- Τίνα Κουτσουμπού
Ένα συνηθισμένο πρωινό όπως αυτά που ζουν οι απλοί, οι ασήμαντοι άνθρωποι, βρέθηκα ξαφνικά χωρίς να το έχω προγραμματίσει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Θυμάμαι πως ήταν μέρα Τετάρτη, μήνας Φεβρουάριος και την επισκεπτόμουν για πρώτη φορά. Είχα επιλεγεί ως εφεδρική παρέα −στο παρά πέντε− μιας φίλης μου γιατρίνας, που μόλις είχε διορισθεί στο τοπικό νοσοκομείο και παρουσιαζόταν στο τμήμα της. «Δεν έρχεσαι μαζί;» με ρώτησε. Ο τόνος της φωνής της στο ακουστικό δεν σήκωνε άρνηση. «Με πολλή χαρά», απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη και ξεκινήσαμε με τo κατ’ ευφημισμόν «μαζεράτι της», ένα μεταχειρισμένο panda που είχε τα γκάζια στο τέρμα.
Η διαδρομή στην ύπαιθρο όμορφη, το αστικό τοπίο πίσω μας όλο και χανόταν, απ’ το ανοικτό παράθυρο γευόμαστε ήδη τα πρώτα αρώματα εκείνης της άγουρης άνοιξης. Μόλις πλησιάσαμε στην πόλη, η φίλη με κοίταξε ανήσυχη. «Και εσύ, τι θα κάνεις όση ώρα είμαι στη δουλειά;» Την ερώτηση την περίμενα – επεξεργαζόμουν ήδη τα εναλλακτικά σχέδια για τον τρόπο με τον οποίο θα γέμιζα τον διαθέσιμο χρόνο μου, όση ώρα οδηγούσε προς την κωμόπολη. «Στην πλατεία πρώτα με ένα καφεδάκι και θα δούμε, μη νοιάζεσαι για μένα», της απάντησα χαρούμενη για την απρόσμενη εκδρομή. Φυσικά, η φίλη μου δεν ήξερε το βίτσιο μου· προτού συνεχίσω, καλύτερα να σας μιλήσω λίγο γι’ αυτό κι ίσως βρω ανάμεσά σας κι άλλους «λοξούς» σαν κι εμένα.
Στις εξορμήσεις μου, λοιπόν, σε κάθε νέο τόπο το πρώτο που αναζητώ δεν είναι τη λουσάτη καφετέρια που φτιάχνει μοκατσίνο και όλα τα εις …τσίνο. Ψάχνω αν διαθέτει βιβλιοπωλεία κι αν γίνεται τα βλέπω όλα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, συνέβη το ίδιο. Ανακάλυψα περπατώντας στον κυριότερο εμπορικό δρόμο ένα βιβλιοπωλείο, που αργότερα διαπίστωσα πως ήταν και μοναδικό, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά – κι εξηγώ το γιατί. Το βιβλιοπωλείο «Αρχοντικόν» κάλυπτε ένα οικοδομικό τετράγωνο κι ήταν ξέχειλο από πολύχρωμα πράγματα. Το εμπόρευμά του (παιχνίδια, βιβλιοστάτες των εκδοτικών οίκων, σχολικά, είδη δώρων) καταλάμβαναν όλο το πεζοδρόμιο θυμίζοντας εμπορική πανήγυρι. Αλλά το ενδιαφέρον το βρήκα στο εσωτερικό του. Ένας μικρός διάδρομος, που μόλις και μετά βίας διερχόσουν, και δεξιά κι αριστερά του σκόνταφτες και σε άλλα παιχνίδια, χαρτικά, είδη ζωγραφικής. Και τι δεν είχε ο χώρος! Βάδιζα με προσοχή, ενώ τα μάτια μου δεν χόρταιναν το θέαμα, κι έφτασα έτσι χαζεύοντας στην άκρη ενός μικρού δωματίου με τα βιβλία να ξεκινούν σε στοίβες απ’ το πάτωμα. Καινούργιες κυκλοφορίες, αλλά και παλιότερες εκδόσεις που περίμεναν να τις ανακαλύψω! Ο αέρας μύριζε φρεσκοτυπωμένο βιβλίο, μυρωδιά που αδύνατον να μην τη γνωρίζετε οι βιβλιόφιλοι. Δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω την περιήγηση στον εκπληκτικό κόσμο της λογοτεχνίας. Οι αισθήσεις μου σε εγρήγορση, τα μάτια μου χόρευαν σαν τρελά στις ράχες των εκδόσεων. Σπάνια βιβλία, ανατυπώσεις κλασικών έργων, ευπώλητα, αγαπημένοι συγγραφείς, όλα ήταν τριγύρω μου, ένα σύμπαν γνώσης που δεν θα μ’ άφηνε καθόλου να πλήξω. Αφού χάζεψα αρκετά, ανταπέδωσα την καλημέρα στον ευγενικό πωλητή, που αναρωτιόταν αν με είχε ξαναδεί και προσφέρθηκε, όταν το θελήσω, να με εξυπηρετήσει, και τρύπωσα ανενόχλητη στα άδυτα του δωματίου των θαυμάτων.
