνο Κασσάνδρα Δημοπούλου

Με την σύζυγό σας και σπουδαία μεσόφωνο Κασσάνδρα Δημοπούλου έχετε δημιουργήσει ιστορία στη Ελλάδα και κυρίως στην Θεσσαλονίκη. Αδιαμφισβήτητα η χώρα σας έχει ανάγκη. Ποιά είναι η ευχή σας και ποιές οι προσδοκίες σας για το μέλλον;
Η ευχή μας... είναι να συνεχίσουν οι καλές εξελίξεις στην εργασία μας όπου έχουμε αρχίσει να γινόμαστε Πανευρωπαϊκή παραγωγή όπερας.  Και μία άλλη ευχή είναι κάποια σχέδια που έχουμε (που δεν θα αποκαλύψω ακόμα) να υλοποιηθούν σε σχέση με την Ελλάδα.  

Ο τενόρος Φίλιππος Μοδινός με την σοπράνο Ειρήνη Κώνστα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Δύο μεγάλοι τενόροι Placido Domingo και Φίλιππος Μοδινός

Κασσάνδρα Δημοπούλου, Φίλιππος Μοδινός. “Νόρμα” στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (2016)