Η ώρα περνούσε, αλλά όχι για μένα. Είχα ξεχαστεί να διαβάζω τα οπισθόφυλλα, να ξεφυλλίζω βιβλία. Απολάμβανα την απαλότητα του χαρτιού στο χέρι μου ψάχνοντας για την πρώτη σελίδα. Ήξερα πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, το είχα διαπιστώσει και στις συγγραφικές μου απόπειρες. Ξεδιάλεξα έτσι λίγα βιβλία που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και κατευθύνθηκα προς το ταμείο. Εκεί βρήκα τον ιδιοκτήτη ο οποίος, βλέποντας το πακέτο με τα βιβλία που θ’ αγόραζα, έλαμψε ολόκληρος και πάτησε τα πλήκτρα της ταμειακής. Υποσχέθηκα πως θα ξαναγυρίσω με νέα παραγγελία, ταχυδρομική αυτή τη φορά, και του έδωσα τα εύσημα για το «Αρχοντικόν». Είμαι σίγουρη πως δεν θα με ξεχάσει.
Έβγαλα από το πακέτο όσα θα διάβαζα αργότερα και ξεχώρισα μια νουβέλα. Το όνομα του συγγραφέα μού ήταν γνωστό, αλλά δεν είχα ανακαλύψει ως τότε τις ιστορίες του. Το συμπαθητικό και ηλιόλουστο καφέ με τα τραπεζάκια του στην κεντρική πλατεία θα με φιλοξενούσε για τις επόμενες ώρες, μέχρι να σχολάσει η φίλη μου. Παράγγειλα τον ελληνικό μου, που έφτασε παρέα με το λουκουμάκι του, έπιασα στα χέρια και το νέο απόκτημά μου και ξεκίνησα. Περιπλανιόμουν στις συνοικίες της Πόλης στις αρχές του ’50, παρέα με τους ήρωες. Βυθίστηκα στην ιστορία και τη ζούσα. Παραστατικοί διάλογοι, μεστή αφήγηση, απολαυστικές περιγραφές καταστάσεων και τόπων, πρωτότυπη ιστορία ξετυλιγμένη με ντοπιολαλιά και μαεστρία. Στο μεταξύ κρύωσε κι ο καφές μου, ενώ αναρωτιόμουν αν με σχολίαζαν οι θαμώνες έτσι όπως χαμογελούσα ή συνοφρυωνόμουν ανάλογα με την εξέλιξη των γεγονότων του βιβλίου. Έριξα μια φευγαλέα ματιά στο ρολόι μου. Ήθελα ακόμη μια ώρα για να συναντήσω τη φίλη μου κι είχα ήδη φτάσει τη νουβέλα πέρα από τη μέση. «Μπράβο Χ.Θ., τα κατάφερες και με κέρδισες», είπα ενθουσιασμένη για τον συγγραφέα, «σειρά έχει τώρα το επόμενο της βιβλιογραφίας σου», σκέφτηκα και σημείωσα τον τίτλο.
Ήμουν ευτυχισμένη. Είχα ξοδέψει ένα ολόκληρο πρωινό παραδομένη στη συντροφιά ενός καλού βιβλίου κι είχα ταξιδέψει γυρνώντας τις σελίδες του σε κόσμους πολύτιμους. «Χρόνος κερδισμένος ποτέ δεν είναι χαμένος», είπα στον εαυτό μου κι είμαι σίγουρη πως κι εσείς θα συμφωνήσετε.
Η Τίνα Κουτσουμπού γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε στην ΕΡΤ και στην Εμπορική Τράπεζα. Ζει στην Καλαμάτα από το 1996. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ιστορικού μυθιστορήματος, δημιουργικής γραφής, διόρθωσης και επιμέλειας κειμένων. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και έχει διατελέσει γενική γραμματέας και υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων. Διηγήματά της έχουν βραβευτεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Από το 2012 έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα, έχει εκδώσει τέσσερις συλλογές διηγημάτων, έναν τουριστικό οδηγό της Καλαμάτας κι ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά, καθώς και σε λογοτεχνικά ιστολόγια.
https://diastixo.gr/logotexnikakeimena/pezografia/24815-mia-mera-san-afti-tina-koutsoumpou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου